Naar het hoogste punt van de reis

We gaan in twee etappes van 3000 meter naar 4882 meter.

De eerste etappe bestaat uit geleidelijk klimmen over de weg. Lekker stevig tempo. Bij de lunch zitten we op 3800 meter. Je kunt het al wel voelen, het ademhalen kost meer moeite. De laatste 15 kilometer mogen we over onverhard naar 4300 meter, waar het hoogste bushcamp zal zijn. Dat onverhard betekent hier een pad met heel veel keien. Waar je niet omheen kunt. Niet rechts of links. Dus veel stuiteren, oncomfortabel op je fiets zitten, polsen die je gaat voelen. Het bereiken van het bushcamp gaat prima. Tentje opzetten... Maar dan krijg ik stekende hoofdpijn. Het zal toch niet, hoogteziekte? Niet negeren en dus toch maar naar de nurse, Gery. 2 pijnstillers en iets tegen de hoogteziekte en verplicht gaan liggen. Na een half uur komt ze me checken. Ik zie grijs zegt ze. Ja mijn haar zeg ik. Maar dat is onvoldoende. Zuurstofopname meten. Schommelt tussen 70 en 75 op dat moment. Behoort daar minimaal 85 te zijn. Als het niet verbeterd dan moet ik naar onder, 1000 meter lager zodat het lichaam kan herstellen. Daar zit ik niet op te wachten, dus ik zeg al van dat hoeft niet. Een uurtje later zit hij op 85. En ik voel me weer redelijk. In de loop van de avond zakt de hoofdpijn ook. Helaas vergaat het Mark uit België slechter. Als hij moet overgeven 's nachts, wordt hij met een van de trucks naar beneden gebracht en moet de nacht in een hostal doorbrengen. Als we opstaan zit de rijp op de tent, het is -7 graden. Ik heb redelijk geslapen en voel me goed. Ontbijten en zodra het zonnetje tevoorschijn komt, warmt het snel op. Ontbijten met muts op, handschoenen aan en winterjas aan.

Dan is daar het startsignaal voor de rit naar het hoogste punt van de hele tocht, op 4882 meter hoogte gaan we daar een pas over. Helaas weer over dat heerlijke stuiterpad. Zodra we aan het fietsen zijn en ik inspanning lever, komt ie weer: de hoofdpijn. Gelukkig passeert de lunchtruck ons na enkele kilometers en krijg ik van de zuster nog een pilletje tegen de hoogteziekte. De hoofdpijn wordt alleen niet minder. Dus rustig aan doen. Onderweg van Margret nog 2 paracetamolletjes gekregen.

Dit wordt een dag van overleven. Zo'n dag die iedereen wel een keer (en waarschijnlijk wel vaker) zal krijgen. De klim duurt eindeloos. En ondanks de mooie plaatjes van besneeuwde toppen die dat oplevert, kan ik er niet echt van genieten. Dat lukt dan gewoon niet. Nadat we al enkele keren denken dat we er zijn, staat ons om de volgende bocht weer een klim te wachten. Volgens de navigatie moeten we er dan echt zijn. Een highfive waard! Vervolgens een afdaling, dus een lekker toetje. Helaas is de wind zo sterk en koud dat we flink mee moeten trappen in de afdaling. We krijgen het koud en kouder. Klagen zelfs. En dan wat regen erbij, toe maar. We hadden veel van moeder natuur verwacht, met name van haar schoonheid, maar niet de krachten van de natuur. Die altijd weer sterker is dan de mens. Eindelijk komen we in een dorpje en kunnen we met thee en koffie onze innerlijke temperatuur opwarmen. Het laatste stuk is toch nog lastig, om 18.30 uur zijn we eindelijk binnen.Wat een dag. Maar ook dit hoort bij het avontuur. Vervolgens helpen de andere fietsers ons bij het opzetten van de tent, want het is al donker.

De volgende dag maakt veel goed. Mooie natuur waar ik weer van kan genieten. Ik doe het nog ff rustig aan. Alweer het derde achtereenvolgende bushcamp wat die avond op ons wacht. Bij een riviertje, waar je je nog wat kunt opfrissen. Omdat het vroeg donker is, liggen we er rond 8 uur in bij een bushcamp. Het koelt ook erg hard af zodra de zon onder is gegaan.

Deze ochtend geen stralend zonnetje dat ons wakker maakt en dat is meteen te voelen. Dikke kleren aan, want we gaan eerst weer eens klimmen naar 4000 meter. Mijn benen en hoofd zijn goed. Wat lekker is dat. De diepe dalen waar we zicht op hebben zijn echt adembenemend. Het dagelijkse tafereel hier in de bergen is dat ook: we zien veel vrouwen en mannen met hun kudde over de weg lopen. Waarschijnlijk op zoek naar een goed stuk gras. Een mooi gezicht: schapen, koeien, ezels, varkentjes. Meestal een combinatie daarvan. Uiteraard moeten we regelmatig stoppen om te kijken wie er nou voorrang heeft. We komen ook door kleine bergdorpen, waar overal toch wel een schooltje is te vinden. Het is bijna niet voor te stellen dat mensen op deze afgelegen en hoge gebieden wonen (en willen wonen!). Na de top dalen we af naar 1800 meter. Op het begin nog over goed asfalt. Vervolgens worden we toch weer getrakteerd op onverharde stukken met gaten, grind en keien. Daarbij een behoorlijke hoeveelheid verkeer en weer die Peruaanse op wielrenners beluste honden. Concentratie en vooral veel knijpen in het stuur en in de remmen. Na een kleine 50 kilometer stuiteren en afdalen zijn we nu in Huanuco. En morgen hebben we een rustdag. Dikverdiend!

Sorry voor mijn gepiep en gezeur, maar mooier kon ik het deze keer niet maken. Anderzijds is het goed om te beseffen dat het deze dingen zijn die de tocht ook zwaar maken. De fysieke ongemakken en dat wat het met je gemoed doet. En dat dan weer zien te overwinnen, dat is ook de uitdaging. Wat dat betreft heeft minstens de helft al te kampen gehad met fysieke ongemakken. Vaak leidend tot niet kunnen fietsen. Dat is natuurlijk het ergste wat je kan overkomen. Op dit moment hebben 17 deelnemers van de gestarte 28 nog alles kunnen rijden.