Dag 2 in Quito.

Na een prima maar korte nacht omdat het tijdsverschil nog ff blijft zorgen voor verandering in bioritme. om 5 uur wakker en mijn eerste verslag geschreven. Hier is alweer het verslag van dag 2.

Vandaag de fiets opgebouwd, stuur weer recht, zadel erop, de pedalen gemonteerd, handvaten rechte gezet, lucht in de wielekes. Klaar voor een tochtje, samen met Zwitserse klimgeit Paul en Amerikaan Charles. Leuke gezellige gasten. We besluiten om door het drukke stadsverkeer ons een weg te banen richting de bergen. Op 4000 meter hoogte ligt daar een uitkijkpunt. We fietsen en klimmen flinke stukken van 14 en 18 procent. En jawel met de hoogte, kun je dat meteen voelen. De adem wordt je onttrokken. Daar komt vast de uitdrukking vandaan: hijgen als een paard. Vervolgens op 3200 meter hoogte met de kabelbaan helemaal naar boven. Geweldig uitzicht van de stad, de ligging met eromheen veel bergen. Downhill terug. Eerst nog wat rondgewandeld en toen op de foto met een lama. Op de terugweg veel stenen. Onderweg oppassen dus. Prachtige vergezichten vergezellen ons. Dit is mooi, deze plaatjes mogen de hele tocht voorbij komen. Ergens zien we een kerkhof en Paul verteld dat dit in deze landen prachtige locaties zijn. En dat is ook zo: naast heel groot, vallen de vele gebeurde huisjes op, bedoeld als nieuwe woning voor de overledenen en evt. Familieleden. Komt er ook nog een live processie voorbij met honderden mensen, vuurwerk, de kist die gedragen wordt tussen de menigte. Indrukwekkend schouwspel.

Vervolgens besluiten Paul en ik met de fiets naar een monument te fietsen, wat Charles gisteren al had bezocht en waarvan hij zei dat het een hele flinke tocht was, niet te doen binnen een half uur. Hij nam de trappen binnendoor naar boven en verwachtte eerder te zijn. Daar gingen we dan, weer van die steile stukken. Kleiner schakelen zat er niet meer in, beetje stampen en duwen dan maar. Maar we waren en binnen het half uur en Charles kwam 10 minuten later puffend boven. Vervolgens in de afdaling de eerste net-niet aanvaring met een stel wilde honden, die het op Charles hadden gemunt. We hoorden gisteren al van Belgische fietsers eenzelfde verhaal. En waarschijnlijk niet de laatste keer op deze tocht. Ach ja, zoveel vlees valt er niet te halen bij mij....

Vervolgens via prachtige pleintjes, markten met de mooiste kleuren aan producten, door de drukke stad terug naar het hostel. Daar waren net veel nieuwe fietsers aangekomen. Ook mijn nieuwe kamergenoot, een gezellige Brabantse peer, Louis Biemans. Die ondertussen mooi in bed is gekropen om bij te komen van zijn vlucht.

Al met al een prachtige dag, veel gezien en kunnen genieten van al het moois dat we tegenkwamen. Volhouden zo!

Daaaag allemaal.