Etappe 21-24

Naar het hoogste punt van de reis

We gaan in twee etappes van 3000 meter naar 4882 meter.

De eerste etappe bestaat uit geleidelijk klimmen over de weg. Lekker stevig tempo. Bij de lunch zitten we op 3800 meter. Je kunt het al wel voelen, het ademhalen kost meer moeite. De laatste 15 kilometer mogen we over onverhard naar 4300 meter, waar het hoogste bushcamp zal zijn. Dat onverhard betekent hier een pad met heel veel keien. Waar je niet omheen kunt. Niet rechts of links. Dus veel stuiteren, oncomfortabel op je fiets zitten, polsen die je gaat voelen. Het bereiken van het bushcamp gaat prima. Tentje opzetten... Maar dan krijg ik stekende hoofdpijn. Het zal toch niet, hoogteziekte? Niet negeren en dus toch maar naar de nurse, Gery. 2 pijnstillers en iets tegen de hoogteziekte en verplicht gaan liggen. Na een half uur komt ze me checken. Ik zie grijs zegt ze. Ja mijn haar zeg ik. Maar dat is onvoldoende. Zuurstofopname meten. Schommelt tussen 70 en 75 op dat moment. Behoort daar minimaal 85 te zijn. Als het niet verbeterd dan moet ik naar onder, 1000 meter lager zodat het lichaam kan herstellen. Daar zit ik niet op te wachten, dus ik zeg al van dat hoeft niet. Een uurtje later zit hij op 85. En ik voel me weer redelijk. In de loop van de avond zakt de hoofdpijn ook. Helaas vergaat het Mark uit België slechter. Als hij moet overgeven 's nachts, wordt hij met een van de trucks naar beneden gebracht en moet de nacht in een hostal doorbrengen. Als we opstaan zit de rijp op de tent, het is -7 graden. Ik heb redelijk geslapen en voel me goed. Ontbijten en zodra het zonnetje tevoorschijn komt, warmt het snel op. Ontbijten met muts op, handschoenen aan en winterjas aan.

Dan is daar het startsignaal voor de rit naar het hoogste punt van de hele tocht, op 4882 meter hoogte gaan we daar een pas over. Helaas weer over dat heerlijke stuiterpad. Zodra we aan het fietsen zijn en ik inspanning lever, komt ie weer: de hoofdpijn. Gelukkig passeert de lunchtruck ons na enkele kilometers en krijg ik van de zuster nog een pilletje tegen de hoogteziekte. De hoofdpijn wordt alleen niet minder. Dus rustig aan doen. Onderweg van Margret nog 2 paracetamolletjes gekregen.

Dit wordt een dag van overleven. Zo'n dag die iedereen wel een keer (en waarschijnlijk wel vaker) zal krijgen. De klim duurt eindeloos. En ondanks de mooie plaatjes van besneeuwde toppen die dat oplevert, kan ik er niet echt van genieten. Dat lukt dan gewoon niet. Nadat we al enkele keren denken dat we er zijn, staat ons om de volgende bocht weer een klim te wachten. Volgens de navigatie moeten we er dan echt zijn. Een highfive waard! Vervolgens een afdaling, dus een lekker toetje. Helaas is de wind zo sterk en koud dat we flink mee moeten trappen in de afdaling. We krijgen het koud en kouder. Klagen zelfs. En dan wat regen erbij, toe maar. We hadden veel van moeder natuur verwacht, met name van haar schoonheid, maar niet de krachten van de natuur. Die altijd weer sterker is dan de mens. Eindelijk komen we in een dorpje en kunnen we met thee en koffie onze innerlijke temperatuur opwarmen. Het laatste stuk is toch nog lastig, om 18.30 uur zijn we eindelijk binnen.Wat een dag. Maar ook dit hoort bij het avontuur. Vervolgens helpen de andere fietsers ons bij het opzetten van de tent, want het is al donker.

De volgende dag maakt veel goed. Mooie natuur waar ik weer van kan genieten. Ik doe het nog ff rustig aan. Alweer het derde achtereenvolgende bushcamp wat die avond op ons wacht. Bij een riviertje, waar je je nog wat kunt opfrissen. Omdat het vroeg donker is, liggen we er rond 8 uur in bij een bushcamp. Het koelt ook erg hard af zodra de zon onder is gegaan.

Deze ochtend geen stralend zonnetje dat ons wakker maakt en dat is meteen te voelen. Dikke kleren aan, want we gaan eerst weer eens klimmen naar 4000 meter. Mijn benen en hoofd zijn goed. Wat lekker is dat. De diepe dalen waar we zicht op hebben zijn echt adembenemend. Het dagelijkse tafereel hier in de bergen is dat ook: we zien veel vrouwen en mannen met hun kudde over de weg lopen. Waarschijnlijk op zoek naar een goed stuk gras. Een mooi gezicht: schapen, koeien, ezels, varkentjes. Meestal een combinatie daarvan. Uiteraard moeten we regelmatig stoppen om te kijken wie er nou voorrang heeft. We komen ook door kleine bergdorpen, waar overal toch wel een schooltje is te vinden. Het is bijna niet voor te stellen dat mensen op deze afgelegen en hoge gebieden wonen (en willen wonen!). Na de top dalen we af naar 1800 meter. Op het begin nog over goed asfalt. Vervolgens worden we toch weer getrakteerd op onverharde stukken met gaten, grind en keien. Daarbij een behoorlijke hoeveelheid verkeer en weer die Peruaanse op wielrenners beluste honden. Concentratie en vooral veel knijpen in het stuur en in de remmen. Na een kleine 50 kilometer stuiteren en afdalen zijn we nu in Huanuco. En morgen hebben we een rustdag. Dikverdiend!

Sorry voor mijn gepiep en gezeur, maar mooier kon ik het deze keer niet maken. Anderzijds is het goed om te beseffen dat het deze dingen zijn die de tocht ook zwaar maken. De fysieke ongemakken en dat wat het met je gemoed doet. En dat dan weer zien te overwinnen, dat is ook de uitdaging. Wat dat betreft heeft minstens de helft al te kampen gehad met fysieke ongemakken. Vaak leidend tot niet kunnen fietsen. Dat is natuurlijk het ergste wat je kan overkomen. Op dit moment hebben 17 deelnemers van de gestarte 28 nog alles kunnen rijden.

Na 4 weken

Ik ben nu (pas?!) 4 weken weg en heb al veel mee mogen maken en beleven. Wat is het mooiste tot op heden? Het mooiste van het avontuur is toch de mooie en steeds wisselende omgeving. En dan niet alleen de natuur maar ook de cultuur. Hoe mensen wonen, hoe mensen leven, hoe mensen met elkaar omgaan, hoe zaken geregeld zijn (of juist niet wat dan weer prachtige oplossingen en vondsten oplevert). Het tijdsbeeld daarbij: Stroom aan draden, water al dan niet uit de kraan of de rivier die dienst doet als bron voor water, waarbij ze hier gemakshalve gerust de hele auto de rivier inrijden en hem daar wassen. En mensen lijken gelukkig te zijn met wat er is en wat ze hebben. Blijft mooi en fascinerend. Natuurlijk staat de vooruitgang hier niet stil. Iedereen heft een mobieltje, overal is tv. Maar gisteren zien we op het land toch ook weer twee ossen die een ploeg voort trekken. Hoe lang is het geleden dat je een dergelijk tafereel bij ons zag? Dat soort dingen vindt ik het leukste aan reizen. Zien dat mensen anders leven, passend bij het land en de ontwikkeling van het land zelf. Dat soort zaken kun je ook niet in foto's weergeven. De sfeer, de beleving of het totale beeld van een rit door ongelofelijke natuur. En hoe nietig wij als mensen daarin dan weer zijn. Ff wat feitjes over Peru:

Mensen zijn echt vaak gekleed in die mooie gekleurde bonte klederdracht inclusief mooie hoed. Ze zijn allemaal klein van stuk. Het stikt hier van de honden, die het vaak op fietsers gemunt hebben. Schreeuwen, water spuiten of de trappers stil houden zijn mogelijke middelen. Mensen zijn erg vriendelijk, geen agressie of opdringerige sfeer.

Wat mis ik het meeste? Dat is het echte contact met de naaste geliefden zoals kinderen, familie en vrienden. Maar gelukkig is er internet! Ook hier op een hele hoop plaatsen en dus kunnen we Appen, skypen, reisverslagen sturen, etc. Dat contact is heel fijn en waardevol. Een paar dagen bushcamp maakt toch ook dat gemis voelbaar. Zeker als dat meerdere dagen betreft (vanaf morgen de komende 3 nachten in bushcamp....dus dan weer pas op de vierde dag contact ????)

Ik kan zeggen dat ik volop geniet hier. En dat de reacties van jullie me heel heel goed doen. Helaas kan ik op mijn reisblog niet rechtstreeks reageren op een bericht van iemand, terwijl ze me heel erg steunen en motiveren. Bij deze de uitnodiging om dat te blijven doen!

Lieve en hartelijke groet vanuit Peru!

Etappe 17, 18 en 19

Etappe 17

Huanchaco-bushcamp 113 km en 872hm.

De dag begint met fietsen langs de PanAm. Nog steeds een saaie bedoeling en relatief veel verkeer. Op de vluchtstrook en na 100 kilometer mogen we er vanaf. Linksaf richting de bergen. Nog een kleine 15 kilometer voor alweer de tweede bushcamp. Tentje opzetten. Om 18.30 uur gaan we eten en wordt het ook al weer donker. Gezellig sfeertje; met wat golden oldies muziek erbij. Wim en Theo voorzien ons van hun voorkeuren en dat levert nogal wisselende en verrassende muziek keuzes op.

Etappe 18, bushcamp-bushcamp, 85 km en 1045 hm

Op de agenda stond een route van bijna alleen maar onverhard. Gelukkig staan de ontwikkelingen hier ook niet stil en blijkt het meeste geasfalteerd. En in een betoverende omgeving van slechts berghellingen met rotsen fietsen we langzaam maar zeker weer omhoog. Waarbij we kilometers lang door gebieden rijden waar echt helemaal niets groeit. Totdat er ergens weer water stroomt in een vallei weer groen is met allereli groentes en fruit. En zo te zien onderweg wil er ook af en toe wel eens een steentje naar beneden vallen. Uiteraard niet als wij op bezoek zijn; dat heeft de organisatie goed geregeld. Helaas hebben Marc en Jos pech als ze de een een houten brug ten val komt en de ander bij het afstappen door een plank van de brug zakt. Met als gevolg een gekneusde pols en schaafwonden aan het been. Gelukkig kunnen ze verder en zijn ze de volgende dag weer van de partij. We stijgen vandaag van 300 meter naar 900 meter. Op het einde van de rit worden we ontvangen door een uitnodigende waterval, van zeker 100 meter hoog. Nadat Rob heeft besloten om hier dankbaar gebruik van te maken, volgen een aantal , waaronder ik, zijn voorbeeld. Een heerlijk koude straal op je kop, dat is super!

Deze avond heeft de chefkokkin (ondanks haar niet lekker zijn) echte Hollandse wortelstampot met braadworst op het menu. Heerlijk! De avond wordt opgesierd door een prachtige heldere sterrenhemel. Bushcamp betekent half zeven warm eten, opruimen en omdat het vroeg donker is, rond half negen naar bed. De volgende ochtend om 6 uur spullen bij elkaar pakken en je tentje weer afbreken en de spullen inpakken, 7 uur ontbijt, zoals elke dag en om 8 uur starten.

Etappe 19

Bushcamp-Caraz, 66 km 1600 hm.

Al vroeg was het warm, 26 graden om 8 uur bij vertrek, weer een warme dag dus. Het was een tocht om niet te vergeten En de mooiste in schoonheid tot nu toe. De rotsformaties die we te zien kregen, in zoveel vormen en kleuren. Ongelofeloos (in mijn woorden). Een schilder zou dat niet voor elkaar krijgen. De grillige vormen, het roze, oker, oranje, verschillende soorten bruin. En na elke hoek weer een nieuwe variant. Wat een geschenk om hier te mogen fietsen. Dankbaarheid is op zijn plaats en zo voelt dat ook echt. Het is een geleidelijke beklimming van 40 kilometer die ons op 2200 meter hoogte brengt. We komen dichtbij het dak van deze reis, die ligt op 4882 meter hoogte.

Etappe 16 en de eerste balans

Pacasmayo-Huanchaco, 112 km en 446 hm.

Een vervelende saaie rit. Hetzelfde als gisteren, overal om je heen zand en lange rechte stukken. Weer de wind tegen. Zonder tijdmeting wordt het een relatief rustig ritje. De beloning bij aankomst is een mooie locatie aan de zee. Maar liefst twee rustdagen hier, dat is vol tevhouden! Vervolgens wordt ik om 10 uur 's avonds geconfronteerd met iets wat lijkt op diarree. Wat wordt bevestigd door de twee volgende nachtelijke bezoekjes aan de wc. Lichte paniek, want hier sta ik niet op te wachten. In de ochtend om raad gevraagd en en na een aangepast ontbijt lijkt het redelijk goed te gaan.

De balans van de laatste twee weken:

29 juli - 15 augustus 16 etappes

Kilometers: 1416,2. (Gemm. 90 km per etappe)

Hoogtemeters: 28071 (Gemm. 1755 hm per etappe)

Uren gefietst: L 66

Gemm. Snelheid: 21.5 km/uur Maximale snelheid: 88 km/uur

Hoogste punt: 3600 meter

Tot op heden hebben we ongerekend elke etappe minimaal 1 x de Mont Ventoux beklommen. Deze heeft 1610 hoogtemeters en de Alpe 'd Huez heeft 1061 hm. In combinatie met de grote hoogtes waar we te maken krijgen met minder zuurstof, is dat dus een mooie inspanning te noemen.

Ik ga genieten van mijn rust. Komende weken gaan we vanaf zeeniveau weer de bergen in tot boven de 4000 meter. Dat wordt vast weer een leuke uitdaging.

Etappe 15

Lambayeque-Pacasmayo, 119 km, 363 hm

Het was vandaag met tijdwaarneming. Binnen een kilometer was het al duidelijk wat de dag ging brengen. Wind en nog eens wind. Dat betekende al heel snel dat iedereen er zich bij neerlegde dat er hier niet veel te halen viel. Dat wil zeggen, Jan deed zowaar een poging om voorop te komen en te blijven. Wat we niet al te serieus namen. En na enkele kilometers nam hij de afslag naar een tankstation! Einde poging. Tot de pauze koersten we met 15 man over de PanAm. Ik heb het ven voor jullie opgezocht en dat is de langst berijdbare aaneengesloten route, voor gemotoriseerd verkeer, die er bestaat. Begint bovenaan in Canada en eindigt op het zuidelijkste puntje in Zuid-Amerika. In elk land krijgt de PanAm weer een eigen nummer. Met dank aan ons routeboek. En we moeten zeggen dat de wegen er goed bij liggen. Voor ons fietsers natuurlijk niet de mooiste route door al het voorbijrazende verkeer. Waarbij er wel van tevoren wordt getoeterd. Dat is het teken om echt aan de kant te gaan. Rijden op de vluchtstrook dus. Dat was vandaag meteen de uitdaging. De sterke wind kwam recht van voren of van opzij, recht van voren gaf geen probleem, in een mooi lint achter elkaar. Maar wil je het minste last hebben van de wind van opzij, dan moet je in een waaier gaan rijden. Dat wil zeggen schuin achter elkaar. En dan krijg je dus een breed front. In ons geval was er slechts ruimte voor 3 fietsers naast elkaar. En zat nummer 4 dus alweer in de wind. Je snapt wel, dat niemand dat vrijwillig wilde. Tot de pauze fietsen we rustig, dus dat was geen probleem. Na de pauze was het Rob-time. Hij zette zich op kop en is er ook niet meer vanaf gekomen. 58 kilometer lang maar gas geven en stoempen. Respect ! We waren al met een kleine groep vertrokken. Helaas moesten er onderweg nog 2 mensen vanaf, waaronder grote vriend en gangmaker in de ochtend, Louis. Wij konden alleen maar volgen. Niemand die overnam, zelfs als Rob het even zwaar had of de wind nog harder waaide. We hebben het hier wel over windkracht 6.

Op het einde toen ik op plek 4 aan het harken was, had ik het nog even heel moeilijk. Maar met het einde in zicht, was het op de tanden bijten en volhouden. Verder was het de meest saaie etappe tot nu toe. Dorre zandvlaktes, afval langs de wegen, eindeloos lange rechte stukken.

Een etappe waarin alleen maar tijd te verliezen viel en verder niets te beleven. Gelukkig begin het zonnetje te schijnen bij aankomst en hebben we daarvan nog ff lekker kunnen genieten. Evenals een stuk gebak met borrel ter gelegenheid van de 92e verjaardag van de moeder van Theo.

Etappe 13

Chulucanas-Motupe bushcamp 147 km 811 hm

De Belgische vrienden Johan en Jan, ik denk respectievelijk de nummer 4 en 5 uit het klassement, kozen vandaag de aanval. Doelwit Bartje, die op een half uurtje voor hun staat. Gelijk na de start als we het dorp uit zijn, fietsen ze gezamenlijk weg. Verrassend! Na enkele kilometers gaan we er met 4 man achteraan. De eerste aanval afgeweerd. Net voor de pauze zit nog een stevige klim, ik fiets mijn eigen tempo met Theo na de pauzeplek. Het duo Johan en Jan heeft nog meer in petto. Na een hele snelle lunchpauze zijn ze meteen weer vertrokken. De andere 4 achterlatend. Zodra wij enige minuten later op de fiets zitten, heb ik het volste vertrouwen in een goede afloop. Het was nu echt koersen geblazen. Meteen flink tempo, kop over kop, en binnen 25 km. hadden we de achterstand weggewerkt. Met als grote motor Rob: als het tempo ook maar ff onder de 30 kwam, nam hij het weer over. En dat wind tegen. Op kilometer 115 dreigt het vervolgens mis te gaan. We beginnen aan een klim, waarvan ik dacht dat het de lange slotklim was en besluit in eigen tempo omhoog te gaan. De eerste 4 ff vooruit laten en dan later weer aansluiten, is mijn idee. Dan blijkt dat het maar een korte klim is en de Belgen besluiten om het gaatje dat er is ontstaan, te benutten en willen een nog groter gat slaan, mij op afstand rijden. Kop over kop, om het gaat je groter te krijgen. Ik wil samen met Theo het gat dichtrijden, maar Theo moet passen. Het kost me de nodige moeite om het gat niet groter te laten worden dan 100-200 meter. Ik kies ervoor om met een uiterste en grote inspanning het gat dicht te rijden in mijn eentje, anders zou het wel eens te laat kunnen zijn. Eenmaal aangesloten is het Belgische verzet gebroken. Theo kan ook weer aansluiting vinden. Vervolgens rijden we weer met 6 man verder en staat er op kilometer 125 een stevige slotklim te wachten. Zou hier nog iets gebeuren? Ik ben niet van plan me eraf te laten rijden. Als Rob, Pauli en Jan wegrijden blijf ik achter Johan zitten, mijn directe concurrent. Op hem wil ik geen tijd verliezen. Als ik tijdens de klim op kop kom, zie ik dat Johan en Theo niet kunnen volgen. Dat is mooi! Gas blijven geven. Hartslag 145 en doortrappen. Na de klim krijg ik Jan in het vizier en dat is een mooi doelwit. Na hem te hebben ingehaald, ff bijkomen. vervolgens erop en erover. De laatste kilometers tegen de wind in, nog ff alles uit de kast. Zodoende pak ik op het einde nog een paar minuutjes op onze Belgische vrienden, of vanaf nu misschien wel vijanden. Opgeven was vandaag geen optie, er zijn teveel dierbare mensen die het verdienen dat ik tot het uiterste ga. En Cliff behoort tot die mensen waar ik het voor doe.

Het wedstrijdelement hoort er ook bij en het geeft me een supervoldaan gevoel als ik op het einde van de dag kan zien dat ik deze aanval heb weten af te slaan. Daar drink ik dan ook een lekker biertje op en later nog een glaasje wijn bij het diner op de buschcamp.

Ja Bushcamp. Dat betekent tentje opzetten. Nog gelukt in mijn eentje ook nog, met een paar kleine aanwijzingen. Ik vind het eigenlijk maar niks. Ik wil goed slapen in een bed..... Maareh uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen. Het matrasje en de slaapzak, ze doen het goed. Ik kan ook nog genieten van een prachtige sterrenhemel. En ook het gezamenlijke eten, het corvee. Het heeft allemaal iets speciaals. Al met al een superdag waar ik alleen in mijn tentje nog lekker van nageniet.

Etappe 14

Motupe-Lambayecqe, 73 km, 64 hm

Een nagenoeg vlakke etappe. Na het geweld van gisteren in een vloeiend en vlot tempo naar de eindstreep. Tegen de middag in het hostal. Waar nu een bruiloft aan de gang is. Met bandje erbij, geen arme familie zo te zien. Wij relaxen. De flow van gisteren heeft me nog helemaal in zijn greep. En dat is heerlijk!

Etappe 12

Etappe 12

Macara-Chulucanas, 127km 764 hm

Op weg naar de grens van Peru. De gebruikelijke zaken in dit soort landen; papiertjes invullen met wel liefst 4 x je naam en paspoortnummer. En uiteraard meer mensen die de grens over willen. Dus allemaal in de rij. En erg snel gaat het niet, kan ik je verzekeren. Maar hè daar gaat zowaar een tweede loket open. Na meer dan een uur kunnen we dan verder.....Tot de grenspost van Peru waar ons hetzelfde lot staat te wachten. Al met al zijn we 21/2 uur verder voordat we echt beginnen aan deze etappe. Wat opvalt in dit lager gelegen gebied is de droogte, de warmtebeeldcamera het lijkt ook armoediger te zijn. Het lijkt wel een beetje Hollands landschap in vergelijking met de bergen die we tot op heden hadden. De sterke wind tegen en er wordt een mooie groep gemaakt van 13 man. De pauze is op kilometer 40. Daarna gaan we met gemiddeld 29-30 gestaag door het kale landschap. In een lichte afdaling rijden we richting water wat over de weg stroomt. Ziet er avontuurlijk uit. Lekker er doorheen. Dan binnen werkelijk 1 seconde vliegt de een naar de ander onderuit op het spekgladde wegdek. Door de algen die er onder het water de weg onbegaanbaar hebben gemaakt. De schade: 2 Garmins die van de fiets zijn gevlogen, Schaafwonden hier en daar en Bartje last van zijn knie. Een Garmin weten we terug te vinden. Later blijkt dat we over een zandpad rechts van de weg hadden moeten rijden. Maar dat was pas zichtbaar toen we er lagen. Natte paspoorten.....Het hoort er allemaal nabij en maakt je ook weer bewust van dat het in elk klein hoekje kan zitten.....En dus altijd opletten en attent blijven.

Ik kan melden, het is nu de volgende ochtend dat het met de knie goed gaat. Op weg naar een etappe van 147 km en ons eerste bushcamp.

Etappe 11

Catacocha-Macara, 94 km 1471 hm

We begonnen met een afdaling van 15 kilometer. Heerlijk! Bochten aansnijden, een goed wegdek, mooie goedlopende bochten, dus geen haarspeldbochten of haakse bochten. Dat voelt als veilig en onbekommerd afdalen. Voor degene die zich zorgen mochten maken.... Vervolgens een glooiend stuk tot aan de pauze. Rondom me heen kijkend en genieten. Duidelijk zichtbaar het drogere landschap. Nauwelijks begroeiing op de bergen en dorre gronden en akkers. En heter!

Om 10 uur staat de teller al op 30 graden! We hebben de lunch onder aan een brug bij een riviertje. Dat is zalig! Sommige zoeken de verkoeling op In het water. De rest geniet van het geluid, de plek. We spotten de eerste roofvogels, gieren. Prachtig gezicht: gedragen op de wind, hun vleugels breed uitstaand, zwevend door hun territorium.

Het tweede deel heb ik, zoals beloofd aan mezelf, rustig aan gedaan. Was toch nog een pittige lange klim, met name ook door de hitte. Zelfs deze jongen, kwam flink aan het zweten. Morgen krijgen we de grensoversteek van Ecuador naar Peru. Zal ongetwijfeld weer veel moois te bieden hebben.

De ranking (stand) is vanaf nu te vinden op de site van Bike Dreams: In de rechterkolom onder Andes Trail klik je op "ranking".