Etappe 89

Na een welverdiende rustdag keren we terug op de campingplaats waar het in de schaduw nog erg koud is en waar het heeft gevroren. We krijgen we het profiel van vandaag te zien en dat ziet er stevig uit. Veel klimwerk, met 1900 meter in 130 km. Naast een paar stevige klimt vooral weer veel op en af. Als we Coyhaique uit zijn verandert het landschap al snel van groen naar veel minder groen. Vooral op de bergen groeit minder. Het is allemaal asfalt en dat zorgt dat het wel lekker loopt. De zon is prettig aanwezig en de wind houdt zich gedeisd. Een mooi begin van deze serie. Desondanks kamp ik met waterkeringen lichamelijke klachten. De irritatie in mijn knieholte is vooral zorgelijk. De andere gebruikelijke lijntjes in de onderdruk, nek-schouders en mijn zitvlak zijn de oude bekende.

Etappe 90
Er staat naar liefst meer dan 100 km unpaved op het programma. En bij de briefing wordt de kwaliteit daarvan als nasty betiteld. Na 2 km gaan we eerst weer de grens van Chili over, om vervolgens na 20 km bij de grens van Argentinië uit te komen. Het stuk met veel steile klimmetjes ligt er gelukkig goed bij, sommige delen zijn met klinkers bestraat en dat scheelt erg veel. Tot aan de pauze is het pittig maar de benen voelen goed. En het landschap is fantastisch, veel meren waar we boven fietsen en dat geeft een mooi zicht op de verschillende soorten blauw van het water. Geflankeerd door bergen met sneeuw, zijn dat de prachtplaatjes waar we voor zijn gekomen. Het laatste stuk voor de pauze hebben ze met een of andere grote machine de "weg" proberen vlak te trekken, waardoor het een zachte brei is geworden, waar maar heel moeilijk doorheen is te komen. Na de lunch gaan we een van de meest verschrikkelijke stukken tegemoet tot op heden, blijkt achteraf. Veel stenen en wasbord en wegen van kilometers lang. Na elke bocht hoop je op een ander landschap. Er is verder ook niets te zien. Dus met het nodige gevloek proberen we het einde te halen en stoppen met enige regelmaat om bij te komen en vooral om de handen en de rug bij te laten komen. De snelheid is ook niet hoog, dus zijn we pasom 17.30 uurbinnen. Meer dan 7 uur op de fiets over 112 km, dat zegt genoeg.

Etappe 91 Perito Moreno-Bajo Caracoles 131 km 1310 hm
We beginnen met een halve dag timing tot aan de lunch. Het lijkt erop dat we het rustig aan gaan doen, de eerste 2 kilometer althans. Dan gaat het bloed toch waar het niet kruipen kan bij de strijdlustige onder ons. De een na de ander voert het tempo op, en daar gaan we dus weer. Met een wind van de zijkant is het een kwestie van goed positie kiezen, wat lastig is met de vrij grote groep die zich heeft gevormd. Een dubbele waaier zorgt ervoor dat we met 8 man vooruit zijn. Als Jan roept om een plaspauze en we met zijn allen hebben gewacht, schiet het meteen daarna in mijn rechterbovenbeen. Een soort van zenuwpijn met steken overal. Dit heb ik op de laatste rustdag ook al meegemaakt. Heel vervelend, een stekende pijn die zicht op verschillende plaatsen openbaart en waar je niks tegen kunt doen. Ik rijd snel naar Johan die op me wacht. Kracht zetten en fietsen lukt niet. Ik stap af, duw wat op de pijnlijke plekken en ga er moedeloos bij zitten en liggen. Na 10 minuten is het voorbij en kunnend e weer verder. We komen precies 10 minuten later aan bij de pauze achter de eerste drie rijders. En ja hoor daar is ook de eerste etappeoverwinning voor Louis. De sterke ex-boer uit Brabant. Iedereen is blij voor hem. Als ik me 's avonds heb gedoucht krijg ik weer zo'n aanval van zenuwpijn. Dus toch naar ff op bezoek bij de nurse. Een pilletje en wat nader onderzoek leert dat het inderdaad iets van een beknelde zenuw is, waarschijnlijk door een opgezette peesplaat. Een pilletje en wat massage verlicht de boel. De komende dagen Ibuprofen in de hoop dat het minder wordt. Na de pauze zien we veel guanaco's. Een soort van lama die op de kale pampa zijn eten probeert te vinden. Er zijn overal hoge hekwerken langs de weg, waarschijnlijk om de dieren te beschermen tegen het verkeer. Helaas zien we regelmatig dat dit in plaats van bescherming juist het tegenovergestelde oplevert. Of ze hebben de hekken niet gezien of ze hebben de hoogte onderschat, met als gevolg dat we er regelmatig eentje zien hangen tussen de (hoge) hekken. Een ander fenomeen is op dat stuk de ongelofelijk grote menigte sprinkhanen die er op de weg zitten. De meesten daarvan vastgekleefd aan het asfalt, overreden door langsrijdende voertuigen. Hoe je ook probeert te rijden, je raakt altijd wel of een aantal van die net overreden beetjes of hun soortgenoten die bezig zijn met elkaar. Het geluid wat dat kilometers lang met zich meebrengt is niet prettig. Ook dat is de natuur.

Etappe 92
En weer schijnt het zonnetje en is het al warm bij het ontbijtom 7 uur! We zitten weer midden in de pampa's, een droog gebied aan de ander kant van de Andes waar het nog zo groen was. De rit loopt lekker, de wind houdt zich gedeisd. Na de lunch wordt dat anders, als zo vaak neemt de windkracht toe en gaan we neer naar het westen en krijgen de wind tegen. Dat wordt weer goed achter elkaar rijden. En het continue suizende geluid om je hoofd op de koop toenemen. Dat blijft een van de dingen die het rijden tegen de wind extra onaangenaam maakt. Gelukkig hebben we de laatste 6 kilometer de wind mee als we naar links draaien. En kunnen we aftellen, nog 17 te gaan.

Etappe 93
We starten met een teamtijdrit van 2 personen. Ik zou met Rogier rijden maar aangezien ik gisteravond toch weer last van de zenuwpijn kreeg heb ik besloten om te vragen of Oebele met mij wil rijden en Johan samen met Rogier. Iedereen stemt daar mee in. Ik wil de zege die Rogier in gedachten heeft niet in de weg staan, mocht ik daar teveel kast van krijgen. Uiteindelijk staan er 48 kilometer op het programma. Om de minuut starten, 7 koppels doen mee. We hebben veelal wind mee en met een gemiddelde van dik 46 km per uur wordt er flink doorgereden. Uiteindelijk zijn de verschillen klein en eindigen we met 4 koppels binnen 2 minuten van elkaar. Aan Oebele heb ik een prima partner en eindigen we op 7 secondes van de nummer drie. Rogier en Johan zijn de winnaars van de dag. Vervolgens gaan we het laatste stuk verder op unpaved, wat er goed bij ligt en waar de wind te verteren is. Dat brengt ons vroeg op de eindplaats van vandaag. En hoe lekker is dat om weer eens een aantal uurtjes te hebben. Tijd om wat te lezen, tijd om na te denken over thuis. Daar verlang ik wel weer naar.

Etappe 94 is bijna geheel unpaved, maar van goede kwaliteit. Dat is een kadootje en een lekher fietsdagje.

Etappe 95

Op papier 69 unpaved en 35 asfalt. Toch wel weer pittig. Met name omdat het heeft geregend en we deze keer op paden van gele klei fietsen. De ene keer kleeft het ontzettend en zuigt het je vast en de andere keer als je wat snelheid hebt vliegt de klei je om de oren. Gelukkig hebben ze deze keer het asfalt eerder aangelegd dan voorspeld en kunnen we na 53 km het asfalt op.

We zijn weer lekker op tijd binnen. Ik hen een mooi boek van de "bikedreams bibliotheek". Een prachtig boek (Wild)over een vrouw die de Pacific Crest Trail gaat lopen. Deels herkenbaar vanwege de avonturen die zij beleeft en de prachtige schrijfstijl doet de rest. Einde van de dag is het weer genieten van een bijzondere wolkendek. Een spel van kleuren en vormen wat steeds verandert. Later op de avond blijkt dat we internet hebben en bel ik nog ff met mijn dochter. Ze is vol verdriet en het is pijnlijk dat ik haar daarbij niet kan vasthouden om te troosten.

Etappe 96

Het is een korte etappe. Maar door de wind toch weer een pittig tochtje. Vandaag windkracht 6. Morgen wordt dat 8....

Etappe 97

De eerste 73 km is het timing. Zodra het startsignaal wordt gegeven sta ik na 3 meter met een lekke band. Ik denk dat het een minuutje of 8 duurt voordat ik op pad kan. Het eerste half uur ga ik in mijn eentje de strijd aan met de wind en vooral ook mezelf. Ik kom tot de conclusie dat het niet opschiet en waarschijnlijk 20 minuten win en me helemaal leeg rijdt. Dus wacht ik op het groepje waarmee ik gisteren ook heb gereden. We nemen zelfs tweemaal een fotopauze voor de prachtige meren die opdoemen. We gaan op weg naar de gletsjers, die we morgen op de rustdag van dichtbij gaan bezoeken. Uiteindelijk kom ik 38 minuten later binnen als Johan. Daar heb ok vrede mee, ik houdt dus nog een minuut of 14 over om mijn tweede plaats te verdedigen.