Etappe 47-50

Etappe 47 Oruro-Andamarca bushcamp 110 km 249 hm.

Vandaag weer Dreamteamdag. Met een groepje van 8 lekker fietsen. Eerst Louis en ik 25 kilometer op kop en dan weer doordraaien met zijn achten. Lange rechte stukken en toch weer een net iets ander landschap. Tot op heden is het patroon van de laatste weken kwa weer het volgende: meestal iets bewolkt in de ochtend en nauwelijks wind. Rond een een uurtje of 9-10 schijnt de zon en meestal volop. Vervolgens trekt de wind in de loop van de dag aan en maakt dat een heel groot verschil zowel in fietsen en ook in temperatuur. De hoogte zorgt er dan voor dat de wind koud kan zijn. Na de lunch gaat het tempo omlaag en heb ik het gevoel dat ik de trappers stil moet houden. Dat fietst niet fijn en ik besluit de resterende 40 kilometer alleen te gaan rijden. Jongeling Rogier volgt en dus zijn we met 3 x 28 jaar op pad. Pikken Charles onderweg nog op en een kwartier later is de rest van het Dreamteam ook binnen, het scheelt dus eigenlijk niets. We kunnen weer eens ff genieten van de zon. We hebben wat dat betreft echt super weer. Maar hoe groot is de overgang als de zon weg is. Binnen 10 minuten is de temperatuur met minimaal 20 graden gezakt. Als we vervolgens om 19 uur aantreden voor het avondeten, wat weer erg lekker is, dan zit iedereen daar met dikke winterkleren aan. Moet je je eens voorstellen dat je in Nederland in december of januari met een temperatuur van rond het vriespunt buiten gaat zitten eten. Iedereen zou je voor gek verklaren. S nachts is het koud. Uiteindelijk lig ik met een shirt, twee dikke truien, een muts op en mijn winterjas in de slaapzak.

Etappe 48 Andamarca bushcamp- Meteor Crater bushcamp 110 km 705 hm

Er staat een lange etappe te wachten, van 110 kilometer en 80 daarvan unpaved. Tot aan de pauze is het prachtig, met mooie stukken gravel en weer mooie vergezichten. Langs een vallei met water waar allerlei dieren te spotten zijn. Hier vindt je ook de Vicuna een soort kruising van een hert en een lama. Zodra ze ons zien of horen zetten ze het op een lopen. In tegenstelling tot de lama's die we van dichtbij kunnen bewonderen. Na de lunch wordt het aldra slechter. Veel stukken mulle zand waar niet doorheen te komen is. Dat betekent lopen en trekken aan de fiets om die mee te krijgen. Dat gebeurt tientallen keren en we moeten minimaal 5 kilometer naast de fiets afleggen. Dat kost tijd, veel tijd en is zwaar. Nadat we dit hoofdstuk hebben gehad volgen er paden, met veel keien en stenen. Ook nogal eens bergop en ook dat hakt erin. Kwa tijd vrees ik het ergste voor de rijders achter ons.wij zijn uiteindelijk rond half vijf binnen. Een van de zwaarste ritten tot nu toe. Vervolgens komen er toch nog redelijk veel mensen op tijd binnen, voordat het donker is. Slechts 3 mesen zijn ingestapt in de lunchtruck. Dan is het wachten op Anne en Marten. Maar als het donker is en de tijd verstrijkt wordt het toch steeds vervelender. Van de weg af in afgelegen terrein en pikdonker en koud, dat is niet hoe je een nacht wilt doorbrengen. Ze zijn nog steeds niet binnen. Er wordt een zoektocht opgezet en een lokale pick-up gecharterd. Die wel het slecht toegankelijke terrein in kan. Minuten en uren kruipen voorbij zonder een teken. Allerlei gedachtes en scenario's komen voorbij en we bespreken wat er gebeurd kan zijn en vooral welke oplossingen ze hopelijk bedacht hebben. Om 21.20 komt het sein dat ze gevonden zijn. Ze hebben besloten toen het duister werd en duidelijk werd dat ze niet verder konden om terug te keren naar een vorig dorpje en hebben daar onderdak gekregen bij lokale mensen. Ze lagen zelfs al te slapen. Eind goed al goed! Wat een dag. Wat ze hier dan zeggen dat het geen vakantie is maar een expeditie.

Etappe 49 Meteor Crater bushcamp- Tahua bushcamp 73 km 509 hm

Wordt aangekondigd als een zware met hele slechte stukken. Dat blijkt mee te vallen. Het eerste stuk is ondertussen asfalt (2 jaar geleden nog niet). Met een beetje wind in de rug en een klein beetje aflopen zijn we binnen een uur 37 kilometer verder, waar de lunch is. Daarna begint het unpaved gedeelte en in vergelijking met gisteren is het over het algemeen goed te doen. Af en toe wat zand en hier en daar een stuk met keien. We fietsen om een vulkaan heen. Op weg naar het grote zoutmeer, waar we onze kampeerplaats hebben. Ondertussen het derde bushcamp en de routine van tentje opzetten, spullen in de tent een plek geven en omgekeerd 's ochtends de boel weer afbreken en inpakken, maakt dat dit steeds makkelijker gaat. Met de spullen van en naar de truc brengen een half uurtje. Daarbij hebben we zeker geluk met het mooie weer, zodat we ook 's ochtends niet met natte spullen zitten. En wat zijn we op een mooie plek terecht gekomen: de Salar de Uyni. Een ontzettend grote witte zoutvlakte. Hier gaan we morgen een rit maken en we steken deze dwars over, honderd kilometer lang. En daarmee op de helft van Bolivia. Onder het motto Another Day in Paradise, blijven we elke dag genieten.

Etappe 50 Tahua bushcamp-Salar de Uyuni 101 km

Zeer bijzonder. Dat is deze dag. We rijden alleen maar over zout vandaag. Het grootste zoutmeer van de wereld met een oppervkakte van meer dan 10.000 km2. Hoe ziet zoiets eruit? Het lijkt op een grote ijsvlakte, met veel vlakken en ribbels. Die ribbels zijn soms harder en hoger en daardoor wordt het fietsen wat lastiger. De hele dag door horen we het geknisper van het rijden over de ribbels. Dan is daar eerst nog het landschap met aan de zijkanten bergen zichtbaar. Dat is voor ons ook een richtpunt, we gaan op weg naar een eiland waar we de lunch hebben. Uiteraard op het meer. Uitgedroogd zout waar soms nog waar water onder zit en dan lijkt het ook net ijs. Als je erop loopt komt het water erdoor. Na de pauze gaan we linksaf. En dan moeten de rijders met de gps de leiding nemen. Er is op enig moment niets meer te zien dan zout; geen enkel ander herkenningspunt. Er lopen tientallen sporen over het meer, ook auto's en trucs gaan over het meer. Maar welke kant moet je op? Slecht een grote witte vlakte ligt voor je; waar we tegen de zon die van boven en beneden komt, ons extra goed hebben moeten insmeren. Zo apart als je geen punt kunt zien waar je naar toe kunt fietsen. Een unieke ervaring rijker, komen we aan bij het enige hotel dat uit zoutstenen is opgebouwd en waar we de nacht doorbrengen, op jawel bedden van zoutstenen. Dit is ook het terrein waar de Dakar-rally van 2016 zijn etappe heeft gereden.

Etappe 45 en 46

Etappe 45 La Paz-bushcamp Lachuachaca 141 km 936 hm

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de positieve reacties op mijn besluit om het racen op een laag pitje te zetten. En een verduidelijking is misschien op zijn plaats. Bij de etappes waar er tijdmeting is (timing) wordt van iedereen de tijd genoteerd; hoe lang je over die etappe hebt gedaan. Zo ontstaat er een klassement (ranking) wat terug te vinden is op de site van Bikedreams. Mijn besluit om niet meer te racen houdt in dat ik dat niet als belangrijkste zie en op een dag dat er timing is, ook lekker wil fietsen. Maar zeker niet alles op alles daarop en daarmee niets van het landschap meekrijg. De tijd neem om een foto te maken als er iets moois te zien is. Vanaf nu lekker fietsen en dat kan ook best doorfietsen zijn. Terwijl ik dit schrijf kan ik melden dat ik de afgelopen twee dagen dat al heb gedaan: me niet bezig gehouden met het klassement en toch lekker doorgefietst. Heerlijk!

Vandaag was het La Paz uitgaan en uit zien te komen. Dat viel niet eens tegen. Uiteraard is het druk. Stoplichten, busjes, auto's, voetgangers. Ze komen van alle kanten, dus het blijft opletten. De mooie afdaling die we bij binnenkomst voorgeschoteld kregen, mochten we nu beklimmen. Voldoende ruimte aan de zijkant, dus geen probleem. Vervolgens een aantal kilometers tussen busjes door gemanoeuvreerd om op een rustige tweebaansweg terecht te komen, met ruimte op de vluchtstrook voor ons fietsers. Die busjes hebben maar een doel, zoveel mogelijk mensen aan de kant oppikken en meenemen. Met als gevolg dat ze zodra ze iemand zien staan meteen naar rechts sturen. En als je daar dan net fietst zul je echt in de rem moeten om er niet tegenaan te rijden. En bij het weggaan hetzelfde verhaal. Zodra er mensen zijn ingestapt gaan ze de weg op. Op het begin is dat ergerlijk, nu weten we dat het zo werkt en houdt je er rekening mee.

We zitten op een hoogvlakte genaamd de Altiplano, gemiddeld tussen de 3500 en 4100 meter. Af en toe heb je het idee dat je bijvoorbeeld in Spanje fietst, in een droog landschap met wat bergen om je heen, die dan wel meteen 4000-5000 meter hoog zijn. Je went aan de hoogte, alleen met een inspanning blijf je het voelen. Het meest duidelijk nog wel in het hotel. Twee trappen op gaat nog net, bij een derde staan we echt te hijgen. Vandaag lekker met Louis gefietst. In de bushcamp mijn luchtbed wat lek bleek te zijn en wat ik ondertussen had gerepareerd, weer geprobeerd en gelukkig bleef hij hard.

Etappe 46 Lachuachaca-Oruro 121 km 514 hm.

Vanaf de bushcamp op weg naar Oruro moest Rogier uitwijken voor een naderende motor en wisselen van baanhelft. Helaas was dat een middenstuk met veel los zand en grind en kwam hij daardoor ten val, raakte nog mijn achterwiel maar ik kon overeind blijven. De wondjes aan zijn knie behandeld en toch weer verder. Vandaag weer unpaved, totaal een 25 kilometer. Dat levert links en rechts de nodige lekke banden op. De nieuwe route die weliswaar langer is en 20 kilometer unpaved bevat, levert weer een hoop mooie nieuwe plaatjes op. We komen bij het begin van de zoutvkakte. Zeer apart landschap en het zout zorgt voor een knisperende oppervlakte zowel in geluid als gevoel. De komende dagen gaan we echt de totale witte zoutvlakte op, de Salar de Uyuni. Vandaag in een lekker groepje met Johan, Thomas en Louis (stevig) gefietst. Na de lunch is het prettig om in een groepje te zitten, als we de wind tegen hebben en we beurtelings kopwerk doen. De etappes van 141, 121 en morgen 122 km, zijn toch redelijk lang. We hebben nu 7 fietsdagen achter elkaar en eerst 3 dagen bushcamp. Dus jullie horen over 4 dagen weer meer! Doei.

Rustdagen La Paz

La Paz

Wat een stad, zo groot en zo druk. Al met al meer dan 2 miljoen inwoners. En dan gebouwd echt tussen de bergen. Ook in het centrum blijft het steil op en neer gaan. Vanmiddag met de bus een rondrit gemaakt. Dan zie je de verschillen, de nieuwbouw, de hoge flats die er al staan en nog gebouwd worden. De verschillende wijken. En dan zo ineens, net de stad uit, de prachtige rotswanden. Aan de ene kant in het rood en aan de andere kant grillige gele uitgesleten rotsen, die we van dichtbij bezoeken. We hebben twee dagen lekker toeristisch genoten. Gisteren een soort van braderie met veel optredens van kids en jonge bandjes. Veel volk, veel kraampjes, de braderie van Gennep maar dan groter. Prachtig mooi.

En ik ben de laatste dagen tot het inzicht gekomen dat ik het genieten en heel aankomen het belangrijkste van deze prachtige reis vindt. Met als conclusie dat ik het gerace laat voor wat het is. Het gaat absoluut ten koste van het zien, het genieten. Dan maar geen tweede of derde.....Bij deze feliciteer ik onze Belgische vriend Johan alvast met zijn podiumplek. Iemand die als geen ander die strijd aangaat. Het wiel van een ander kiest, verder niets ziet en dan volgt. Op die manier koersen vind ik knap en respectvol, maar zie ook dat het ten koste van veel gaat en dat wil ik graag loslaten. Aangezien Theo wegvalt en ik doorschuif van 3 naar 2 en die plaats zal worden overgenomen door Johan, gaat die met stip van 4 naar 2.

Voor mij voelt het als een overwinning op mezelf.....???? Ik fiets voor Cliif ! Dat is het mooiste doel!

Etappe 43 en 44

Etappe 43 Copocabana- Hotel Titicaca 78 km 741hm

Het is een etappe in twee delen. En om niet te vergeten, toch weer met een vierduizender. Vergissing van mijn kant of misschien wel de sterke wens waardoor ik dacht dat we dat hadden gehad. Komende twee dagen nog 2 x op het menu. Vanuit Copocabana begint de klim die ons weer op 4200 meter hoogte brengt. Vervolgens geleidelijk omlaag en we gaan vandaag het Titicacameer oversteken om aan de andere zijde verder te gaan, richting La Paz.de oversteek is een belevenis. Een houten boot, bestaande uit oude planken liggend op balkjes. Uiteraard niet aansluitend, dus zoek voorzichtig je weg en zet de fiets neer en ga zitten, op d gerond want andere mogelijkheden zijn er niet. Vervolgens duwt de schipper de boot af en vertrekken we naar de overkant. Nooit geweten dat hout zo flexibel kan zijn. Wat gaat die boot op en neer, het hout beweegt aan alle kanten. Niet te snappen dat dit goed gaat. En zelfs de trucks gaan zo naar de overkant. Over een glooiende weg gaan we op weg naar wat blijkt een van de mooiere hotels te zijn. Kwa ligging, aan het Titicacameer, met een open haard, een sauna en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Geen internet, dus volop ruimte om te socializen. Zalmforel op het menu, lekker!

Etappe 44 hotel Titicaca- La Paz 80 km 473 hm.

De volgende dag gaan we naar de hoofdstad La Paz. De hoogstgelegen hoofdstad van de wereld op 3600 Meter. Louis en ik hebben een aanvraag ingediend om mee te fietsen bij het Dreamteam. Een hecht groepje waar iedereen op elkaar wacht. Zowel onderweg en bij de (vele) plaspauzes. Via een mooi systeem wordt er na elke twee kilometer doorgewisseld en fiets je derhalve 4 kilometer op kop. Dat wordt exact bijgehouden en de strenge juffrouw houdt dat bij. De kracht van de ze groep is de saamhorigheid die ervoor zorgt dat ze ervoor zorgen dat iedereen mee kan en samen de finish halen. Geen stress over snelheid en racen, fietsen, kijken. Genieten van de reis. Wat valt er vandaag te genieten? We rijden over een weg waar hard wordt gewerkt aan het uitbreiden en verbreden van de rijbanen. Ik denk dat hier over twee jaar een heuse vierbaansweg ligt. Dat betekent wel veel stroken over zand met keien, met auto's, busjes en vrachtwagens om je heen. In een dorp moeten we zelfs slingerend tussen de marktkraampjes en de aanwezige mensen door. Toch weer eens iets anders. Van Jan technisch deskundige krijg ik wat uitleg over de bouw en aanleg van de wegen en viaducten. In wezen wordt er gebouwd met de middelen die ze hebben en zoals ze fat bij ons tientallen jaren terug deden.

La Paz komt in zicht en als we op 4000 meter zitten, hebben we een prachtig uitzicht op deze miljoenstad. Indrukwekkend in een vallei. Met de bergen eromheen, uiteraard de hoge gebouwen, de wijken tegen de hellingen. De enorme hoeveelheid huizen die er maar te zien is. We mogen nu veilig beneden zien te komen. We zijn gewaarschuwd door Rob, dat er wat ongelukken zijn gebeurd bij vorige edities. Het asfalt is redelijk goed, af en toe gaten die we kunnen ontwijken. De overlast blijft beperkt tot auto's die te dicht langs rijden en waardoor er een aantal mensen worden geraakt, zonder verdere gevolgen, gelukkig.

Ook het hotel weten we in de ongelofelijke drukte redelijk eenvoudig te bereiken. De avond staat in het teken van het afscheid van Theo. Hans, Margret, Lluis en ik bieden hem een etentje aan en verrassen hem met een wielershirt van Peru. Gezellige afsluiting voor zover dat mogelijk is.

Etappe 42

Etappe 42 Puno-Copacabana 145 km. 448 hm

De laatste dag in Peru. We hebben nog een rustdag gehad in Puno, gelegen aan het Titticaccameer. Dit is het hoogst gelegen bevaarbare meer in de wereld en tevens het grootste meer van Zuid-Amerika. We zijn op excursie geweest naar de floating islands. Een groep eilanden die gebouwd zijn op riet en waar alles gemaakt wordt van riet. Zeer bijzonder om het dagelijkse leven te zien, waarbij opgemerkt dat het toerisme ondertussen een belangrijke bron van inkomen is. Rieten huisjes, een verende rieten zachte vloer, boten van riet. Eilanden met hun families en een chief als opperhoofd.

De etappe voert ons eerst voor een deel langs het meer, vervolgens door een relatief vlak en dor landschap met bergen aan de zijkanten. We zitten op de Altiplano, een hoogvlakte tussen 3500 en 4000 meter. Vandaag continue op 3800 meter met af en toe een klim naar 3900 meter. Dat betekent dat we wat minder klimwerk hebben maar wel op hoogte blijven. Het zijn ook langere etappes, boven de 100 kilometer. En daarbij kan de wind een aardige rol spelen. Wind tegen is daarbij een grote vijand. Die het best overwonnen kan worden door als groep te rijden. Met twee mensen op kop en dan steeds elkaar aflossen. Dat betekent soms veel energie leveren aan kop en de naderen uit de wind houden en vervolgens uit de wind kunnen fietsen als je niet op kop rijdt. Afhankelijk van uit welke richting de wind komt, kan dat achter elkaar zijn maar ook in een zogenaamde waaier, als de wind van opzij komt. Dat is allemaal niet even gemakkelijk. Het rijden niet maar ook de afspraken daarover niet. Je hoopt dat iedereen begrijpt hoe het werkt en dat iedereen zijn bijdrage levert. Dat maakt de groep sterk. En ook als iemand een mindere dag heeft of iemand die minder is, als iedereen op zijn beurt de kop pakt en er wordt doorgewisseld dan heb je een mooi systeem, een goedlopende machine. Dat blijkg niet allemaal vanzelfsprekend, dus worden daar wat woorden aan gespendeerd onder het fietsen. Is nodig zodat iedereen ook weet wat er wordt verwacht en om de vele etappes die nog volgen tot een mooi teamwork te maken. Dat in en groep rijden ook zijn risico's inhoudt, blijkt in deel twee als ik het achterwiel van mijn voorganger raak en ja dan is het asfalt de onverbiddelijke uitkomst. Ook Marc valt en komt in de berm terecht. Hij heeft last van zijn schouder. Bij mij blijft het beperkt tot schaafwonden aan knieën en vingers, die Elly ter plekke behandeld met jodium. Het voorwiel heeft een flinke slag. Theo draait wat loszittende spaken aan, zodat ik gelukkig mijn weg kan vervolgen. Onze fietsdoktef Ype vervangt later de kapotte spaak en stelt het wiel.

Op 135 kilometer is de grensovergang naar Bolivia. Deze keer is de controle en het invullen van papieren en het krijgen van de benodigde stempels een fluitje van een cent. Geen overijverige ambtenaren en rijen met wachtende mensen. Ondertussen zij we in land nummero tres (3). Waar de tijd een uurtje verder is, nu 6 uur tijdsverschil met Nederland.

Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Wim en Sylvia, die op weg zijn België. Ook Theo zal noodgedwongen eerder naar huis gaan. In verband met de slechte toestand van zijn moeder gaat hij aankomend weekend terug naar Nederland. Triest dat dit hen overkomt. Waarbij opgemerkt mag worden dat de meest behulpzame mensen van de groep waren, velen van ons vinden het bijzonder jammer dat deze leuke aardige mensen op zo'n manier hun avontuur zien eindigen.

Etappe 39-41

Etappe 39 Cusco-bushcamp Racqui Ruins 121 km 1086hm

Er staan deze cyclus van 3 dagen wat langere etappes op het programma. Vandaag te beginnen met eentje van 122 km. Na een afdaling volgt er vals plat afgewisseld door wat klimmetjes.

Etappe 40 bushcamp Racqui Ruins- bushcamp Pucara 159 km 1228 hm

Een hele lange etappe vandaag. Beginnend met een aanloopje van 20 kilometer omhoog en vervolgens een klim van 40 km. We gaan van 3400 meter naar 4338 meter. Weer eens boven de 4000 meter. Het is een goedlopende klim, niet te steil. Na een dikke 31/2 uur zijn we boven, geholpen door een rugwindje. Vervolgens nog 100 kilometer op het menu. Die iets aflopen. De eerste 30 kilometer gaan voorspoedig, binnen het uur. Daarna steekt een fikse wind de kop op die we tegen hebben en worden het 70 lange zware kilometers. Door het kopwerk af te wisselen kunnen we elkaar helpen en redden het zo en komen tegen half vijf binnen in het bushcamp. Dat betekent dat het een race tegen de klok gaat worden voor velen van de rest van de groep. Helaas zal de helft het niet op tijd redden en moet met de truck worden opgehaald. Doorrijden in het donker is geen optie, veel te gevaarlijk.

De dag wordt naast dit incident overschaduwd door talrijke gebeurtenissen. Het grootste slechte nieuws is de val van Wim, die daarbij op zijn heup terecht is gekomen en veel pijn heeft. Nadat hij eerst nog 3 vervelende honden achter zich kon laten, is hij omgekeerd omdat zijn vrouw Sylvia daar nog was en hetzelfde lot te wachten stond met de honden. Toen hij daar naar toe reed en vervolgens met 3 honden om zich heen en in zijn hand een afschrikfluit, verloor hij de macht over het stuur. Medische assistentie zorgt voor een goede opvang in het bushcamp. Dat wordt foto's maken. De eerste diagnose is een eventuele breuk. De volgende dag blijkt dat er een fractuur in de heup zit. Einde oefening voorlopig, minimaal 6-7 weken herstellen. Zeer vervelend zo iets. Je gunt dat niemand en Wim al helemaal niet. De komende dagen zal duidelijk worden wat dit precies betekent voor Wim en Sylvia. Twee dagen gelden werden we geconfronteerd net het nieuws dat de moeder van Theo met spoed was opgenomen op de intensive care. Ondanks de eerste tekenen van herstel blijft ook bij hem spelen of hij wel of niet zal doorgaan. Ik hoop dat er over enige dagen positieve geluiden zijn over het herstel en de opvang, zodat hij zijn reis kan afmaken. Vervolgens vieren we op de bushcamp de verjaardag van Johan met een stuk taart en een drankje. En ondertussen hebben zich 3 nieuwe mensen aangesloten bij de groep.

Etappe 41 bushcamp Punara- Puno 111km 474 hm.

Een relatief vlakke etappe met net voor de finish toch weer een klim die ons boven de 4000 meter brengt. Je blijft het voelen, die hoogte en het zuurstofgebrek. Voorlopig is dit de laatste keer boven de 4000 meter. We gaan nu langs het prachtige Titicaccameer de laatste kilometers in Peru rijden, op weg naar Bolivia. Tijdens het ontbijt breekt er een stuk van mijn kies af. En er zit nog een stuk los. Voelt vervelend en hoop dat we daar snel iets aan kunnen doen. Bij aankomst bij het hotel blijkt de tandarts de buurman te zijn. Meteen ff aankloppen en een uurtje later kon ik al terecht. Een helft van de kies getrokken en verder vakkundig gemaakt.

Het is toch bar en bijzonder om naast al het moois te worden geconfronteerd met alle emotionele zaken, zoals hierboven beschreven. Een mallemolen van gevoelens. Van onmacht bij een valpartij en opgave door een ernstige blessure; het nieuws van het thuisfront, je eigen ongemakje. Maakt deel van de reis uit en dat zijn zaken waar je ook geen invloed op hebt. Het raakt me zeker en dan moet ik bedenken dat ik nog steeds deel uit kan maken van dit grote avontuur. Ook sta ik vandaag stil bij de grote operatie die mijn broer moet ondergaan en wens ik hem veel sterkte evenals de rest van de familie.

Sponsor actie

Graag wil ik stilstaan bij de sponsoractie voor Cliff.

En dan bedenk ik hoe het moet zijn om als jongen van 19 een ongeluk te krijgen. Een heel ernstig ongeluk die je leven overhoop gooit. De dromen over het te gaan maken als voetballer, geselecteerd bij De Treffers. Middenin je studietijd, aan het CIOS te Arnhem. Een toekomst tegemoetgaande als sportinstructeur. En zo zal Cliff ongetwijfeld nog veel andere dromen hebben gehad. Na 11 maanden in coma, is het een wonder dat hij daar nog uitkomt. De gevolgen zijn natuurlijk aanzienlijk. De schade aan lichaam en geest enorm. Van alle dromen zal niets terecht komen. Altijd aangewezen blijven op hulp van anderen. Met aankleden, met eten, met verplaatsen, met douchen en wassen, met communiceren. Dat is het nieuwe leven. Nu al 25 jaar. En de mensen om hem heen doen dat met liefde. Vooral Gonnie en Theo, zonder anderen tekort willen doen.

De beloning is een Cliif die er nog steeds is en ook kan genieten van momenten. Op zijn manier. En daarmee anderen laat genieten van wie hij is. De beloning van alle zorg. En die zorg moet doorgaan, daarvoor is de sponsoractie opgezet. En die zorg kost veel geld, die niet volledig wordt vergoed. De sponsoractie zorgt voor geld dat in een fonds komt, waarmee de zorg kan worden blijven betaald.

Ik nodig iedereen uit die nog geen bijdrage heeft overgemaakt omdat te doen. Elke euro is welkom! Op rekeningnummer NL76RABO1262149495, ovv sponsoring fietstocht.

Etappe 37 en 38

Etappe 37

Abancay-bushcamp Lintambo 120 km en 2500 hm

Een zware lange etappe met timing. Te beginnen met een klim van 40 km. Die onderaan redelijk steil begint. Echt zo'n etappe die je moet indelen. Want na die 40 km. Klimmen komt er een hele lange afdaling maar daarna wacht weer een klim van 20 kilometer. Ik kies ervoor om het wiel van Johan te houden. Vervolgens gaan we met Italo voorop naar boven. Stevig tempo, maar niet op de max, zijn we na 3 uur klimmen op de top, toch weer op 4000 meter. Met een schitterend uitzicht op verschillende besneeuwde bergtoppen. Na de lunch volgt de lange afdaling. Johan en ik zijn beide snel afdalers maar we worden nog ingehaald door Charles. Een mooi richtpunt en ik er achteraan. De afdaling zit vol met stukken bergop, dus dat is schakelen. Daar haakt Charles af. Als ik vervolgens Louis inhaal, die de lunchpauze heeft gemist en daar op Johan wacht, komt die in volle vaart voorbij. En neemt een voorsprong. Die langzaam groter wordt. Wat te doen? Al mijn energie verbruiken in de afdaling om Johan bij te halen, met het risico in de laatste klim de tol daarvoor te moeten betalen. Lijkt me niet verstandig. Als ik vervolgens een bocht niet goed inschat neem ik het besluit om niet volle bak af te dalen. Normaal gesproken kan ik in de klim tijd terug winnen. Als we in het dal aankomen en over de brug aan de klim beginnen, hebben we de wind in de rug. Dat betekent dat het daar erg heet is en er geen afkoeling is. 41 graden heb ik me laten vertellen. Ik zie in de verte iemand fietsen, dat moet Johan zijn. Dat motiveert en ik loop hem snel in. Maar die hitte.....Daar kan mijn motortje niet tegen. Het zweet breekt aan alle kanten uit en de hartslag vliegt omhoog. Normaal gesproken kan ik dat ook in mijn benen voelen. Maar nu is het echt puur door de hitte, die me doet besluiten om drie keer te stoppen om bij te komen. Het is een lastige innerlijke strijd tussen stoppen en tijd verliezen. Voor mijn gevoel is elke minuut niet fietsen veel verlies. Maar ik merk dat mijn lichaam de warmte niet kwijt kan en dat is ook niet vol te houden. Dus toch maar ff naar de rivier voor afkoeling. Dat helpt. Weer op weg en gelukkig wordt het minder steil en kan ik weer op jacht naar de gevlogen Belg Johan. Net voor het dorpje Limtambo krijg ik hem in het zicht. Yes! Dat levert voldoende extra energie op en net buiten het dorp rijd ik naar hem toe. Hij is net gestopt en zegt dat hier de track eindigt. Dat is waar de route zijn eindpunt heeft. Aangezien wij geen vlag zien, rijden we verder. En verder, bocht naar bocht en ik doe er een schepje bij, zie Johan niet meer achter me. Maar ook mijn teller geeft aan dat we toch al voor bij de finish moeten zijn. Ik besluit te wachten om te kijken of Johan er aan komt. Na een minuutje draai ik om en begin ten einde raad de weg terug. Shit, wat een tijdverlies. Gelukkig is Johan ook omgekeerd en gaan we naar beneden. Plots zie ik de vlag rechts staan en roep Johan, die me niet hoort in de afdaling. Ik rijd rechts een zandpad in, met nog steeds de nodige twijfel. Na een paar honderd meter zie ik de truck. Gelukkig! Ik doe mijn verhaal en 10 minuten later komt Johan binnen. Bruisend van woede. Hij wil meteen niet meer meedoen met de timing, hij is er klaar mee. Ik snap zijn emotie, na een dag volle bak fietsen en dan dat overkomen. Heb dat zelf ook (al eerder) meegemaakt. In combinatie met zijn plan om tijd terug te winnen, eerst te worden achterhaald op het laatste moment en dan ook nog tijd verliezen bij het vinden van de finish.

Ik denk wel dat deze etappe duidelijk weergeeft hoe de verhoudingen liggen kwa klassering, zover dat nog niet duidelijk was. Waarbij ik wel steeds meer onder de indruk ben van het fietsen van Theo, de huidige nummer twee. Elke dag gaat die weer op zijn stevige tempo de rit aan. Timing of geen timing. De huidige nummer 1 Paul is een hele goede fietser en met name bergop de beste, maar zal ook geen meter kopwerk doen. Blijft bij Theo in het wiel en rijdt superzuinig en neemt zijn rust op de dagen dat er geen timing is. Vervolgens volg ik op eerbiedige afstand en doet Johan verwoede pogingen om daar verandering in te brengen.

Etappe 38 Lintambo-Cuzco 78 km 1358 hm

Een rustige etappe naar de grote stad Cuzco. Alhoewel er een klim van 20 kilometer na het ontbijt als opwarmer staat te wachten. Onderweg veel wegversperringen. Bomen over de weg, stenen, blokkades door zandbergen. We vragen ons af waardoor dit komt. Is er een hevige storm geweest. Maar de vele politie. En militairen die we onderweg tegenkomen dien anders vermoeden. Later blijkt het een protest van met name boeren uit de regio tegen de stijgende waterprijzen. De drukte naar zo'n stad neemt al ruimschoots van tevoren toe. Ik weet niet of het komt door het drukkere verkeer en daarmee ook de wegen slechter worden. Wat een toeristen in deze stad. Ik besef dat we eigenlijk al lang geen westerse mensen meer hebben gezien. Allemaal gekomen voor een van de zeven wereldwonderen, de Macchu Pichu.