Etappe 27 en 28.

Het fietsleven gaat verder. Ondanks de moeite die ik heb om over te schakelen. Alle clichés passeren dan en zijn allemaal waar. Ik vind het vooral erg verdrietig en voel dan enorme onmacht. Ik heb besloten om deze etappe voor haar te fietsen. En ik wil iedereen bedanken voor alle bemoedigende berichten!

We hebben weer op 4100 meter geslapen en dat hakt er toch wel in. Weinig zuurstof, niet door je neus kunnen ademen. Dus door de mond met als gevolg geïrriteerde keel(ontsteking). De vele dagen op grote hoogte met in dit blok van 4 dagen steeds dagelijks weer klimwerk tot boven de 4000 meter maakt dat iedereen te kampen heeft met klachten over verminderde weerstand, niet fit zijn, hoofdpijn, keelpijn, verstopte neuzen, verkoudheid. Gelukkig is er een alternatief vanuit het hostal voor de etappe van vandaag. Gelukkig omdat er veel unpaved op het programma staat met heel veel grote keien. En zeker in de afdaling is dat lastig. Dus we gaan over de weg. En dat is een goede keuze. Mooi wegdek en toch ook weer wijdse landschappen trekken voorbij. We dalen af naar 3100 meter voor een bushcamp. Op een soort familieparkje met een voetbalveldje en nog wat toiletten mogen we overnachten. Ik heb dienst vandaag en dat betekent het eten uitserveren en daarna de afwas.

Etappe 28

We gaan vandaag op weg naar de grote stad Huancayo. Het is een etappe van 110 kilometer waarvan 60 unpaved. En we mogen eerst weer klimmen naar 4150 meter over unpaved. Het is een pittige en lange klim van 40 kilometer waar de eersten na 3 uur en 15 minuten arriveren. Na de lunch krijgen we dan wel weer een hele mooie afdaling. Weliswaar onverhard (unpaved) maar het ligt er goed bij. Regelmatig ff stoppen voor een foto, waarbij vooral het beeld van de kronkelende wegen naar het dal mij bekoren. Als we op een vlakker stuk komen en in een dorpje, moet ik wachten op de anderen. Dat doe ik op het begin waar het is afgezet en er een of ander feest bezig is. Dansende mensen, muziek door een band, prachtig gekleed en verkleed allemaal. Als de andere 4 aankomen worden we gevraagd om mee te komen dansen. Wat we spontaan doen en wat veel plezier en hilariteit oplevert. We worden nog getrakteerd op een biertje en na een klein half uur gaan we weer verder. Dat zijn toch van die spontane momenten die de reis kleuren en waarvan je dan geniet. Vervolgens nog 50-60 kilometer naar Huancayo. Het eerst stuk weer over een stuiterend pad en vervolgens over de weg. De laatste kilometers door dorpen met daarbij minimaal twee joekels van drempels, zoals ze dat hier doen. Waarbij de auto's bijna helemaal tot stilstand komen en wij daar dan weer links en rechts tussendoor onze weg moeten zien te vinden. Die chaos van verkeer maar vooral de busjes en taxi's die voor je neus naar rechts gaan om daar hun klanten op te pikken, levert veel hinder en ergernis op. Als fietser heb je geen rechten lijkt het. Oppassen dus. Het lijkt erop dat de taxi's en busjes leven van de klanten die ze kunnen meenemen. Dus overal getoeter om de aandacht te trekken, schreeuwende lieden die aangeven waar mensen mee naar toe kunnen en vervolgens direct naar rechts sturen als ze een klant hebben gezien. En uiteraard net zo snel weer naar links om verder te rijden. In de grote stad eenzelfde beeld waarbij we twee maal in contact komen met een auto, zonder verdere gevolgen. Ach ja het went. En wij moeten ons aanpassen aan de omstandigheden hier.