Etappe 39 Cusco-bushcamp Racqui Ruins 121 km 1086hm

Er staan deze cyclus van 3 dagen wat langere etappes op het programma. Vandaag te beginnen met eentje van 122 km. Na een afdaling volgt er vals plat afgewisseld door wat klimmetjes.

Etappe 40 bushcamp Racqui Ruins- bushcamp Pucara 159 km 1228 hm

Een hele lange etappe vandaag. Beginnend met een aanloopje van 20 kilometer omhoog en vervolgens een klim van 40 km. We gaan van 3400 meter naar 4338 meter. Weer eens boven de 4000 meter. Het is een goedlopende klim, niet te steil. Na een dikke 31/2 uur zijn we boven, geholpen door een rugwindje. Vervolgens nog 100 kilometer op het menu. Die iets aflopen. De eerste 30 kilometer gaan voorspoedig, binnen het uur. Daarna steekt een fikse wind de kop op die we tegen hebben en worden het 70 lange zware kilometers. Door het kopwerk af te wisselen kunnen we elkaar helpen en redden het zo en komen tegen half vijf binnen in het bushcamp. Dat betekent dat het een race tegen de klok gaat worden voor velen van de rest van de groep. Helaas zal de helft het niet op tijd redden en moet met de truck worden opgehaald. Doorrijden in het donker is geen optie, veel te gevaarlijk.

De dag wordt naast dit incident overschaduwd door talrijke gebeurtenissen. Het grootste slechte nieuws is de val van Wim, die daarbij op zijn heup terecht is gekomen en veel pijn heeft. Nadat hij eerst nog 3 vervelende honden achter zich kon laten, is hij omgekeerd omdat zijn vrouw Sylvia daar nog was en hetzelfde lot te wachten stond met de honden. Toen hij daar naar toe reed en vervolgens met 3 honden om zich heen en in zijn hand een afschrikfluit, verloor hij de macht over het stuur. Medische assistentie zorgt voor een goede opvang in het bushcamp. Dat wordt foto's maken. De eerste diagnose is een eventuele breuk. De volgende dag blijkt dat er een fractuur in de heup zit. Einde oefening voorlopig, minimaal 6-7 weken herstellen. Zeer vervelend zo iets. Je gunt dat niemand en Wim al helemaal niet. De komende dagen zal duidelijk worden wat dit precies betekent voor Wim en Sylvia. Twee dagen gelden werden we geconfronteerd net het nieuws dat de moeder van Theo met spoed was opgenomen op de intensive care. Ondanks de eerste tekenen van herstel blijft ook bij hem spelen of hij wel of niet zal doorgaan. Ik hoop dat er over enige dagen positieve geluiden zijn over het herstel en de opvang, zodat hij zijn reis kan afmaken. Vervolgens vieren we op de bushcamp de verjaardag van Johan met een stuk taart en een drankje. En ondertussen hebben zich 3 nieuwe mensen aangesloten bij de groep.

Etappe 41 bushcamp Punara- Puno 111km 474 hm.

Een relatief vlakke etappe met net voor de finish toch weer een klim die ons boven de 4000 meter brengt. Je blijft het voelen, die hoogte en het zuurstofgebrek. Voorlopig is dit de laatste keer boven de 4000 meter. We gaan nu langs het prachtige Titicaccameer de laatste kilometers in Peru rijden, op weg naar Bolivia. Tijdens het ontbijt breekt er een stuk van mijn kies af. En er zit nog een stuk los. Voelt vervelend en hoop dat we daar snel iets aan kunnen doen. Bij aankomst bij het hotel blijkt de tandarts de buurman te zijn. Meteen ff aankloppen en een uurtje later kon ik al terecht. Een helft van de kies getrokken en verder vakkundig gemaakt.

Het is toch bar en bijzonder om naast al het moois te worden geconfronteerd met alle emotionele zaken, zoals hierboven beschreven. Een mallemolen van gevoelens. Van onmacht bij een valpartij en opgave door een ernstige blessure; het nieuws van het thuisfront, je eigen ongemakje. Maakt deel van de reis uit en dat zijn zaken waar je ook geen invloed op hebt. Het raakt me zeker en dan moet ik bedenken dat ik nog steeds deel uit kan maken van dit grote avontuur. Ook sta ik vandaag stil bij de grote operatie die mijn broer moet ondergaan en wens ik hem veel sterkte evenals de rest van de familie.