Lambayeque-Pacasmayo, 119 km, 363 hm

Het was vandaag met tijdwaarneming. Binnen een kilometer was het al duidelijk wat de dag ging brengen. Wind en nog eens wind. Dat betekende al heel snel dat iedereen er zich bij neerlegde dat er hier niet veel te halen viel. Dat wil zeggen, Jan deed zowaar een poging om voorop te komen en te blijven. Wat we niet al te serieus namen. En na enkele kilometers nam hij de afslag naar een tankstation! Einde poging. Tot de pauze koersten we met 15 man over de PanAm. Ik heb het ven voor jullie opgezocht en dat is de langst berijdbare aaneengesloten route, voor gemotoriseerd verkeer, die er bestaat. Begint bovenaan in Canada en eindigt op het zuidelijkste puntje in Zuid-Amerika. In elk land krijgt de PanAm weer een eigen nummer. Met dank aan ons routeboek. En we moeten zeggen dat de wegen er goed bij liggen. Voor ons fietsers natuurlijk niet de mooiste route door al het voorbijrazende verkeer. Waarbij er wel van tevoren wordt getoeterd. Dat is het teken om echt aan de kant te gaan. Rijden op de vluchtstrook dus. Dat was vandaag meteen de uitdaging. De sterke wind kwam recht van voren of van opzij, recht van voren gaf geen probleem, in een mooi lint achter elkaar. Maar wil je het minste last hebben van de wind van opzij, dan moet je in een waaier gaan rijden. Dat wil zeggen schuin achter elkaar. En dan krijg je dus een breed front. In ons geval was er slechts ruimte voor 3 fietsers naast elkaar. En zat nummer 4 dus alweer in de wind. Je snapt wel, dat niemand dat vrijwillig wilde. Tot de pauze fietsen we rustig, dus dat was geen probleem. Na de pauze was het Rob-time. Hij zette zich op kop en is er ook niet meer vanaf gekomen. 58 kilometer lang maar gas geven en stoempen. Respect ! We waren al met een kleine groep vertrokken. Helaas moesten er onderweg nog 2 mensen vanaf, waaronder grote vriend en gangmaker in de ochtend, Louis. Wij konden alleen maar volgen. Niemand die overnam, zelfs als Rob het even zwaar had of de wind nog harder waaide. We hebben het hier wel over windkracht 6.

Op het einde toen ik op plek 4 aan het harken was, had ik het nog even heel moeilijk. Maar met het einde in zicht, was het op de tanden bijten en volhouden. Verder was het de meest saaie etappe tot nu toe. Dorre zandvlaktes, afval langs de wegen, eindeloos lange rechte stukken.

Een etappe waarin alleen maar tijd te verliezen viel en verder niets te beleven. Gelukkig begin het zonnetje te schijnen bij aankomst en hebben we daarvan nog ff lekker kunnen genieten. Evenals een stuk gebak met borrel ter gelegenheid van de 92e verjaardag van de moeder van Theo.