Op de eerste plaats wil ik iedereen bedanken die een berichtje deelt of een reactie geeft. Geweldig! En helaas kan ik niet reageren op de berichten die jullie geven op mijn reisblog anders had ik dat zeker gedaan. Bij deze nogmaals bedankt! Het geeft mij heel veel steun.

Zoals jullie weten heb ik een sponsoractie gekoppeld aan deze tocht. Al het het geld wat jullie doneren is bedoeld voor de inrichting van een nieuwe kamer voor Clifford en voor andere noodzakelijke zorg die hij hard nodig heeft. Daarom lieve mensen, steun dit goede doel en doneer uw bijdrage op NL76RABO1262149495 ovv Bart fietst voor Cliff.

Halverwege zijn we nu. Al op de helft of pas op de helft..... Ook dat voelt de ene keer als AL en de andere keer als PAS op de helft. Wat levert dat allemaal op aan feiten?

Dat er nog 8 mensen zijn die alle kilometers hebben kunnen rijden, die hopen de eretitel EFI (Every Fucking Inch) op het einde te kunnen halen. Dat er 4 mensen voortijdig naar huis zijn, of door een blessure of door omstandigheden thuis. Vele lekke banden, de nodige valpartijen, diarree, hoofdpijn op hoogte, afnemende fitheid en verminderde weerstand. All part of the adventure. En daar zal het zeker niet bij blijven. Dat neem je op de koop toe en je hoopt dat het jezelf niet in die mate treft zodat verder fietsen (tijdelijk) onmogelijk is. De factor geluk en pech liggen heel dicht bij elkaar. Een dikke 6000 kilometer gereden, dus nog 5000 te gaan. Dat zijn ongeveer 250 uren fietsen oftewel meer dan 10 hele dagen. 150 liter water verder, 100 bananen, 150 mueslirepen.

De groep is nog steeds een belangrijk onderdeel in het geheel. Van samen fietsen, op de bushcamps samen de afwas en ieder op zijn beurt helpen bij het avondeten. Het helpen bij pech onderweg, bij je tentje opzetten. Na twee maanden zijn er ook de irritaties, die er uit komen en worden uitgesproken. Ook dat hoort erbij.

Vanaf nu is het bijna elke dag tentje opzetten. In twee maanden nog 2 x hotel en tussen 21 oktober en 9 december alleen maar camping of bushcamp. Ach ja, alles went.

Mijn fiets, geschonken door Fietswereld Milsbeek, nogmaals superbedankt Rene! , blijft het goed doen en dat is wel een voorwaarde voor deze monstertocht.

En wat hebben we al een hoop moois gezien en een hoop mee mogen maken. Daar doen we het voor. We hebben nog nauwelijks regen gehad. Daar doen we het mee. Alhoewel daar wel verandering in schijnt te komen....

Opgeven is sowieso geen optie! Ook al is het soms een opgave om elke dag weer op de fiets te stappen. Maar dan denk ik aan mijn grote vriend Cliff en gaan we er weer vrolijk tegenaan!