Etappe 42 Puno-Copacabana 145 km. 448 hm

De laatste dag in Peru. We hebben nog een rustdag gehad in Puno, gelegen aan het Titticaccameer. Dit is het hoogst gelegen bevaarbare meer in de wereld en tevens het grootste meer van Zuid-Amerika. We zijn op excursie geweest naar de floating islands. Een groep eilanden die gebouwd zijn op riet en waar alles gemaakt wordt van riet. Zeer bijzonder om het dagelijkse leven te zien, waarbij opgemerkt dat het toerisme ondertussen een belangrijke bron van inkomen is. Rieten huisjes, een verende rieten zachte vloer, boten van riet. Eilanden met hun families en een chief als opperhoofd.

De etappe voert ons eerst voor een deel langs het meer, vervolgens door een relatief vlak en dor landschap met bergen aan de zijkanten. We zitten op de Altiplano, een hoogvlakte tussen 3500 en 4000 meter. Vandaag continue op 3800 meter met af en toe een klim naar 3900 meter. Dat betekent dat we wat minder klimwerk hebben maar wel op hoogte blijven. Het zijn ook langere etappes, boven de 100 kilometer. En daarbij kan de wind een aardige rol spelen. Wind tegen is daarbij een grote vijand. Die het best overwonnen kan worden door als groep te rijden. Met twee mensen op kop en dan steeds elkaar aflossen. Dat betekent soms veel energie leveren aan kop en de naderen uit de wind houden en vervolgens uit de wind kunnen fietsen als je niet op kop rijdt. Afhankelijk van uit welke richting de wind komt, kan dat achter elkaar zijn maar ook in een zogenaamde waaier, als de wind van opzij komt. Dat is allemaal niet even gemakkelijk. Het rijden niet maar ook de afspraken daarover niet. Je hoopt dat iedereen begrijpt hoe het werkt en dat iedereen zijn bijdrage levert. Dat maakt de groep sterk. En ook als iemand een mindere dag heeft of iemand die minder is, als iedereen op zijn beurt de kop pakt en er wordt doorgewisseld dan heb je een mooi systeem, een goedlopende machine. Dat blijkg niet allemaal vanzelfsprekend, dus worden daar wat woorden aan gespendeerd onder het fietsen. Is nodig zodat iedereen ook weet wat er wordt verwacht en om de vele etappes die nog volgen tot een mooi teamwork te maken. Dat in en groep rijden ook zijn risico's inhoudt, blijkt in deel twee als ik het achterwiel van mijn voorganger raak en ja dan is het asfalt de onverbiddelijke uitkomst. Ook Marc valt en komt in de berm terecht. Hij heeft last van zijn schouder. Bij mij blijft het beperkt tot schaafwonden aan knieën en vingers, die Elly ter plekke behandeld met jodium. Het voorwiel heeft een flinke slag. Theo draait wat loszittende spaken aan, zodat ik gelukkig mijn weg kan vervolgen. Onze fietsdoktef Ype vervangt later de kapotte spaak en stelt het wiel.

Op 135 kilometer is de grensovergang naar Bolivia. Deze keer is de controle en het invullen van papieren en het krijgen van de benodigde stempels een fluitje van een cent. Geen overijverige ambtenaren en rijen met wachtende mensen. Ondertussen zij we in land nummero tres (3). Waar de tijd een uurtje verder is, nu 6 uur tijdsverschil met Nederland.

Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Wim en Sylvia, die op weg zijn België. Ook Theo zal noodgedwongen eerder naar huis gaan. In verband met de slechte toestand van zijn moeder gaat hij aankomend weekend terug naar Nederland. Triest dat dit hen overkomt. Waarbij opgemerkt mag worden dat de meest behulpzame mensen van de groep waren, velen van ons vinden het bijzonder jammer dat deze leuke aardige mensen op zo'n manier hun avontuur zien eindigen.