Etappe 35 en 36

Andahuaylas-bushcamp 68 km 3036 hm

Het was maar een ritje van 68 km. Die uiteindelijk 51/2 uur duurde kwa fietstijd. Iets mee dan 12 km. per uur gemiddeld. Niet omdat we er geen zin in hadden maar vanwege het parcours. Te beginnen meteen klim van 9 kilometer, nog wel over het asfalt. Vervolgens het unpaved op. Paden met zand en keien en daarbij veel klimwerk. Een spoor zoeken zodat je kunt blijven fietsen en niet wegslipt. Over het algemeen ligt het er tot aan de pauze goed bij. Na het nodige klimwerk worden we getrakteerd op mooie vergezichten. Je ziet de wegen lopen zowel aan onze kant van de berg en aan de overkant. Prachtig hoe ze zich naar boven slingeren. 'S Middags mogen we diezelfde mooie paden omhoog fietsen aan de andere kant van de berg. Afdalen op deze paden is een voorzichtige bezigheid. Stenen ontwijken, het goede spoor zoeken en niet in een slip raken op mulle zand. Dat gaat goed. We stoppen regelmatig om alle pracht van de natuur op ons in te laten werken. Dat we hier mogen zijn is een mooie conclusie. Na de pauze is het goede nieuws dat we over 7 kilometer de bushcamp hebben, ipv evt. 27 kilometer verderop. Het zijn wel zware kilometers, zowel omdat het stijl is en ook vanwege de mindere kwaliteit, dus gestuiter. Maar de plek waar we overnachten is weer mooi. Het eten goed en nog wat meezingen op Rowe Hèze. We worden nog getrakteerd op taart en een borrel omdat Bike Dreams precies vandaag 10 jaar bestaat. Ik zeg van harte gefeliciteerd en dat ze zo nog jaren mogen doorgaan!

Etappe 36 bushcamp-Abancay 78 km 1500 hm

We maken er een rustige etappe van. Beginnen met een afdaling, een klim en vervolgens een afdaling van 30 kilometer. Heerlijk naar beneden suizen over echt geweldig strak asfalt. Nog tijd om te kijken naar het mooie landschap. De laatste klim van een kilometer of 13 is toch nog een aardige inspanning.

We hebben vandaag 1/3 van de etappes erop zitten. Dus nog 2/3 te gaan. Of andersom.... Ik kom over een paar dagen terug op het eerste deel. Eerst morgen weer flink aan de bak met 120 km. En bijna 2500 hoogtemeters klimmen. We mogen weer racen, dus wordt vast en zeker weer interessant.

Etappe 34 en rustdag

Etappe 34

Chincheros-Andahuaylas 82 km 2336 hm

We gaan maar weer eens omhoog om te beginnen. Een mooie klim van 19 km tot aan de lunch. Op asfalt. Vervolgens is er de keuze tussen via asfalt verder gaan, maar dan is het nog eens 18 kilometer klimmen of via een zandweg afdalen. Ik kijk hoe dat laatste gaat, maar keer om. Veel gestuiter en ik heb geen brede banden dus dat voelt absoluut niet lekker. De afdaling geeft de nodige lekke banden en en een klein valpartijtje horen we achteraf. Hoort er misschien allemaal bij, ik ben blij met de keuze om over de verharde weg te gaan. Samen met Louis, die niet helemaal fit is, last van zijn buik. Hij heeft het lastig met zijn ademhaling. In een rustig tempo rijdt ik voorop en zo komen we er toch weer. Uiteindelijk fietsen we 8 kilometer boven de 4000 meter op een soort van plateau met weer zicht op geweldige andere toppen van 5000 en 6000 meter. De hoogste top voor ons ligt vandaag op 4226 meter. Warme kleren aan en afdalen. Onderweg door wat arme dorpjes en we hebben nog een ontmoeting met een Peruaanse fietser op 1 been die op zijn racefiets naar boven aan het rijden is. Bijzonder knap. En zo te zien met een redelijk stevig tempo. Hij heeft de kwalificaties van de Paralympics net gemist vertelt hij.

Het is nu rustdag. En wat is het mooi om het dagelijkse leven op te snuiven. De kraampjes met kleurige zaken. Zoals fruit in alle maten, de markthal waar vis, vlees en vruchtensappen worden bereid en verkocht. We gaan een markthal binnen. Per verdieping zo ieder zijn afdelingen. Heerlijke geuren van bereid voedsel en diverse ingrediënten vliegen de (nog lichtelijk verstopte) neusgaten in. Op 2 vierkante meter hebben ze hun hele hebben en houden te koop staan. Gestapeld op planken, vastgebonden aan touwen, hangend aan kapstokken. Al vroeg is het druk. Gegeten wordt er ook al volop. Met houtovens en in de wok wordt het vlees bereid en ziet er goed uit. Het is dat de hygiene wat minder is dan bij ons; vlees wat uit emmers wordt gehaald. Vis dat wordt gesneden op een vieze toonbank. Toch maar voorzichtig mee zijn. Er wordt ook gebouwd. Met een lier worden emmers specie naar boven getrokken. Waarbij een touw om een balk is gegooid en het hopen is dat die sterk genoeg is. Deze beelden en de kleurige klederdracht met vrouwen die hun kinderen op hun rug dragen in doeken gewikkeld, is wat Peru kenmerkt. Van het Zuid-Amerikaanse temperament valt overigens maar zeer weinig te merken. De mensen zijn eerder rustig. Rustig en vriendelijk. Hier komen we de dag wel door.

Etappe 32 en 33

Ayacucho-bushcamp Abra Tocctocsa 103 km 2015 hm

Er staat weer het nodige klimwerk op het programma en een top van boven de 4100 meter. Het is lastig de stad uitkomen. Druk verkeer, in een levendige stad. Dat hadden we al wel gemerkt. Ik begin voortvarend aan de klim maar merk dat ik niet fit ben, vooral neus en keel. Dan de hoogte in, levert ademhalingsmoeilijkheden op. Dus maar tandje terug. Na de pauze begint de echte klim naar de top van de dag. Hoe hoger we komen, des te minder zuurstof, des te zwaarder het wordt. Wim, Louis en ik hebben elkaar gevonden. Zowel met het fietsen en als we af en toe stoppen om op adem te komen, hoesten we er alledrie aardig op los. En koud wordt het ook, dus wat extra kledij aan. Dat wordt lastig als blijkt dat ik mijn rugzak bij de pauze heb laten staan en daar zitten mijn armstukken (letterlijk stukken die je aantrekt en passen van polsen tot bovenaan bovenarm). Hetzelfde geldt voor mijn beenstukken en windjack. Op de top zit een groep te wachten. Ik krijg van Louis een windjack en dan kan de afdaling beginnen. Dat is het mooiste kado na al het klimwerk. Sowieso voor de geleverde inspanning, maar zeker ook het prachtige uitzicht. Vooral naar beneden kijkend en de kronkelende wegen tot aan het dal, dat hele stuk mogen wij nog afdalen. Twintig kilometer genieten, mooie bochten, geweldig asfalt en op tijd stoppen voor een foto. Er is besloten om de bushcamp te houden op 2800 meter ipv op de top, vanwege de koude op de top. Een prima besluit! Al met al is het wel een latertje. De lange tocht en het feit dat we later zijn vertrokken, zorgt ervoor dat er een stuk of zes mensen de laatste afdaling in de schemering of duisternis moeten volbrengen.

Etappe 33 bushcamp - Chincheros

51 km 900 hm

Vandaag beginnen met deel twee van de afdaling, weer twintig kilometer genieten. Gisteren hebben we in totaal 50 kilometer geklommen. De afdaling is totaal 40 kilometer. Een korte rit vandaag omdat we gisteren al een deel van vandaag hebben gereden. Rondom je heen kijkend, genieten van de bergen, het dal en vooral ook de vernuftige afwateringen die pas zijn aangelegd. Zo te zien geen overbodige luxe, je kunt aan de breedte van de rivierbedding zien dat er veel water van de bergen naar benden kan komen. we begroten veel mensen met een ola of een buenos dias of buenos tardes en zij groeten vriendelijk en vaak enthousiast terug. De laatste 15 kilometer klimmen, een soort Alpe 'dHuez. Met een minder gemiddeld stijgingspercentage, goed te doen. Samen met Louis weten we een rustig tempo aan te houden. Met als beloning bij aankomst wederom de lekkere soep. Die gaat er altijd wel in, heerlijk.

Verjaardag Sven

Ondetussen is het 5 september is Nederland en hier nog net 4 september. Een tijdsverschil van 7 uur, hier is het 7 uur vroeger.

Maar 5 september is een dag om niet te vergeten, de verjaardag van oudste zoon Sven. Bij deze de felicitaties alvast. We gaan morgen samen skypen. Toch nog een relatief persoonlijke manier van feliciteren, omdat je elkaar en ziet en hoort.

Etappe 29-31

Etappe 29

Huancayo-La Esmaralda 103 kilometer 1060 hm

Vandaag weer een racedag, timing dus. Op het menu een klim van 30 kilometer die wel loopt. Dus een procent of 4-5 gemiddeld. Al snel valt het veld uit elkaar. Ik fiets mijn eigen tempo en Paul en Theo zijn voorop. Tot mijn grote verrassing komt jongeling Rogier voorbij. Met 28 de jongste deelnemer. Hij heeft nog niet veel etappes gereden, maar kan het wel. Ik laat ook hem voorbij en bij de pauze zie ik de eerste drie terug. Helaas is de truck die als eerste de finish miet bereiken, nog niet gepasseerd. Dus wachten we wat lang bij de pauze. Dat geeft Johan, die op plaats 4 staat, voldoende tijd om de achterstand bij de lunch ongedaan te maken. Met zijn vijven rijden we het tweede deel lekker stevig door en eindigen deze keer met maar liefst vijf man tegelijk bij de finish. Voor Rogier zijn eerste etappeoverwinning. Leuk! De truck is nog niet gearriveerd en dus gaan we ff een biertje kopen op de lokale plaza. Waar we in gesprek komen met 11-jarige scholieren, die benieuwd zijn naar wat wij doen, naar onze fietsen en onze leeftijden. Uiteraard wordt dat moment nog ff vastgelegd op de foto. We worden trouwens vaak en veel gefotografeerd. Met name op bushcamps dicht langs een weg of dorp. Een soort van bezienswaardigheid. Vooral ook de politiemannen gaan vol trots samen met ons op de foto.

Deze nacht mogen we overnachten op een soort van legerbasis. En wel op het voetbalveld. Mooi glad gras, heerlijk tentje opzetten dus. Het is een vrij groot complex waarbij er nog maar enkele barakken in gebruik zijn en slecht enkele militairen het terrein bewaken. Hier is het gebied van de guerrilla beweging Lichtend Pad. Nu niet meer actief als guerrilla, maar men blijft dit bewaken en in de gaten houden.

Etappe 30

La Esmaralda-Mayoc 81 km 967 hm

Een mooie tocht door een vallei waar we de rivier volgen. Weer de prachtige afwisseling van vergezichten, rotsen aan weerszijden in de een na de andere betoverende kleur. Echt een fotorit vandaag. Eindpunt is een plek aan de rivier. Waar we direct worden aangevallen door honderden zandvliegen. Ongelofelijk hoe klein ze zijn en wat voor een schade ze aanrichten. Rode plekken overal met bulten erop. Niets helpt. Geen DEET, geen ander verjagende smurrie. Hopeloos dus.

En we worden getrakteerd op zandstormen. Alles zit vol zand. De kleren, de tent, alles in de tent. Wat een mooie ervaringen worden we toch rijker! Iedere keer weer iets nieuws, zullen we maar zeggen. De kokkin heeft een beschut plekje in de truck gevonden, zodat we toch nog een lekker maaltijd voorgeschoteld krijgen.

Etappe 31

Mayoc-Ayacucho 79 km 1351 hm

Vandaag eerst nog lekgestoken door de vliegen bij het ontbijt om vervolgens vol goede moed het eerste deel naar de lunch de strijd met elkaar aan te gaan. Timing dus. Zodra iedereen de bushcamp heeft verlaten, gaan we op pad. Weer met dezelfde kopgroep als de laatste etappe. Na een kilometer of vijf moet ik afstappen vanwege een lekke band. De tweede toch al weer. En dat tijdens een race-etappe. Er wordt niet gewacht. Gelukkig stopt Louis en helpt me. Ook Ype die in de lunchtruck zit en die voorbijkomt, stapt uit om te helpen. Een hele grote doorn siert de buitenband en steekt daar dwars doorheen. Als de nieuwe band erop is gelegd en opgepompt kunnen Louis en ik op pad. Helaas zonder navigatie zodat we nog een aantal keren verkeerd rijden. De rust bewaren, wat te doen? We kiezen ervoor om onafgesproken er het gas op te zetten. Ieder om de beurt op kop. Wat ben ik blij met de vorm van Louis. Het inhalen van andere geeft ons een extra stimulans. Als we na de klim van 18 kilometer bij de lunch aankomen heb ik 16 minuten verloren op Johan. Dan heb ik de schade beperkt kunnen houden, want we zijn toch zeker 25 minuten verloren met de band wisselen en het verkeerd rijden. Dat op een dag waar ik zeker niet fit ben en de keuze sowieso was om geen tijd te verliezen. Daarvoor heb ik wel heel diep moeten gaan. Maar morgen weer een rustdag. Zalfje scoren voor de plekjes en veel rusten. Groetjes uit Peru.

Etappe 27 en 28

Etappe 27 en 28.

Het fietsleven gaat verder. Ondanks de moeite die ik heb om over te schakelen. Alle clichés passeren dan en zijn allemaal waar. Ik vind het vooral erg verdrietig en voel dan enorme onmacht. Ik heb besloten om deze etappe voor haar te fietsen. En ik wil iedereen bedanken voor alle bemoedigende berichten!

We hebben weer op 4100 meter geslapen en dat hakt er toch wel in. Weinig zuurstof, niet door je neus kunnen ademen. Dus door de mond met als gevolg geïrriteerde keel(ontsteking). De vele dagen op grote hoogte met in dit blok van 4 dagen steeds dagelijks weer klimwerk tot boven de 4000 meter maakt dat iedereen te kampen heeft met klachten over verminderde weerstand, niet fit zijn, hoofdpijn, keelpijn, verstopte neuzen, verkoudheid. Gelukkig is er een alternatief vanuit het hostal voor de etappe van vandaag. Gelukkig omdat er veel unpaved op het programma staat met heel veel grote keien. En zeker in de afdaling is dat lastig. Dus we gaan over de weg. En dat is een goede keuze. Mooi wegdek en toch ook weer wijdse landschappen trekken voorbij. We dalen af naar 3100 meter voor een bushcamp. Op een soort familieparkje met een voetbalveldje en nog wat toiletten mogen we overnachten. Ik heb dienst vandaag en dat betekent het eten uitserveren en daarna de afwas.

Etappe 28

We gaan vandaag op weg naar de grote stad Huancayo. Het is een etappe van 110 kilometer waarvan 60 unpaved. En we mogen eerst weer klimmen naar 4150 meter over unpaved. Het is een pittige en lange klim van 40 kilometer waar de eersten na 3 uur en 15 minuten arriveren. Na de lunch krijgen we dan wel weer een hele mooie afdaling. Weliswaar onverhard (unpaved) maar het ligt er goed bij. Regelmatig ff stoppen voor een foto, waarbij vooral het beeld van de kronkelende wegen naar het dal mij bekoren. Als we op een vlakker stuk komen en in een dorpje, moet ik wachten op de anderen. Dat doe ik op het begin waar het is afgezet en er een of ander feest bezig is. Dansende mensen, muziek door een band, prachtig gekleed en verkleed allemaal. Als de andere 4 aankomen worden we gevraagd om mee te komen dansen. Wat we spontaan doen en wat veel plezier en hilariteit oplevert. We worden nog getrakteerd op een biertje en na een klein half uur gaan we weer verder. Dat zijn toch van die spontane momenten die de reis kleuren en waarvan je dan geniet. Vervolgens nog 50-60 kilometer naar Huancayo. Het eerst stuk weer over een stuiterend pad en vervolgens over de weg. De laatste kilometers door dorpen met daarbij minimaal twee joekels van drempels, zoals ze dat hier doen. Waarbij de auto's bijna helemaal tot stilstand komen en wij daar dan weer links en rechts tussendoor onze weg moeten zien te vinden. Die chaos van verkeer maar vooral de busjes en taxi's die voor je neus naar rechts gaan om daar hun klanten op te pikken, levert veel hinder en ergernis op. Als fietser heb je geen rechten lijkt het. Oppassen dus. Het lijkt erop dat de taxi's en busjes leven van de klanten die ze kunnen meenemen. Dus overal getoeter om de aandacht te trekken, schreeuwende lieden die aangeven waar mensen mee naar toe kunnen en vervolgens direct naar rechts sturen als ze een klant hebben gezien. En uiteraard net zo snel weer naar links om verder te rijden. In de grote stad eenzelfde beeld waarbij we twee maal in contact komen met een auto, zonder verdere gevolgen. Ach ja het went. En wij moeten ons aanpassen aan de omstandigheden hier.

Etappe 26

Etappe 26

Cerro de Pasco-

En dat moet ik het vandaag hebben over het mooie landschap wat aan onze ogen voorbijtrekt. De wijdse gezichten met bergen, meren en flamingo's die we hebben gezien. Zoals we hier elke dag zeggen "Another day in Paradise". En compleet anders dan gisteren.

Helaas staat de beleving vandaag in schril contrast van het nieuws dat ik te horen krijg als ik binnen ben. Een meisje van 19 getroffen door de ergste ziekte die er is. Teamgenoot van mijn dochter. In een keer is dat fietsen van mij niet meer belangrijk. Daar wil ik het bij laten voor vandaag.

Etappe 25 en 26

Etappe 25

Huanuco-Cerro de Pasco. 104 km. 2567 hm.

Daar staat hij dan te wachten, een van de twee zwaarste ritten uit de hele Andes Trail. We fietsen vandaag vang 1800 meter naar 4357 meter om vervolgens te mogen overnachten in wat het hoogstgelegen hotel van de wereld wordt genoemd, op 4300 meter. Het weer is prima in Huanuco en dat maakt het in ieder geval aangenaam fietsweer. Voordat we de stad uit zijn, zijn we toch al weer gauw 10 kilometer verder. Het eerste deel loopt geleidelijk op, mooi asfalt. Lekker dus. Zo verloopt ook de rit. De benen voelen goed. Zo goed dat ik ongewild voorop aan het rijden ben. Van korte duur, want ik voel in een keer een lekke achterband. Shit! Het is vandaag timing, dus dat is niet prettig. Theo en Pauli die mij als eerste passeren rijden door. De volgende twee zijn Johan en Wim, die wel stoppen om te helpen. Waarbij Johan mijn belager is. Dus dat vind ik buitengewoon sympathiek. Wim verdient sowieso de prijs voor meest behulpzame persoon van de hele groep. Ik zeg dat ik met hen verder rijd, als dank voor de geboden hulp. Maar Johan geeft te kennen dat hij liever zijn eigen tempo rijdt en zegt "rij maar verder". Vervolgens ga ik geestdriftig op jacht naar degenen die mij tijdens mijn bandenwissel zijn gepasseerd. Een soort tijdrit, waarbij het de kunst is om nog wat over te houden voor deel twee. Ik haal er een stuk of 8 in en bij de lunch zie ik Theo en Pauli, die hun verontschuldigingen aanbieden voor het doorrijden. Een mooi gebaar en kenmerkend voor deze groep. De saamhorigheid en het gezamenlijke doel is groter dan de individuele belangen! Bijzonder om dat ook al te kunnen benoemen en zien.

Zo gaan we vanaf de lunch met de sterkste 6 beginnen aan het tweede deel. Nog 1500 hoogtemeters te gaan op 40 kilometer. En dat weer op een onverhard pad. Met wederom de keien waar je overheen moet. Dus stuiter de stuiter. Blijven kijken, zoeken naar een zo goed mogelijk spoor. En het is redelijk stijl. Uiteindelijk fiets ik de helft op het kleinste verzet, met zo'n 7-9 km. per uur. Op het eerste stijle stuk kan ik als enige Theo en Pauli volgen. Daar waar het iets minder stijl is, kan ik kopwerk doen. Halverwege moet Theo ons laten gaan. Maar het laatste stuk wordt zwaar, de benen lopen vol, het gebrek aan zuurstof is voelbaar. Pauli en ik moeten twee keer stoppen om op een fatsoenlijke manier iets te kunnen eten en drinken. Dat lukt op de fiets niet in deze omstandigheden. Dan ben je zo buiten adem, na een hap of een slok. Diesel Theo kachelt echter gewoon door en haalt ons weer bij. De laatste 4 zware steile kilometers fietsen we met zijn drieën naar de finish. Na 6 uur en 15 minuten fietsen zijn wij de winnaars van deze etappe! Drie kwartier later finishen de volgende twee, Wim en Johan. Uiteindelijk is de helft van de groep in staat om de hele etappe uit te fietsen. Zodra we afstappen, gesloopt, doet de koude op deze hoogte zijn werk. Rillen en snakken naar adem. Dus snel de lekkere warme soep naar binnen, met een deken om me heen. Vervolgens naar de kamer en douchen. En het is koud op de kamer, niet normaal. De douche is heerlijk warm en ik denk dat ik er net geen uur onder heb gestaan. Het was zwaar vandaag, afzien en er waren momenten dat ik dacht en nu stop ik er (ff) mee. Maar dan weet ik dat ik ook voor iemand fiets, die dit nooit zal kunnen doen en geeft me dat weer de kracht om door te gaan. Cliff bedankt dat je vandaag bij me was.

Vervolgens om 18.30 eten in het restaurant onder in het hotel. En dat kan niet anders dan met alle winterkleren aan. Dus ook de handschoenen aan en een muts op. Ook de lokale bezoekers zijn zo gekleed. Dat is een gevoeld van wonen en leven op 4300 meter hoogte.

Viel er ook nog iets te zien en te genieten vandaag? Het eerste stuk over de weg niet echt veel. Tijdens het ritje naar boven fietsten we langs een mooi kabbelend riviertje en passeerden we meerdere dorpjes. De een groter dan de ander, allemaal weer kleurrijk om te zien. We worden regelmatig begroet met het woord Gringo, wat vreemde betekent en uiteraard zijn er weer de honden die tot last zijn. De juiste remedie is nog niet uitgevonden. Ik moet eenmal stoppen als er links en rechts paar honden menen dat mijn benen wel eens interessante materie zou kunnen zijn. Met de fiets zwaaiend naar links en rechts en schreeuwend , kan ik ze van me afhouden.

Ik heb geen idee wat er morgen op het programma staat, in ieder geval geen timing. Dus morgen doet deze jongen het rustig aan en hoop ik weer veel moois te zien.