Etappe 25

Huanuco-Cerro de Pasco. 104 km. 2567 hm.

Daar staat hij dan te wachten, een van de twee zwaarste ritten uit de hele Andes Trail. We fietsen vandaag vang 1800 meter naar 4357 meter om vervolgens te mogen overnachten in wat het hoogstgelegen hotel van de wereld wordt genoemd, op 4300 meter. Het weer is prima in Huanuco en dat maakt het in ieder geval aangenaam fietsweer. Voordat we de stad uit zijn, zijn we toch al weer gauw 10 kilometer verder. Het eerste deel loopt geleidelijk op, mooi asfalt. Lekker dus. Zo verloopt ook de rit. De benen voelen goed. Zo goed dat ik ongewild voorop aan het rijden ben. Van korte duur, want ik voel in een keer een lekke achterband. Shit! Het is vandaag timing, dus dat is niet prettig. Theo en Pauli die mij als eerste passeren rijden door. De volgende twee zijn Johan en Wim, die wel stoppen om te helpen. Waarbij Johan mijn belager is. Dus dat vind ik buitengewoon sympathiek. Wim verdient sowieso de prijs voor meest behulpzame persoon van de hele groep. Ik zeg dat ik met hen verder rijd, als dank voor de geboden hulp. Maar Johan geeft te kennen dat hij liever zijn eigen tempo rijdt en zegt "rij maar verder". Vervolgens ga ik geestdriftig op jacht naar degenen die mij tijdens mijn bandenwissel zijn gepasseerd. Een soort tijdrit, waarbij het de kunst is om nog wat over te houden voor deel twee. Ik haal er een stuk of 8 in en bij de lunch zie ik Theo en Pauli, die hun verontschuldigingen aanbieden voor het doorrijden. Een mooi gebaar en kenmerkend voor deze groep. De saamhorigheid en het gezamenlijke doel is groter dan de individuele belangen! Bijzonder om dat ook al te kunnen benoemen en zien.

Zo gaan we vanaf de lunch met de sterkste 6 beginnen aan het tweede deel. Nog 1500 hoogtemeters te gaan op 40 kilometer. En dat weer op een onverhard pad. Met wederom de keien waar je overheen moet. Dus stuiter de stuiter. Blijven kijken, zoeken naar een zo goed mogelijk spoor. En het is redelijk stijl. Uiteindelijk fiets ik de helft op het kleinste verzet, met zo'n 7-9 km. per uur. Op het eerste stijle stuk kan ik als enige Theo en Pauli volgen. Daar waar het iets minder stijl is, kan ik kopwerk doen. Halverwege moet Theo ons laten gaan. Maar het laatste stuk wordt zwaar, de benen lopen vol, het gebrek aan zuurstof is voelbaar. Pauli en ik moeten twee keer stoppen om op een fatsoenlijke manier iets te kunnen eten en drinken. Dat lukt op de fiets niet in deze omstandigheden. Dan ben je zo buiten adem, na een hap of een slok. Diesel Theo kachelt echter gewoon door en haalt ons weer bij. De laatste 4 zware steile kilometers fietsen we met zijn drieën naar de finish. Na 6 uur en 15 minuten fietsen zijn wij de winnaars van deze etappe! Drie kwartier later finishen de volgende twee, Wim en Johan. Uiteindelijk is de helft van de groep in staat om de hele etappe uit te fietsen. Zodra we afstappen, gesloopt, doet de koude op deze hoogte zijn werk. Rillen en snakken naar adem. Dus snel de lekkere warme soep naar binnen, met een deken om me heen. Vervolgens naar de kamer en douchen. En het is koud op de kamer, niet normaal. De douche is heerlijk warm en ik denk dat ik er net geen uur onder heb gestaan. Het was zwaar vandaag, afzien en er waren momenten dat ik dacht en nu stop ik er (ff) mee. Maar dan weet ik dat ik ook voor iemand fiets, die dit nooit zal kunnen doen en geeft me dat weer de kracht om door te gaan. Cliff bedankt dat je vandaag bij me was.

Vervolgens om 18.30 eten in het restaurant onder in het hotel. En dat kan niet anders dan met alle winterkleren aan. Dus ook de handschoenen aan en een muts op. Ook de lokale bezoekers zijn zo gekleed. Dat is een gevoeld van wonen en leven op 4300 meter hoogte.

Viel er ook nog iets te zien en te genieten vandaag? Het eerste stuk over de weg niet echt veel. Tijdens het ritje naar boven fietsten we langs een mooi kabbelend riviertje en passeerden we meerdere dorpjes. De een groter dan de ander, allemaal weer kleurrijk om te zien. We worden regelmatig begroet met het woord Gringo, wat vreemde betekent en uiteraard zijn er weer de honden die tot last zijn. De juiste remedie is nog niet uitgevonden. Ik moet eenmal stoppen als er links en rechts paar honden menen dat mijn benen wel eens interessante materie zou kunnen zijn. Met de fiets zwaaiend naar links en rechts en schreeuwend , kan ik ze van me afhouden.

Ik heb geen idee wat er morgen op het programma staat, in ieder geval geen timing. Dus morgen doet deze jongen het rustig aan en hoop ik weer veel moois te zien.