Etappe 43 Copocabana- Hotel Titicaca 78 km 741hm

Het is een etappe in twee delen. En om niet te vergeten, toch weer met een vierduizender. Vergissing van mijn kant of misschien wel de sterke wens waardoor ik dacht dat we dat hadden gehad. Komende twee dagen nog 2 x op het menu. Vanuit Copocabana begint de klim die ons weer op 4200 meter hoogte brengt. Vervolgens geleidelijk omlaag en we gaan vandaag het Titicacameer oversteken om aan de andere zijde verder te gaan, richting La Paz.de oversteek is een belevenis. Een houten boot, bestaande uit oude planken liggend op balkjes. Uiteraard niet aansluitend, dus zoek voorzichtig je weg en zet de fiets neer en ga zitten, op d gerond want andere mogelijkheden zijn er niet. Vervolgens duwt de schipper de boot af en vertrekken we naar de overkant. Nooit geweten dat hout zo flexibel kan zijn. Wat gaat die boot op en neer, het hout beweegt aan alle kanten. Niet te snappen dat dit goed gaat. En zelfs de trucks gaan zo naar de overkant. Over een glooiende weg gaan we op weg naar wat blijkt een van de mooiere hotels te zijn. Kwa ligging, aan het Titicacameer, met een open haard, een sauna en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Geen internet, dus volop ruimte om te socializen. Zalmforel op het menu, lekker!

Etappe 44 hotel Titicaca- La Paz 80 km 473 hm.

De volgende dag gaan we naar de hoofdstad La Paz. De hoogstgelegen hoofdstad van de wereld op 3600 Meter. Louis en ik hebben een aanvraag ingediend om mee te fietsen bij het Dreamteam. Een hecht groepje waar iedereen op elkaar wacht. Zowel onderweg en bij de (vele) plaspauzes. Via een mooi systeem wordt er na elke twee kilometer doorgewisseld en fiets je derhalve 4 kilometer op kop. Dat wordt exact bijgehouden en de strenge juffrouw houdt dat bij. De kracht van de ze groep is de saamhorigheid die ervoor zorgt dat ze ervoor zorgen dat iedereen mee kan en samen de finish halen. Geen stress over snelheid en racen, fietsen, kijken. Genieten van de reis. Wat valt er vandaag te genieten? We rijden over een weg waar hard wordt gewerkt aan het uitbreiden en verbreden van de rijbanen. Ik denk dat hier over twee jaar een heuse vierbaansweg ligt. Dat betekent wel veel stroken over zand met keien, met auto's, busjes en vrachtwagens om je heen. In een dorp moeten we zelfs slingerend tussen de marktkraampjes en de aanwezige mensen door. Toch weer eens iets anders. Van Jan technisch deskundige krijg ik wat uitleg over de bouw en aanleg van de wegen en viaducten. In wezen wordt er gebouwd met de middelen die ze hebben en zoals ze fat bij ons tientallen jaren terug deden.

La Paz komt in zicht en als we op 4000 meter zitten, hebben we een prachtig uitzicht op deze miljoenstad. Indrukwekkend in een vallei. Met de bergen eromheen, uiteraard de hoge gebouwen, de wijken tegen de hellingen. De enorme hoeveelheid huizen die er maar te zien is. We mogen nu veilig beneden zien te komen. We zijn gewaarschuwd door Rob, dat er wat ongelukken zijn gebeurd bij vorige edities. Het asfalt is redelijk goed, af en toe gaten die we kunnen ontwijken. De overlast blijft beperkt tot auto's die te dicht langs rijden en waardoor er een aantal mensen worden geraakt, zonder verdere gevolgen, gelukkig.

Ook het hotel weten we in de ongelofelijke drukte redelijk eenvoudig te bereiken. De avond staat in het teken van het afscheid van Theo. Hans, Margret, Lluis en ik bieden hem een etentje aan en verrassen hem met een wielershirt van Peru. Gezellige afsluiting voor zover dat mogelijk is.