Chulucanas-Motupe bushcamp 147 km 811 hm

De Belgische vrienden Johan en Jan, ik denk respectievelijk de nummer 4 en 5 uit het klassement, kozen vandaag de aanval. Doelwit Bartje, die op een half uurtje voor hun staat. Gelijk na de start als we het dorp uit zijn, fietsen ze gezamenlijk weg. Verrassend! Na enkele kilometers gaan we er met 4 man achteraan. De eerste aanval afgeweerd. Net voor de pauze zit nog een stevige klim, ik fiets mijn eigen tempo met Theo na de pauzeplek. Het duo Johan en Jan heeft nog meer in petto. Na een hele snelle lunchpauze zijn ze meteen weer vertrokken. De andere 4 achterlatend. Zodra wij enige minuten later op de fiets zitten, heb ik het volste vertrouwen in een goede afloop. Het was nu echt koersen geblazen. Meteen flink tempo, kop over kop, en binnen 25 km. hadden we de achterstand weggewerkt. Met als grote motor Rob: als het tempo ook maar ff onder de 30 kwam, nam hij het weer over. En dat wind tegen. Op kilometer 115 dreigt het vervolgens mis te gaan. We beginnen aan een klim, waarvan ik dacht dat het de lange slotklim was en besluit in eigen tempo omhoog te gaan. De eerste 4 ff vooruit laten en dan later weer aansluiten, is mijn idee. Dan blijkt dat het maar een korte klim is en de Belgen besluiten om het gaatje dat er is ontstaan, te benutten en willen een nog groter gat slaan, mij op afstand rijden. Kop over kop, om het gaat je groter te krijgen. Ik wil samen met Theo het gat dichtrijden, maar Theo moet passen. Het kost me de nodige moeite om het gat niet groter te laten worden dan 100-200 meter. Ik kies ervoor om met een uiterste en grote inspanning het gat dicht te rijden in mijn eentje, anders zou het wel eens te laat kunnen zijn. Eenmaal aangesloten is het Belgische verzet gebroken. Theo kan ook weer aansluiting vinden. Vervolgens rijden we weer met 6 man verder en staat er op kilometer 125 een stevige slotklim te wachten. Zou hier nog iets gebeuren? Ik ben niet van plan me eraf te laten rijden. Als Rob, Pauli en Jan wegrijden blijf ik achter Johan zitten, mijn directe concurrent. Op hem wil ik geen tijd verliezen. Als ik tijdens de klim op kop kom, zie ik dat Johan en Theo niet kunnen volgen. Dat is mooi! Gas blijven geven. Hartslag 145 en doortrappen. Na de klim krijg ik Jan in het vizier en dat is een mooi doelwit. Na hem te hebben ingehaald, ff bijkomen. vervolgens erop en erover. De laatste kilometers tegen de wind in, nog ff alles uit de kast. Zodoende pak ik op het einde nog een paar minuutjes op onze Belgische vrienden, of vanaf nu misschien wel vijanden. Opgeven was vandaag geen optie, er zijn teveel dierbare mensen die het verdienen dat ik tot het uiterste ga. En Cliff behoort tot die mensen waar ik het voor doe.

Het wedstrijdelement hoort er ook bij en het geeft me een supervoldaan gevoel als ik op het einde van de dag kan zien dat ik deze aanval heb weten af te slaan. Daar drink ik dan ook een lekker biertje op en later nog een glaasje wijn bij het diner op de buschcamp.

Ja Bushcamp. Dat betekent tentje opzetten. Nog gelukt in mijn eentje ook nog, met een paar kleine aanwijzingen. Ik vind het eigenlijk maar niks. Ik wil goed slapen in een bed..... Maareh uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen. Het matrasje en de slaapzak, ze doen het goed. Ik kan ook nog genieten van een prachtige sterrenhemel. En ook het gezamenlijke eten, het corvee. Het heeft allemaal iets speciaals. Al met al een superdag waar ik alleen in mijn tentje nog lekker van nageniet.

Etappe 14

Motupe-Lambayecqe, 73 km, 64 hm

Een nagenoeg vlakke etappe. Na het geweld van gisteren in een vloeiend en vlot tempo naar de eindstreep. Tegen de middag in het hostal. Waar nu een bruiloft aan de gang is. Met bandje erbij, geen arme familie zo te zien. Wij relaxen. De flow van gisteren heeft me nog helemaal in zijn greep. En dat is heerlijk!