Etappe 47 Oruro-Andamarca bushcamp 110 km 249 hm.

Vandaag weer Dreamteamdag. Met een groepje van 8 lekker fietsen. Eerst Louis en ik 25 kilometer op kop en dan weer doordraaien met zijn achten. Lange rechte stukken en toch weer een net iets ander landschap. Tot op heden is het patroon van de laatste weken kwa weer het volgende: meestal iets bewolkt in de ochtend en nauwelijks wind. Rond een een uurtje of 9-10 schijnt de zon en meestal volop. Vervolgens trekt de wind in de loop van de dag aan en maakt dat een heel groot verschil zowel in fietsen en ook in temperatuur. De hoogte zorgt er dan voor dat de wind koud kan zijn. Na de lunch gaat het tempo omlaag en heb ik het gevoel dat ik de trappers stil moet houden. Dat fietst niet fijn en ik besluit de resterende 40 kilometer alleen te gaan rijden. Jongeling Rogier volgt en dus zijn we met 3 x 28 jaar op pad. Pikken Charles onderweg nog op en een kwartier later is de rest van het Dreamteam ook binnen, het scheelt dus eigenlijk niets. We kunnen weer eens ff genieten van de zon. We hebben wat dat betreft echt super weer. Maar hoe groot is de overgang als de zon weg is. Binnen 10 minuten is de temperatuur met minimaal 20 graden gezakt. Als we vervolgens om 19 uur aantreden voor het avondeten, wat weer erg lekker is, dan zit iedereen daar met dikke winterkleren aan. Moet je je eens voorstellen dat je in Nederland in december of januari met een temperatuur van rond het vriespunt buiten gaat zitten eten. Iedereen zou je voor gek verklaren. S nachts is het koud. Uiteindelijk lig ik met een shirt, twee dikke truien, een muts op en mijn winterjas in de slaapzak.

Etappe 48 Andamarca bushcamp- Meteor Crater bushcamp 110 km 705 hm

Er staat een lange etappe te wachten, van 110 kilometer en 80 daarvan unpaved. Tot aan de pauze is het prachtig, met mooie stukken gravel en weer mooie vergezichten. Langs een vallei met water waar allerlei dieren te spotten zijn. Hier vindt je ook de Vicuna een soort kruising van een hert en een lama. Zodra ze ons zien of horen zetten ze het op een lopen. In tegenstelling tot de lama's die we van dichtbij kunnen bewonderen. Na de lunch wordt het aldra slechter. Veel stukken mulle zand waar niet doorheen te komen is. Dat betekent lopen en trekken aan de fiets om die mee te krijgen. Dat gebeurt tientallen keren en we moeten minimaal 5 kilometer naast de fiets afleggen. Dat kost tijd, veel tijd en is zwaar. Nadat we dit hoofdstuk hebben gehad volgen er paden, met veel keien en stenen. Ook nogal eens bergop en ook dat hakt erin. Kwa tijd vrees ik het ergste voor de rijders achter ons.wij zijn uiteindelijk rond half vijf binnen. Een van de zwaarste ritten tot nu toe. Vervolgens komen er toch nog redelijk veel mensen op tijd binnen, voordat het donker is. Slechts 3 mesen zijn ingestapt in de lunchtruck. Dan is het wachten op Anne en Marten. Maar als het donker is en de tijd verstrijkt wordt het toch steeds vervelender. Van de weg af in afgelegen terrein en pikdonker en koud, dat is niet hoe je een nacht wilt doorbrengen. Ze zijn nog steeds niet binnen. Er wordt een zoektocht opgezet en een lokale pick-up gecharterd. Die wel het slecht toegankelijke terrein in kan. Minuten en uren kruipen voorbij zonder een teken. Allerlei gedachtes en scenario's komen voorbij en we bespreken wat er gebeurd kan zijn en vooral welke oplossingen ze hopelijk bedacht hebben. Om 21.20 komt het sein dat ze gevonden zijn. Ze hebben besloten toen het duister werd en duidelijk werd dat ze niet verder konden om terug te keren naar een vorig dorpje en hebben daar onderdak gekregen bij lokale mensen. Ze lagen zelfs al te slapen. Eind goed al goed! Wat een dag. Wat ze hier dan zeggen dat het geen vakantie is maar een expeditie.

Etappe 49 Meteor Crater bushcamp- Tahua bushcamp 73 km 509 hm

Wordt aangekondigd als een zware met hele slechte stukken. Dat blijkt mee te vallen. Het eerste stuk is ondertussen asfalt (2 jaar geleden nog niet). Met een beetje wind in de rug en een klein beetje aflopen zijn we binnen een uur 37 kilometer verder, waar de lunch is. Daarna begint het unpaved gedeelte en in vergelijking met gisteren is het over het algemeen goed te doen. Af en toe wat zand en hier en daar een stuk met keien. We fietsen om een vulkaan heen. Op weg naar het grote zoutmeer, waar we onze kampeerplaats hebben. Ondertussen het derde bushcamp en de routine van tentje opzetten, spullen in de tent een plek geven en omgekeerd 's ochtends de boel weer afbreken en inpakken, maakt dat dit steeds makkelijker gaat. Met de spullen van en naar de truc brengen een half uurtje. Daarbij hebben we zeker geluk met het mooie weer, zodat we ook 's ochtends niet met natte spullen zitten. En wat zijn we op een mooie plek terecht gekomen: de Salar de Uyni. Een ontzettend grote witte zoutvlakte. Hier gaan we morgen een rit maken en we steken deze dwars over, honderd kilometer lang. En daarmee op de helft van Bolivia. Onder het motto Another Day in Paradise, blijven we elke dag genieten.

Etappe 50 Tahua bushcamp-Salar de Uyuni 101 km

Zeer bijzonder. Dat is deze dag. We rijden alleen maar over zout vandaag. Het grootste zoutmeer van de wereld met een oppervkakte van meer dan 10.000 km2. Hoe ziet zoiets eruit? Het lijkt op een grote ijsvlakte, met veel vlakken en ribbels. Die ribbels zijn soms harder en hoger en daardoor wordt het fietsen wat lastiger. De hele dag door horen we het geknisper van het rijden over de ribbels. Dan is daar eerst nog het landschap met aan de zijkanten bergen zichtbaar. Dat is voor ons ook een richtpunt, we gaan op weg naar een eiland waar we de lunch hebben. Uiteraard op het meer. Uitgedroogd zout waar soms nog waar water onder zit en dan lijkt het ook net ijs. Als je erop loopt komt het water erdoor. Na de pauze gaan we linksaf. En dan moeten de rijders met de gps de leiding nemen. Er is op enig moment niets meer te zien dan zout; geen enkel ander herkenningspunt. Er lopen tientallen sporen over het meer, ook auto's en trucs gaan over het meer. Maar welke kant moet je op? Slecht een grote witte vlakte ligt voor je; waar we tegen de zon die van boven en beneden komt, ons extra goed hebben moeten insmeren. Zo apart als je geen punt kunt zien waar je naar toe kunt fietsen. Een unieke ervaring rijker, komen we aan bij het enige hotel dat uit zoutstenen is opgebouwd en waar we de nacht doorbrengen, op jawel bedden van zoutstenen. Dit is ook het terrein waar de Dakar-rally van 2016 zijn etappe heeft gereden.