Etappe 70-72

Etappe 70 Mendoza- San Carlos 122 km 1012 hm

We verlaten Mendoza. Wat deze keer zonder echte problemen ging. Niet slecht als je weet dat we daarvoor bijna 30 kilometer nodig hadden. Zodra we de stad uit zijn zien we waarom Mendoza bekend staat als de stad van de wijn. De ene naar de andere wijngaard verschijnt links en rechts. Met daarbij de benodigde superoptrekjes, afhankelijk van het succes van de wijn. Met rechts van ons de besneeuwde bergtoppen, mogen we niet klagen over het uitzicht. Tig kilometer verderop gaan de wijngaarden over in fruitbomen. Het is de regio met heel veel zonuren vandaar de grote hoeveelheid fruit. De weg baant zich hier slingerend een weg tussendoor. De wind is niet ongunstig en zo fietsen we heerlijk naar het einde, waar we op een mooie camping terecht kunnen en savonds nog een duik in het zwembad kunnen nemen..

Etappe 71 San Carlos-bushcamp 118 km 1267 hm

Tot de lunch bleef het stijgen en werd het al steeds kouder en de bewolking nam toe. Helaas bleef het daar niet bij. We kozen ervoor om tijdens de lunch te wachten tot het droog werd. Ook daarmee konden we de regenval niet afwenden. Vanaf de lunch was het een dikke 58 kilometer unpaved. Dus de regen zorgde meteen voor veel viezigheid op de fiets en de kleding. Onweer en hagel waren vervolgens aan de beurt. Dus was het een kwestie van dom doorfietsen. Maar we konden rekenen op een bushcamp, ook dat nog. Geen douche, geen mogelijkheid om alle vieze natte kleren uit te wassen of uit te spoelen. Dat soort momenten en gedachten zijn de meest vervelende; ze komen helaas wel met de vraag wat ik hier doe.....Gelukkig werd het onderweg nog droog en zorgde de (koude) wind ervoor dat we min of meer opdroogden. Gelukkig werden we nog getrakteerd op een mooi stuwdam met een prachtig meer. Ff genieten voordat we de laatste klimkilometers mochten maken. Die wel zwaar werden. Snel de tent opzetten en wat warme spullen aantrekken. We zitten in een grindbak waar de wind weer voor de nodige kou zorgt. Dus om 8 uur , meteen na het avondeten, maar weer je bedje opzoeken. Ondertussen wel een nieuw tentje gescoord maar mijn luchtbed moet het nog twee weken volhouden, daarna kan ik het matrasje van dokter Jos overnemen. Dat betekent wel drie of vier keer per nacht wakker worden en dan gauw de boel opblazen.

Etappe 72 bushcamp-Malargue 136 km 494 hm

We mogen nog 18 kilometer over unpaved voordat we op het asfalt komen. Na 61 kilometer zal de lunch zijn. Het is weer timing. Paul en Johan vliegen er vandoor. Louis en ik in de achtervolging. Kop over kop en binnen de twee uur zijn we daar als eersten samen met Johan. Pauli heeft de lunchtruck gemist en is doorgereden. Vervolgens gaan we na de lunch op pad en wordt het werken en zwoegen, wat een wind. Hij komt van rechts voor, met hele stevige zwiepers. Super geconcentreerd je stuur vasthouden en in een waaier met zijn vijven trotseren we deze marteling. Na 30 kilometer mogen we linksaf en denken de wind in de rug te hebben. Voor drie kilometer is dat ook zo, vervolgens draait de wind en komt hij van alle kanten. Het blijft een raar fenomeen, die wind. Die ook alsmaar toeneemt. Op de plaats van bestemming wordt het steeds erger. Code rood voor Nederlandse begrippen. Windvlagen van 100 kilometer per uur. Wij zitten daar dan weer gewoon gezellig bij te eten. Zelfs volle borden waaien weg. We horen later dat dit ook voor hier, zeer uitzonderlijk blijkt te zijn. Goed om te weten. Morgen wordt het nog zo'n dag, zeggen ze. En het is een heel memorabel moment: we hebben 2/3 gehad! Nog (maar/steeds) 36 etappes te gaan.

Etappe 64-69

Etappe 64 Chilecito- camping Villa Union

We mogen weer eens gaan klimmen.ntwee klimmen van 15 en 27 kilometer, zorgen voor een mooie opwarming. Vervolgens gaan we tussen veel wijngaarden door en andere gewassen, die hier volop groeien, na zes uurtjes fietsen zijn we binneN en heen de eerste van de ze etappes in de pocket.

Etappe 65 bushcamp Villa Union-bushcampSan Jose de Jachal 125 km 886 hm

Het zou een mooie rustige etappe kunnen worden, ware het niet dat de wind daar anders over denkt. Over de hoogvlakte met weer lange rechte stukken is er ook geen ontkomen aan. Soms hebben we geluk en komt ie deels van opzij. Het laatste stuk volop tegen en aangezien de wind in de loop van de dag toeneemt, hebben we daar een stevige kluif aan. Kop over kop, ieder 3 kilometer en zo komen we de laatste 60 km door. Een mooi plekje onder een stuwdam wordt deze keer onze overnachtingsplek.

Etappe 66 San Jose de Jachal- bushcamp Tocota 135 km 1806 hm

Aangekondigd als een van de zwaarste etappes van de hele Tour, gaan we fris en fruitig van start. De hele dag klimmen en als toetje 35 km unpaved klimmen. We beginnen met een klim naar een van de mooiste uitzichtpunten, een stuwdam met een meer omgeven door prachtige bergen en besneeuwde toppen. Het vervolg door een kloof is ook adembenemend. De rotsen, de rivier, de zon daarop geeft mooie plaatjes. Maar ook een ander deel van moeder natuur laat zich gelden, de wind. Die in het dal verraderlijk vaak om de hoek komt en in je snufferd blaast. Met een gangetje van af en toe niet neer dan 7-8 km per uur wordt het een lange rit en zit. Bij de pauze op 79 kilometer zitten we al op 4 1/2 uur. Een mentaal gevecht ook, rekenend op nog een stuk met gemm. 10 per uur hebben we nog meer dan 5 uur te gaan. Gelukkig is het eerste deel de wind ons gunstig gezind. Maar dan mogen we offroad. Het eerste stuk is het pad nog redelijk te doen maar na een kilometer of vijf wordt het slechter: veel stenen en af en toe losse zand. Waar nog net fietsend doorheen is te komen. Naarmate het traject vordert, daalt de snelheid en neemt het gestuiter en inwendig gemopper toe. Het is echt aftellen, met regelmatig ff stoppen zodat de billen en polsen bij kunnen komen. Onderweg worden we nog geteisterd en getrakteerd op een zandstorm. Alsof je gezandstraald wordt. Ff naar zessen zijn we binnen. Ik zeg voor een doordeweekse zondag een mooie werkdag. Zes uur op, zeven uur ontbijt, acht uur starten en vroeg in de avond binnen. Maar weer geen opgave en met een dikke tiental dappere strijders hebben we ook deze etappe volbracht. Eten, tent opzetten en naar bed. Just Another day in Paradise, zeggen we dan! Helaas heeft de rits van mijn buitentent het begeven. En mijn luchtbed moet ik 's nachts drie maal bijpompen. In Mendozza, de volgende rustplaats, op zoek naar wat oplossingen hiervoor.

Etappe 67 bushcamp Tocota-camping Barreal 129 km 695 hm

We beginnen aan een lange afdaling offroad, die lekker loopt. Helaas is het me ontgaan dat het timing is, het stond wel op papier maar is niet aangekondigd, wat normaal wel zo is. Je kunt de gevolgen wel raden, een mooie achterstand opgelopen op de eerste drie. Beetje jammer zoiets en een beetje pissed. En door een lekke band zal dat zeker een half uur zijn of meer. Maar ik heb ondertussen geleerd dat dit niet het belangrijkste is. Na de lunch lekker met Louis gefietst en genoten van de bergen en omgeving. De wind is ons vandaag gunstig gezind zodat we ondanks het unpaved van 52 km en het klimwerk in de laatste 40 km al na een dikke 4 uur binnen zijn. Dat voelt als een kadootje na de dag van gisteren. Helaas is er weer een valpartij te betreuren en moet Margret een diepe wond op haar elleboog laten hechten. Dokter Jos en nurse Gerry doen dat ter plekke en met 8 hechtingen is het hopen op een snel herstel, maar de eerste dagen zal fietsen er niet in zitten voor haar.

Etappe 68 camping Barreal- Upsallata bushcamp

Tot aan de lunch is het heerlijk fietsen en dan mogen we nog 32 kilometer over een zandpad. Het wasbord en de losse zand en stenen zorgen voor veel ongerief. Zelfs de omgeving werkt niet inspirerend. Dit zijn de dagen en momenten dat het gewoon zwaar is om door te gaan. De zoveelste dag achter elkaar veel fietsen. Het onverharde wat zorgt voor weinig comfort. En natuurlijk kan ik dan stoer roepen dat het er allemaal bij hoort, maar zo voelt het zeker niet. Het wordt ook nog eens kouder en kouder. Ik stop ettelijke malen. De ene keer balend, de andere keer mezelf toesprekend of rondkijkend om ook de mooie dingen nog op te merken. In mijn hoofd blijft het maar rondspoken: "nog 40 etappes....pff". Dan haal ik de munt tevoorschijn die ik van mijn kinderen heb gekregen en dat maakt me emotioneel en dat geeft me steun. Dan denk ik aan Cliff en johe en daar gaan we weer. We zouden op een camping staan. Helaas laat de zon ons in de steek en is het maar 12 graden als we aankomen, op iets wat een camping zou moeten zijn. Gelukkig wordt het door het kampvuur 's avonds lekker warm. En na een heerlijke maaltijd en een glaasje wijn is er toch weer een genietmomentje.

Etappe 69 Upsallata-Mendoza 107 km 1270 hm

We gaan maar weer eens klimmen naar de 3000 meter. Op de top is de finish van de tijdmeting. En daar gaan ze weer de topvijf van het klassement. Al snel gaat Pauli aan kop en blijft daar sleuren. Eerst gaat Louis eraf, dan moet ik ook lossen en vervolgens is hetzelfde lot beschoren voor eerst Johan en dan ook Rogier. Zo gaat iedereen het gevecht aan en met name het laatste stuk is zwaar. Het wordt steiler en de ondergrond zwaarder, dat wasbord blijft een verschrikking. De verschillen zijn uiteindelijk klein aan de top, na twee uurtjes bikkelen ben ik boven. Na de lunch staat ons een geweldige afdaling te wachten. Dat was ons verteld en de werkelijkheid is mooier dan je je kunt voorstellen. Het is de afdaling die bekend staat als de afdaling met 360 bochten. En we krijgen na de ene en andere bocht weer een nieuw zicht op het dal en al die bochten. Daar heb ik veel stil gestaan en genoten van al dat moois. In combinatie met de bergtoppen, de dieren en het groen voel je je in een paradijs. En dan ook nog genieten van de afdaling zelf. Scheuren door de bochten, van links naar rechts, heerlijk!

Nu zijn we in Mendoza, waar we in een buitenwijk op een camping zitten. Van de stad zelf hebben we nog niet veel gezien. Het was een van de zwaarste secties met 6 dagen fietsen. Zoals jullie hebben kunnen lezen ook niet de leukste wat mij betreft. En het gemis van het thuisfront is ook zeker voelbaar. Naar we zijn al bijna op tweederde. Over 7 weken ben ik weer thuis. Eerst op zoek naar een nieuwe tent en nieuw luchtbed zodat de overnachtingen voor de nodige rust kunnen zorgen. Groetjes uit Mendoza!

Over de helft!

Op de eerste plaats wil ik iedereen bedanken die een berichtje deelt of een reactie geeft. Geweldig! En helaas kan ik niet reageren op de berichten die jullie geven op mijn reisblog anders had ik dat zeker gedaan. Bij deze nogmaals bedankt! Het geeft mij heel veel steun.

Zoals jullie weten heb ik een sponsoractie gekoppeld aan deze tocht. Al het het geld wat jullie doneren is bedoeld voor de inrichting van een nieuwe kamer voor Clifford en voor andere noodzakelijke zorg die hij hard nodig heeft. Daarom lieve mensen, steun dit goede doel en doneer uw bijdrage op NL76RABO1262149495 ovv Bart fietst voor Cliff.

Halverwege zijn we nu. Al op de helft of pas op de helft..... Ook dat voelt de ene keer als AL en de andere keer als PAS op de helft. Wat levert dat allemaal op aan feiten?

Dat er nog 8 mensen zijn die alle kilometers hebben kunnen rijden, die hopen de eretitel EFI (Every Fucking Inch) op het einde te kunnen halen. Dat er 4 mensen voortijdig naar huis zijn, of door een blessure of door omstandigheden thuis. Vele lekke banden, de nodige valpartijen, diarree, hoofdpijn op hoogte, afnemende fitheid en verminderde weerstand. All part of the adventure. En daar zal het zeker niet bij blijven. Dat neem je op de koop toe en je hoopt dat het jezelf niet in die mate treft zodat verder fietsen (tijdelijk) onmogelijk is. De factor geluk en pech liggen heel dicht bij elkaar. Een dikke 6000 kilometer gereden, dus nog 5000 te gaan. Dat zijn ongeveer 250 uren fietsen oftewel meer dan 10 hele dagen. 150 liter water verder, 100 bananen, 150 mueslirepen.

De groep is nog steeds een belangrijk onderdeel in het geheel. Van samen fietsen, op de bushcamps samen de afwas en ieder op zijn beurt helpen bij het avondeten. Het helpen bij pech onderweg, bij je tentje opzetten. Na twee maanden zijn er ook de irritaties, die er uit komen en worden uitgesproken. Ook dat hoort erbij.

Vanaf nu is het bijna elke dag tentje opzetten. In twee maanden nog 2 x hotel en tussen 21 oktober en 9 december alleen maar camping of bushcamp. Ach ja, alles went.

Mijn fiets, geschonken door Fietswereld Milsbeek, nogmaals superbedankt Rene! , blijft het goed doen en dat is wel een voorwaarde voor deze monstertocht.

En wat hebben we al een hoop moois gezien en een hoop mee mogen maken. Daar doen we het voor. We hebben nog nauwelijks regen gehad. Daar doen we het mee. Alhoewel daar wel verandering in schijnt te komen....

Opgeven is sowieso geen optie! Ook al is het soms een opgave om elke dag weer op de fiets te stappen. Maar dan denk ik aan mijn grote vriend Cliff en gaan we er weer vrolijk tegenaan!

Etappe 58-63

HELAAS VANAF NU ZITTEN WIJ VAAK OP PLEKKEN (bushcamps en campings) ZONDER GOEDE INTERNETVERBINDING EN KAN IK MAAR AF EN TOE MIJN VERHALEN PLAATSEN....

Etappe 58 Salta-bushcamp Talapampa 96 km 519 hm

Het is warm in de regio Salta, overdag rond de 35. Gelukkig is de wind dan onze vriend, wind mee of wind tegen. Een briesje werkt verfrissend. Het landschap geeft van alles te zien, en is in ieder geval groen wat te zien is aan de verbouwing van verschillende gewassen. We eindigen bij een trotse eigenaar van een gebouw en een stuk grond waarvan het de bedoeling is dat het (ooit) een camping wordt. Er is een koude douche, die gezien de warme temperatuur heerlijk voelt en er zijn toiletten. Verder een mooie veranda om te zitten. De rest van het terrein is bezaaid met doorns en absoluut onwaardig als terrein om te kamperen. Maar de eigenaar is vol goede moed en doet alles zelf. We horen dat er in ieder geval progressie is geboekt ten opzichte van twee jaar geleden.

Etappe 59 bushcamp Talapampa - camping Cafayta 94 km 940hm

Een rit door een prachtige vallei waar op het einde de druiven al zichtbaar zijn. De streek van de Malbec, de Cabernet en de Torentos. Onderweg passeren onze veel toeristenbussen wat aangeeft dat de de uitzichten en het landschap prachtig is.en wat kunnen we inderdaad weer genieten van de prachtige rotspartijen. Alsof beeldhouwers er mee aan de slag zijn gegaan. Zowel in zijn grilligheid, zijn kleuren en de wijdsheid is het een prachtig schouwspel. Op naar de volgend camping en bushcamp. Waar we door het warme weer lekker buiten kunnen zitten tot een uur of half tien. Dat is wat anders als in acht uur in je tent kruipen van de kou, zoals de afgelopen weken.

Etappe 60 camping Cafayate- camping Santa Maria 78 km 486 hm

Wat een nacht hebben we achter de rug. Vanaf een uur of tien heeft het gestormd en dat betekent geklapper van de tent en hopen dat hij blijft staan. Later moet ik regelmatig de binnentent vasthouden omdat die steeds naar binnenklapt. En dan de zand die echt overal door heen waait en dus naar binnen. We zitten namelijk op een camping met alleen zand als ondergrond. Om een uur of vijf neemt de storm pas af en kan ik nog een uurtje dutten.

Etappe 61 camping Santa Maria- bushcamp Hualfin 120 km 680 hm

We beginnen weer met een halve etappe timing. Er zijn nog zes mensen en Geer die de strijd aangaan. Ik doe mee als ik me goed voel, en zo'n halve etappe is mooi om te doen. Het blijft voor sommige moeilijk om te kiezen voor een gezamenlijke gang naar de finish. Vooral jongeling Rogier wil graag etappes in zijn uppie winnen. Aangezien hij het eindklassement niet meer kan winnen en recentelijk alleen een etappe op zijn naam wist te brengen, loert hij daar vandaag ook weer op. Hij demarreert een aantal keren en dat wordt steeds door een van de groep gepareerd zoals ook andere pogingen. Al met al een enerverend ritje. Naast Pauli, Johan, Rogier en ik is ook Jan van de partij, die daarmee ook zijn eerste etappe binnenhaalt. Helaas is grote vriend Louis niet in staat om op het einde te volgen, zodat die nog steeds niet een etappe zege heeft behaald, echter wel verdiend door zijn kopwerk. De tweede helft is veel unpaved, meer dan wat stond beschreven. Banden voor een deel leeg laten, helpt een stuk op het vervelende wasbord. De eerste etappe van de komende drie van dik boven de 100 km. Ook nu worden we weer geteisterd door een heftige storm savonds. Het eten wordt vervroegd, maar we moeten oppassen dat onze borden niet continue worden gevuld met zand en takjes van bomen. De camping staat vol met dagjesmensen die genieten van het mooie weer. Savonds worden we verwelkomd door een peloton van de Argentijnse landmacht, die hier ook hun nachtrust komen zoeken. Wat nog een kunst is door de luide muziek en gefeest door een groepje luidruchtige (Argentijnse) jongelui. Ondertussen heb ik mijn luchtbedden op 3 plaatsen geplakt en hoop dat deze heel blijft. Nu wordt ik snachts wakker en moet hem minimaal 2 x per nacht bijvullen.

Etappe 62 bushcamp Hualfin- bushcamp San Blas 160 km 600 hm

160 kilometers op het programma. Met een groepje op pad. Mooi afwisselen aan kop, glijdend en snijdend door het landschap. Wegen die eindeloos recht en lang zijn. Uiteindelijk mogen we zelfs een stuk doen van 50 kilometer rechtdoor, glooiend op en af. Met zijn allen halen we toch een gemiddelde van bijna 25 kilometer. En met als beloning een heerlijke ijs van een kwart liter, die heerlijk naar binnen glijdt, hebben we dit ook weer volbracht.

Etappe 63 buschcamp San Blas- Chilecito 120 km 842 hm

Eerste deel wordt er weer gekoerst. Wind tegen maakt dat er wordt getwijfeld. Niemand die graag kopwerk doet. Als Rob voorbij stuift vliegen Pauli en Rogier er achteraan. Louis, Johan en ik blijven bij Geer, Jos en Ellie. Maar die drie maten we korte tijd later achter ons, op weg naar de finish op 60 km. Kop over kop en de wind maakt het heel lastig. Dan slaat de vertwijfeling toe als we na elk klimmetje maar steeds geen lunchtruck zien. Hebben we die gemist? Meestal staat hij dan een kilometer of wat verderop. Maar na 5,6 en 7 kilometer nog niets te zien. Lichtelijk frustrerend. Tja ook dat gebeurd dan toch, in het heetst van de strijd en zeker als je nog een keer vol gas geeft in de veronderstelling, dat hij bij de volgende top moet staan. Op meer dan 70 kilometer is dan de eindstreep. Achterstand op Pauli en Rogier 15 minuten. Af en toe racen, het blijft toch een uitdaging. Die ik nog steeds te graag aanga. Na de lunch net windkracht 6 tegen, worden het nog een pittige 50 kilometer. En na twee weken hebben we weer een hotel. YES! Lekker douchen, bedje....

Etappe 54-57

Etappe 54 Tupiza-La Quiaca 91 km 1370 hm

Op weg naar Argentinië. Het eerste deel nog een pittig klimmetje, een van de laatste op de Altiplano. Na de lunch op en af en genieten we van het mooie weer en de uitgestrektheid. Bij de grens is het deze ronde weer een kwestie van veel geduld om de vereiste stempels te krijgen, daarna is het nog twee kilometer naar Argentinië. We worden begroet met een bord naar onze eindbestemming: Ushuaia 5121 kilometer....En dat is als je de highway volgt. Dat doen wij niet, dus voor ons is het nog maar een kleine 6000 kilometer.

Etappe 55 La Quiaca-bushcamp Quabrado de Humahuaca 118 km 554 hm

De laatste dag op hoogte, van 3500 meter tot 3800 meter. Lange rechte wegen zijn het decor. Glooiend door het landschap. Totaal zijn we vier weken op de Altiplano geweest. Vier weken continue boven de 3500 meter. En wat wordt het 's avonds vreselijk koud. Het lijkt elke dag erger te worden of wij kunnen er steeds slechter tegen. Deze laatste avond is het met een stevig windje echt verschrikkelijk. Maar het goede nieuws is dat het de laatste keer is op deze hoogte!

Etappe 56 bushcamp Quebrada de Humahuaca - Yala 151 km 500 hm

Van 3500 meter afdalen naar 1500 meter, over een afstand van 151 kilometer. De eerste 80 kilometer rijden we in een groepje en halen gemm. 40 kilometer per uur. Rogier gaat er al naar 20 kilometer vandoor. En houdt 60 kilometer stand, ondanks onze pogingen om dichtbij te komen. Dus een dikverdiende overwinning voor onze jongeling. Na zijn laatste twee 2e plaatsen achter Roger, een mooie beloning voor hem. En het wordt weergeven stukje groener naarmate we lager komen. De tweede helft van de etappe is het toch nog flink pezen omdat we wind tegen hebben en wel een hele stevige wind. Die het niet mogelijk maakt om boven de 25 kilometer per uur te fietsen, ook niet tijdens het afdalen. Voor het eerst op een echte camping. Die best gezellig is, met bbqplaatsen, douches, een toilet en in ons geval veel jeugd bezig met een soort van zeskamp.

Wat een genot om s avonds langer buiten te kunnen zitten! De temperatuur laat het toe, weliswaar met een truitje en lange broek. En we zijn een tijdzone verder, dus de klok is een uur vooruit gegaan (tijdsverschil met Nederland nu 5 uur). Na een wederom heerlijke maaltijd van onze afscheidnemende kokkin Gerdy, spelen we nog een spelletje kaart. Louis en ik mogen met de dames Gerdy en Margret de strijd aan binden. En het wordt leuk en spannend. Wat kan een spelletje veel plezier opleveren, vooral als de dames lang de overwinning in zicht hebben maar uiteindelijk in het laatste spelletje de eer moeten laten aan de Brabo-Limbo combinatie.

Etappe 57 Yala-Salta 124 km 2491 hm

Het wordt een schitterende tocht. Tot aan de lunch genieten we van het nieuwe landschap, ook al gaat het nog flink op en af. We zien weer groen, in de vorm van bomen en andere begroeiing en akkers met gewassen. Het landschap wordt verder gekleurd door mooie huizen en paarden en koeien. Hiermee is ook het verschil in rijkdom met Bolivia maar ook met Peru en Ecuador, duidelijk zichtbaar. Na de kuch worden we verrast door prachtige kronkelige wegen die ons naar het tropisch regenwoud brengen. Omringd door een pracht aan bomen, groene lianen en uitzichten van hellingen vol met regenwouden, het is super. We stoppen regelmatig om te genieten en een foto te maken. Wat een dag, wat een grote verandering ook zo ineens.

Salta is de bestemming van vandaag, een grote stad (500.000 inwoners) waar we op een camping verblijven, aan de rand van de stad. Hier gaan er wat veranderingen plaatsvinden in de gropessamenstelling. Er vertrekken 3 mensen en er komen 3 mensen bij. Het is ook halverwege onze trip kwa afstand. Dus wordt dit gevierd net een heuse BBQ. De laatste keer onder de hoede van Gerdy, die afscheid neemt en terug gaat naar Oostenrijk waar ze aan een nieuw avontuur gaat beginnen, als verkoopster van skipassen. Ook al is dat nog niet zeker, maar zo'n vrouw die Kaat je niet lopen om in dienst te nemen. Dat weet ik zeker; hiermee heb ik meteen de kwaliteiten van deze geweldige dame willen benoemen. Hardwerkend, aanpakkend, goed gehumeurd. Geweldig!

De avond verloopt uitermate gezellig en het wordt een echte party. Hetveten is goed en ook de drank smaakt uitstekend. Het verhoogt ook zeker de sfeer en velen blijven de hele avond volop genieten. Dat alles in echte zomerkleding, een superavond dus. En het is deze keer niet de hoogte die de volgende dag, hier en daar voor hoofdpijn zorgt. Maar ook dat mag na een dikke twee maanden.

Etappe 52+53

Etappe 52 Uyuni-Atocha bushcamp 105 km 689 hm

Nadat een van de trucks weer was gemaakt konden we weer op pad. Vanwege de zekerheid moesten we met zijn allen bij elkaar blijven. De truck moest nog getest worden. Er stond 100% unpaved (of road) op het programma. Gelukkig waren er hier en daar stukken geasfalteerd, fietste heerlijk. De offroad was niet slecht en het laatste stuk ging door een rivierbedding, met af en toe een oversteek door het water. Op de bushcamp was het weer ouderwets koud toen de zon onderging. Maar het was wederom een plek met geweldig uitzicht. Zowel bij de zonsondergang als bij de zonsopgang.

Etappe 53 Atocha bushcamp-Tupiza 104 km

En toen kregen we het profiel van de dag te zien. Hoppa, 9 beklimmen boven de 4000 meter op het programma. Hoogste punt 4257 meter. Unpaved. Het werd een lange dag. Onderweg o.a. 5 lekke banden, 1 van mijzelf, 1 van Rogier en tenslotte 3 van Hans, die daardoor niet verder kon en uiteindelijk met de lunchtruck verder moest. Het klimmen, de hoogtemeters, dat alles door zand en paden met stenen; het was zwaar. Laatste stuk weer door een rivierbedding. Maar de uitzichten waren wederom fantastisch. Uitgesleten rotsen in prachtige kleuren, vergezichten, dalen met kronkelende wegen. Dat maakte het weer meer dan waard. Uiteindelijk waren we om 17.30 uur binnen. Vol met stof en zand, dus een heerlijke douche deed wonderen. Wat een toch wel bijzonder mooi afscheid van Bolivia. Morgen passeren we de grens van land nummero 4: Argentinië!

Etappe 52+53

Etappe 52 Uyuni-Atocha bushcamp 105 km 689 hm

Nadat een van de trucks weer was gemaakt konden we weer op pad. Vanwege de zekerheid moesten we met zijn allen bij elkaar blijven. De truck moest nog getest worden. Er stond 100% unpaved (of road) op het programma. Gelukkig waren er hier en daar stukken geasfalteerd, fietste heerlijk. De offroad was niet slecht en het laatste stuk ging door een rivierbedding, met af en toe een oversteek door het water. Op de bushcamp was het weer ouderwets koud toen de zon onderging. Maar het was wederom een plek met geweldig uitzicht. Zowel bij de zonsondergang als bij de zonsopgang.

Etappe 53 Atocha bushcamp-Tupiza 104 km

En toen kregen we het profiel van de dag te zien. Hoppa, 9 beklimmen boven de 4000 meter op het programma. Hoogste punt 4257 meter. Unpaved. Het werd een lange dag. Onderweg o.a. 5 lekke banden, 1 van mijzelf, 1 van Rogier en tenslotte 3 van Hans, die daardoor niet verder kon en uiteindelijk met de lunchtruck verder moest. Het klimmen, de hoogtemeters, dat alles door zand en paden met stenen; het was zwaar. Laatste stuk weer door een rivierbedding. Maar de uitzichten waren wederom fantastisch. Uitgesleten rotsen in prachtige kleuren, vergezichten, dalen met kronkelende wegen. Dat maakte het weer meer dan waard. Uiteindelijk waren we om 17.30 uur binnen. Vol met stof en zand, dus een heerlijke douche deed wonderen. Wat een toch wel bijzonder mooi afscheid van Bolivia. Morgen passeren we de grens van land nummero 4: Argentinië!

Etappe 51

Etappe 51 Salar de Uyuni-Uyuni 35 km

Vandaag een korte en heel speciale etappe. Er stond een individuele vlakke tijdrit op het programma. Van 7 kilometer op de zoutvlakte. Om de minuut starten. Ik mocht achter Rogier starten en voor Roger, de Australische tijdritspecialist en voormalig kampioen in zijn leeftijdsklasse. Hij rijdt nog steeds veel wedstrijden en is de allersnelste van het peloton. Na de start is het zo snel als je kunt, het parcours af. Stuiterend over de oneffen vlakte. Zoeken naar ritme in de ademhaling en in ritme van het trappen. De finish is veel eerder in zicht dan verwacht. Ben niet tevreden want heb nog wat over. Na afloop blijkt dat ik het zeer goed heb gedaan, een derde plaats achter Roger (die me niet heeft ingehaald) en Rogier. Het was een leuke strijd. Jongeling Rogier was al dagen bezig om de tijdrit te winnen. Wat hem dus bijna lukte. Op dit moment moet hij in master Roger zijn meerdere erkenen. Persoonlijk vind ik het leuk om Zwitser Pauli achter me te laten, de leider van het algemeen klassement.

De eindstand over de tijdrit van 7 km, in minuten:

Roger 9.27 gemm. 44.2 km/uur

Rogier 9.54 gemm. 42.2 km/uur

Bart 10.10 gemm. 41.4 km/uur

Het laatste deel bestaat uit 28 kilometer op weg naar Uyuni, waar we een rustdag hebben.

Wat is het vervolgens heerlijk om na 5 dagen zonder douche, onder een warme douche te mogen staan. In de bushcamps moeten we het doen met een bidon water en wegwerpwashandjes. Na 7 fietsdagen is het weer tijd voor een rustdag. We kennen ook nog maar twee soorten dagen: fietsdagen en rustdagen. Dit zijn alweer de laatste dagen in Bolivia en op de Altiplano. Over 4 dagen fietsen we Argentinië binnen. Dan gaan we ook van 3600 meter terug naar 1200 meter. Een nieuwe land, met nieuwe ontmoetingen in zowel cultuur en natuur!

Gisteravond bereikte ons het bericht dat een van de trucks problemen met de remmen heeft en die zijn nog niet verholpen. Daar hebben ze vandaag nog voor nodig. Dat betekent een extra rustdag hier. Vervolgens morgen weer op pad en dan komt de geplande rustdag in Tupiza te vervallen. Allemaal onderdeel van dit avontuur.