Etappe 73 Malargue- Buta Billon 115 km 916 hm

De wind heeft de hele nacht doorgebulderd. En dan staan we op een plek waar heel veel populieren staan, dus dat geeft me een hels concert. Vooral als de wind nog meer aanwakkert dan hoor je het volume toenemen en wacht je af of diezelfde bomen wel overeind blijven staan. De rit gaat over asfalt en ook daar krijgen we te maken met deze sterke wind. Ploeterend vooruit. Af en toe stilstaan en fietsen tegelijk. Meer dan 7 uur hebben we vandaag nodig om de 115 km te overbruggen. Another day at the office...hard werken dus.

Etappe 74 bushcamp Buta Billon- camping Barrancas 101 km 1208 hm

Op weg naar het echte Patagonië, alhoewel de wind waar het om bekend staat, zich dus al veel eerder heeft aangekondigd. Bij de start nog even schrikken als mijn achterband half leeg staat. Blijkt aan het ventiel te liggen, gelukkig maar. Snel achter de rest aan over het asfalt dat na 10 kilometer overgaat in unpaved. Waar ons ook nog een klim van 20 kilometer staat te pwachten. Onderweg langs een riviertje dat overgaat in een meer, dat is een mooi uitzicht en geeft glans aan de tocht. Met een totaal van 50 kilometer unpaved tot aan de lunch moet ik me zelf af en toe ernstig toespreken om ervan te genieten en door te gaan. Dat lukt maar ten dele.... Na de lunch weer op asfalt waar de wind ons weer eens begroet van de voorzijde. Dat blijft de hele weg zo en dat betekent al met al een kleine 7 uur op de fiets. Dat vreet energie. Ik voel mijn zware benen. Gelukkig kan ik op de camping een bedje regelen, dat doet mijn lijf goed, evenals de massage van mijn bovenbenen door Geri, de nurse.

Etappe 75 camping Barrnacas- Chos Malal 122 km 1465 hm

Er is een keuzemenu vandaag: of 94 km unpaved of 122 paved (asfalt). Ik ga met 4 anderen voor het asfalt. Het unpaved zo lang vind ik maar niks. Al snel komen we tot de ontdekking dat we daarmee weer eens de wind opzoeken. Ploeterend gaan we door, het nodige klimwerk zorgt voor snelheden van maar liefst 6-7 km per uur. Dat wordt dus een lange dag. Een hele lange dag. Ik blijf het zo vervelend vinden, kilometer na kilometer tegen de wind in. Er komen allerlei gedachtes voorbij van stoppen en opgeven. Het lijf en de geest willen niet meer op dag zes. Gelukkig krijgt Gerard me in zijn wiel en zorgt er daarmee voor dat ook deze rit op eigen kracht wordt volbracht. In de truck stappen is geen optie wat mij betreft. Nog niet in ieder geval. Naast een krampaanval werd de tocht vooral gekenmerkt door mooie plaatjes en rukwinden, die me een enkele keer naast het asfalt doen belanden. Op naar een broodnodige rustdag, lichaam en geest laten herstellen.

Ik weet dat het allemaal zwaar klinkt en overkomt. Het voelt nu ff zo. Maar daar moeten we doorheen. Ik wil zeker niet zeuren en klagen; wel eerlijk delen hoe het is.

Hartelijke groet uit Patagonië (geheten "le Fin del Mundo" / het einde van de wereld).