Etappe 64 Chilecito- camping Villa Union

We mogen weer eens gaan klimmen.ntwee klimmen van 15 en 27 kilometer, zorgen voor een mooie opwarming. Vervolgens gaan we tussen veel wijngaarden door en andere gewassen, die hier volop groeien, na zes uurtjes fietsen zijn we binneN en heen de eerste van de ze etappes in de pocket.

Etappe 65 bushcamp Villa Union-bushcampSan Jose de Jachal 125 km 886 hm

Het zou een mooie rustige etappe kunnen worden, ware het niet dat de wind daar anders over denkt. Over de hoogvlakte met weer lange rechte stukken is er ook geen ontkomen aan. Soms hebben we geluk en komt ie deels van opzij. Het laatste stuk volop tegen en aangezien de wind in de loop van de dag toeneemt, hebben we daar een stevige kluif aan. Kop over kop, ieder 3 kilometer en zo komen we de laatste 60 km door. Een mooi plekje onder een stuwdam wordt deze keer onze overnachtingsplek.

Etappe 66 San Jose de Jachal- bushcamp Tocota 135 km 1806 hm

Aangekondigd als een van de zwaarste etappes van de hele Tour, gaan we fris en fruitig van start. De hele dag klimmen en als toetje 35 km unpaved klimmen. We beginnen met een klim naar een van de mooiste uitzichtpunten, een stuwdam met een meer omgeven door prachtige bergen en besneeuwde toppen. Het vervolg door een kloof is ook adembenemend. De rotsen, de rivier, de zon daarop geeft mooie plaatjes. Maar ook een ander deel van moeder natuur laat zich gelden, de wind. Die in het dal verraderlijk vaak om de hoek komt en in je snufferd blaast. Met een gangetje van af en toe niet neer dan 7-8 km per uur wordt het een lange rit en zit. Bij de pauze op 79 kilometer zitten we al op 4 1/2 uur. Een mentaal gevecht ook, rekenend op nog een stuk met gemm. 10 per uur hebben we nog meer dan 5 uur te gaan. Gelukkig is het eerste deel de wind ons gunstig gezind. Maar dan mogen we offroad. Het eerste stuk is het pad nog redelijk te doen maar na een kilometer of vijf wordt het slechter: veel stenen en af en toe losse zand. Waar nog net fietsend doorheen is te komen. Naarmate het traject vordert, daalt de snelheid en neemt het gestuiter en inwendig gemopper toe. Het is echt aftellen, met regelmatig ff stoppen zodat de billen en polsen bij kunnen komen. Onderweg worden we nog geteisterd en getrakteerd op een zandstorm. Alsof je gezandstraald wordt. Ff naar zessen zijn we binnen. Ik zeg voor een doordeweekse zondag een mooie werkdag. Zes uur op, zeven uur ontbijt, acht uur starten en vroeg in de avond binnen. Maar weer geen opgave en met een dikke tiental dappere strijders hebben we ook deze etappe volbracht. Eten, tent opzetten en naar bed. Just Another day in Paradise, zeggen we dan! Helaas heeft de rits van mijn buitentent het begeven. En mijn luchtbed moet ik 's nachts drie maal bijpompen. In Mendozza, de volgende rustplaats, op zoek naar wat oplossingen hiervoor.

Etappe 67 bushcamp Tocota-camping Barreal 129 km 695 hm

We beginnen aan een lange afdaling offroad, die lekker loopt. Helaas is het me ontgaan dat het timing is, het stond wel op papier maar is niet aangekondigd, wat normaal wel zo is. Je kunt de gevolgen wel raden, een mooie achterstand opgelopen op de eerste drie. Beetje jammer zoiets en een beetje pissed. En door een lekke band zal dat zeker een half uur zijn of meer. Maar ik heb ondertussen geleerd dat dit niet het belangrijkste is. Na de lunch lekker met Louis gefietst en genoten van de bergen en omgeving. De wind is ons vandaag gunstig gezind zodat we ondanks het unpaved van 52 km en het klimwerk in de laatste 40 km al na een dikke 4 uur binnen zijn. Dat voelt als een kadootje na de dag van gisteren. Helaas is er weer een valpartij te betreuren en moet Margret een diepe wond op haar elleboog laten hechten. Dokter Jos en nurse Gerry doen dat ter plekke en met 8 hechtingen is het hopen op een snel herstel, maar de eerste dagen zal fietsen er niet in zitten voor haar.

Etappe 68 camping Barreal- Upsallata bushcamp

Tot aan de lunch is het heerlijk fietsen en dan mogen we nog 32 kilometer over een zandpad. Het wasbord en de losse zand en stenen zorgen voor veel ongerief. Zelfs de omgeving werkt niet inspirerend. Dit zijn de dagen en momenten dat het gewoon zwaar is om door te gaan. De zoveelste dag achter elkaar veel fietsen. Het onverharde wat zorgt voor weinig comfort. En natuurlijk kan ik dan stoer roepen dat het er allemaal bij hoort, maar zo voelt het zeker niet. Het wordt ook nog eens kouder en kouder. Ik stop ettelijke malen. De ene keer balend, de andere keer mezelf toesprekend of rondkijkend om ook de mooie dingen nog op te merken. In mijn hoofd blijft het maar rondspoken: "nog 40 etappes....pff". Dan haal ik de munt tevoorschijn die ik van mijn kinderen heb gekregen en dat maakt me emotioneel en dat geeft me steun. Dan denk ik aan Cliff en johe en daar gaan we weer. We zouden op een camping staan. Helaas laat de zon ons in de steek en is het maar 12 graden als we aankomen, op iets wat een camping zou moeten zijn. Gelukkig wordt het door het kampvuur 's avonds lekker warm. En na een heerlijke maaltijd en een glaasje wijn is er toch weer een genietmomentje.

Etappe 69 Upsallata-Mendoza 107 km 1270 hm

We gaan maar weer eens klimmen naar de 3000 meter. Op de top is de finish van de tijdmeting. En daar gaan ze weer de topvijf van het klassement. Al snel gaat Pauli aan kop en blijft daar sleuren. Eerst gaat Louis eraf, dan moet ik ook lossen en vervolgens is hetzelfde lot beschoren voor eerst Johan en dan ook Rogier. Zo gaat iedereen het gevecht aan en met name het laatste stuk is zwaar. Het wordt steiler en de ondergrond zwaarder, dat wasbord blijft een verschrikking. De verschillen zijn uiteindelijk klein aan de top, na twee uurtjes bikkelen ben ik boven. Na de lunch staat ons een geweldige afdaling te wachten. Dat was ons verteld en de werkelijkheid is mooier dan je je kunt voorstellen. Het is de afdaling die bekend staat als de afdaling met 360 bochten. En we krijgen na de ene en andere bocht weer een nieuw zicht op het dal en al die bochten. Daar heb ik veel stil gestaan en genoten van al dat moois. In combinatie met de bergtoppen, de dieren en het groen voel je je in een paradijs. En dan ook nog genieten van de afdaling zelf. Scheuren door de bochten, van links naar rechts, heerlijk!

Nu zijn we in Mendoza, waar we in een buitenwijk op een camping zitten. Van de stad zelf hebben we nog niet veel gezien. Het was een van de zwaarste secties met 6 dagen fietsen. Zoals jullie hebben kunnen lezen ook niet de leukste wat mij betreft. En het gemis van het thuisfront is ook zeker voelbaar. Naar we zijn al bijna op tweederde. Over 7 weken ben ik weer thuis. Eerst op zoek naar een nieuwe tent en nieuw luchtbed zodat de overnachtingen voor de nodige rust kunnen zorgen. Groetjes uit Mendoza!