Etappe 34

Chincheros-Andahuaylas 82 km 2336 hm

We gaan maar weer eens omhoog om te beginnen. Een mooie klim van 19 km tot aan de lunch. Op asfalt. Vervolgens is er de keuze tussen via asfalt verder gaan, maar dan is het nog eens 18 kilometer klimmen of via een zandweg afdalen. Ik kijk hoe dat laatste gaat, maar keer om. Veel gestuiter en ik heb geen brede banden dus dat voelt absoluut niet lekker. De afdaling geeft de nodige lekke banden en en een klein valpartijtje horen we achteraf. Hoort er misschien allemaal bij, ik ben blij met de keuze om over de verharde weg te gaan. Samen met Louis, die niet helemaal fit is, last van zijn buik. Hij heeft het lastig met zijn ademhaling. In een rustig tempo rijdt ik voorop en zo komen we er toch weer. Uiteindelijk fietsen we 8 kilometer boven de 4000 meter op een soort van plateau met weer zicht op geweldige andere toppen van 5000 en 6000 meter. De hoogste top voor ons ligt vandaag op 4226 meter. Warme kleren aan en afdalen. Onderweg door wat arme dorpjes en we hebben nog een ontmoeting met een Peruaanse fietser op 1 been die op zijn racefiets naar boven aan het rijden is. Bijzonder knap. En zo te zien met een redelijk stevig tempo. Hij heeft de kwalificaties van de Paralympics net gemist vertelt hij.

Het is nu rustdag. En wat is het mooi om het dagelijkse leven op te snuiven. De kraampjes met kleurige zaken. Zoals fruit in alle maten, de markthal waar vis, vlees en vruchtensappen worden bereid en verkocht. We gaan een markthal binnen. Per verdieping zo ieder zijn afdelingen. Heerlijke geuren van bereid voedsel en diverse ingrediënten vliegen de (nog lichtelijk verstopte) neusgaten in. Op 2 vierkante meter hebben ze hun hele hebben en houden te koop staan. Gestapeld op planken, vastgebonden aan touwen, hangend aan kapstokken. Al vroeg is het druk. Gegeten wordt er ook al volop. Met houtovens en in de wok wordt het vlees bereid en ziet er goed uit. Het is dat de hygiene wat minder is dan bij ons; vlees wat uit emmers wordt gehaald. Vis dat wordt gesneden op een vieze toonbank. Toch maar voorzichtig mee zijn. Er wordt ook gebouwd. Met een lier worden emmers specie naar boven getrokken. Waarbij een touw om een balk is gegooid en het hopen is dat die sterk genoeg is. Deze beelden en de kleurige klederdracht met vrouwen die hun kinderen op hun rug dragen in doeken gewikkeld, is wat Peru kenmerkt. Van het Zuid-Amerikaanse temperament valt overigens maar zeer weinig te merken. De mensen zijn eerder rustig. Rustig en vriendelijk. Hier komen we de dag wel door.