Etappe 98-100

Etappe 98 El Calafate- Tapi Aike 127 km 1393 hm

Met een lekker windje in de rug is het genieten. Wat een verschil met de heenweg. Over 32 kilometer deden we toen een kleine 3 uur. Nu hebben we een uurtje nodig. Na het op en af krijgen we een mooi klim en genieten van het nu weer wisselende landschap, dat duurt tot aan de lunch. Daarna is het weer de beurt aan de pampa. Uitgestrekte wegen en kale vlaktes. De laatste 32 kilometer unpaved is redelijk, dus een mooie dag .

De wind neemt steeds meer toe in de loop van de avond en nacht.

Etappe 99 Tapi Aike bushcamp- CerroCastillo 90 km 348 hm

Met de dreiging van regen en een stevige wind tegen gaan we er tegenaan. Want het is timing tot lunch. De wind zorgt ervoor dat Johan, Louis en ik al snel bij elkaar blijven. Rob en Pauli liggen nog voor ons. Pas na een kleine 4 uur buffelen, bereiken we de lunch. Die hadden we nodig over de eerste 63 km. Daar is de dreiging van regen en zelfs windstormen zijn voorspeld. Gelukkig komt die voorspelling niet uit. Bij kilometer 74 checken we Argentinië uit en checken op kilometer 90 in Chili weer in. Uiteraard na het invullen van 2 papiertjes. Het laatste stuk vliegen ons letterlijk de steentjes om de oren. Vlagen van Windkracht tien. Ook voor hier geen dagelijkse kost.

Etappe 100 CerroCastillo - NP Torres del Paine 64 km 839 hm

We gaan op weg naar een mooi nationaal park. Het wordt groener en gevarieerder. We spotten een condor van dichtbij. We zien guanaco's en prachtig water. Dat geeft toch een stuk meer vrolijkheid. En we gebben zicht op de 3 machtige granieten zuilen die samen de Torres vormen. Daar kunnen we morgen naar toe als we willen. Een hike van 7 uurtjes.

Etappe 89-97

Etappe 89

Na een welverdiende rustdag keren we terug op de campingplaats waar het in de schaduw nog erg koud is en waar het heeft gevroren. We krijgen we het profiel van vandaag te zien en dat ziet er stevig uit. Veel klimwerk, met 1900 meter in 130 km. Naast een paar stevige klimt vooral weer veel op en af. Als we Coyhaique uit zijn verandert het landschap al snel van groen naar veel minder groen. Vooral op de bergen groeit minder. Het is allemaal asfalt en dat zorgt dat het wel lekker loopt. De zon is prettig aanwezig en de wind houdt zich gedeisd. Een mooi begin van deze serie. Desondanks kamp ik met waterkeringen lichamelijke klachten. De irritatie in mijn knieholte is vooral zorgelijk. De andere gebruikelijke lijntjes in de onderdruk, nek-schouders en mijn zitvlak zijn de oude bekende.

Etappe 90
Er staat naar liefst meer dan 100 km unpaved op het programma. En bij de briefing wordt de kwaliteit daarvan als nasty betiteld. Na 2 km gaan we eerst weer de grens van Chili over, om vervolgens na 20 km bij de grens van Argentinië uit te komen. Het stuk met veel steile klimmetjes ligt er gelukkig goed bij, sommige delen zijn met klinkers bestraat en dat scheelt erg veel. Tot aan de pauze is het pittig maar de benen voelen goed. En het landschap is fantastisch, veel meren waar we boven fietsen en dat geeft een mooi zicht op de verschillende soorten blauw van het water. Geflankeerd door bergen met sneeuw, zijn dat de prachtplaatjes waar we voor zijn gekomen. Het laatste stuk voor de pauze hebben ze met een of andere grote machine de "weg" proberen vlak te trekken, waardoor het een zachte brei is geworden, waar maar heel moeilijk doorheen is te komen. Na de lunch gaan we een van de meest verschrikkelijke stukken tegemoet tot op heden, blijkt achteraf. Veel stenen en wasbord en wegen van kilometers lang. Na elke bocht hoop je op een ander landschap. Er is verder ook niets te zien. Dus met het nodige gevloek proberen we het einde te halen en stoppen met enige regelmaat om bij te komen en vooral om de handen en de rug bij te laten komen. De snelheid is ook niet hoog, dus zijn we pasom 17.30 uurbinnen. Meer dan 7 uur op de fiets over 112 km, dat zegt genoeg.

Etappe 91 Perito Moreno-Bajo Caracoles 131 km 1310 hm
We beginnen met een halve dag timing tot aan de lunch. Het lijkt erop dat we het rustig aan gaan doen, de eerste 2 kilometer althans. Dan gaat het bloed toch waar het niet kruipen kan bij de strijdlustige onder ons. De een na de ander voert het tempo op, en daar gaan we dus weer. Met een wind van de zijkant is het een kwestie van goed positie kiezen, wat lastig is met de vrij grote groep die zich heeft gevormd. Een dubbele waaier zorgt ervoor dat we met 8 man vooruit zijn. Als Jan roept om een plaspauze en we met zijn allen hebben gewacht, schiet het meteen daarna in mijn rechterbovenbeen. Een soort van zenuwpijn met steken overal. Dit heb ik op de laatste rustdag ook al meegemaakt. Heel vervelend, een stekende pijn die zicht op verschillende plaatsen openbaart en waar je niks tegen kunt doen. Ik rijd snel naar Johan die op me wacht. Kracht zetten en fietsen lukt niet. Ik stap af, duw wat op de pijnlijke plekken en ga er moedeloos bij zitten en liggen. Na 10 minuten is het voorbij en kunnend e weer verder. We komen precies 10 minuten later aan bij de pauze achter de eerste drie rijders. En ja hoor daar is ook de eerste etappeoverwinning voor Louis. De sterke ex-boer uit Brabant. Iedereen is blij voor hem. Als ik me 's avonds heb gedoucht krijg ik weer zo'n aanval van zenuwpijn. Dus toch naar ff op bezoek bij de nurse. Een pilletje en wat nader onderzoek leert dat het inderdaad iets van een beknelde zenuw is, waarschijnlijk door een opgezette peesplaat. Een pilletje en wat massage verlicht de boel. De komende dagen Ibuprofen in de hoop dat het minder wordt. Na de pauze zien we veel guanaco's. Een soort van lama die op de kale pampa zijn eten probeert te vinden. Er zijn overal hoge hekwerken langs de weg, waarschijnlijk om de dieren te beschermen tegen het verkeer. Helaas zien we regelmatig dat dit in plaats van bescherming juist het tegenovergestelde oplevert. Of ze hebben de hekken niet gezien of ze hebben de hoogte onderschat, met als gevolg dat we er regelmatig eentje zien hangen tussen de (hoge) hekken. Een ander fenomeen is op dat stuk de ongelofelijk grote menigte sprinkhanen die er op de weg zitten. De meesten daarvan vastgekleefd aan het asfalt, overreden door langsrijdende voertuigen. Hoe je ook probeert te rijden, je raakt altijd wel of een aantal van die net overreden beetjes of hun soortgenoten die bezig zijn met elkaar. Het geluid wat dat kilometers lang met zich meebrengt is niet prettig. Ook dat is de natuur.

Etappe 92
En weer schijnt het zonnetje en is het al warm bij het ontbijtom 7 uur! We zitten weer midden in de pampa's, een droog gebied aan de ander kant van de Andes waar het nog zo groen was. De rit loopt lekker, de wind houdt zich gedeisd. Na de lunch wordt dat anders, als zo vaak neemt de windkracht toe en gaan we neer naar het westen en krijgen de wind tegen. Dat wordt weer goed achter elkaar rijden. En het continue suizende geluid om je hoofd op de koop toenemen. Dat blijft een van de dingen die het rijden tegen de wind extra onaangenaam maakt. Gelukkig hebben we de laatste 6 kilometer de wind mee als we naar links draaien. En kunnen we aftellen, nog 17 te gaan.

Etappe 93
We starten met een teamtijdrit van 2 personen. Ik zou met Rogier rijden maar aangezien ik gisteravond toch weer last van de zenuwpijn kreeg heb ik besloten om te vragen of Oebele met mij wil rijden en Johan samen met Rogier. Iedereen stemt daar mee in. Ik wil de zege die Rogier in gedachten heeft niet in de weg staan, mocht ik daar teveel kast van krijgen. Uiteindelijk staan er 48 kilometer op het programma. Om de minuut starten, 7 koppels doen mee. We hebben veelal wind mee en met een gemiddelde van dik 46 km per uur wordt er flink doorgereden. Uiteindelijk zijn de verschillen klein en eindigen we met 4 koppels binnen 2 minuten van elkaar. Aan Oebele heb ik een prima partner en eindigen we op 7 secondes van de nummer drie. Rogier en Johan zijn de winnaars van de dag. Vervolgens gaan we het laatste stuk verder op unpaved, wat er goed bij ligt en waar de wind te verteren is. Dat brengt ons vroeg op de eindplaats van vandaag. En hoe lekker is dat om weer eens een aantal uurtjes te hebben. Tijd om wat te lezen, tijd om na te denken over thuis. Daar verlang ik wel weer naar.

Etappe 94 is bijna geheel unpaved, maar van goede kwaliteit. Dat is een kadootje en een lekher fietsdagje.

Etappe 95

Op papier 69 unpaved en 35 asfalt. Toch wel weer pittig. Met name omdat het heeft geregend en we deze keer op paden van gele klei fietsen. De ene keer kleeft het ontzettend en zuigt het je vast en de andere keer als je wat snelheid hebt vliegt de klei je om de oren. Gelukkig hebben ze deze keer het asfalt eerder aangelegd dan voorspeld en kunnen we na 53 km het asfalt op.

We zijn weer lekker op tijd binnen. Ik hen een mooi boek van de "bikedreams bibliotheek". Een prachtig boek (Wild)over een vrouw die de Pacific Crest Trail gaat lopen. Deels herkenbaar vanwege de avonturen die zij beleeft en de prachtige schrijfstijl doet de rest. Einde van de dag is het weer genieten van een bijzondere wolkendek. Een spel van kleuren en vormen wat steeds verandert. Later op de avond blijkt dat we internet hebben en bel ik nog ff met mijn dochter. Ze is vol verdriet en het is pijnlijk dat ik haar daarbij niet kan vasthouden om te troosten.

Etappe 96

Het is een korte etappe. Maar door de wind toch weer een pittig tochtje. Vandaag windkracht 6. Morgen wordt dat 8....

Etappe 97

De eerste 73 km is het timing. Zodra het startsignaal wordt gegeven sta ik na 3 meter met een lekke band. Ik denk dat het een minuutje of 8 duurt voordat ik op pad kan. Het eerste half uur ga ik in mijn eentje de strijd aan met de wind en vooral ook mezelf. Ik kom tot de conclusie dat het niet opschiet en waarschijnlijk 20 minuten win en me helemaal leeg rijdt. Dus wacht ik op het groepje waarmee ik gisteren ook heb gereden. We nemen zelfs tweemaal een fotopauze voor de prachtige meren die opdoemen. We gaan op weg naar de gletsjers, die we morgen op de rustdag van dichtbij gaan bezoeken. Uiteindelijk kom ik 38 minuten later binnen als Johan. Daar heb ok vrede mee, ik houdt dus nog een minuut of 14 over om mijn tweede plaats te verdedigen.

Etappe 85-88

Etappe 85 Fataleufu- Villa Vanguardia 107 km 1171 hm

Ook de volgende ochtend regent het. Weer de regen in dus. Dat doet 10 man besluiten om op de lokatie te blijven voor deze dag en de volgende dag de bus te nemen naar het eindpunt van die tweede dag omdat we ook nog een bushcamp krijgen op het einde. Ja, de elementen en vermoeidheid gaan zijn tol eisen. De andere, wat zal ik zeggen, de malloten of de diehards gaan weer op pad. Regenpakje aan en de moed erin houden. Dat kost wel wat mentale kracht. Het voelt als overleven. En dan bedenk ik me hoeveel mensen een strijd te leveren hebben of geleverd hebben om letterlijk te overleven. En dan denk ik aan Cliff die heeft gestreden en nog steeds doorgaat en zou willen wat ik kan. Niet zeuren dus en doorgaan. Uiteindelijk blijkt zelfs dat ook de regen hier stopt, al is het maar af en toe. Na een lange dag komen we aan bij de eindbestemming waar we gelukkig terecht kunnen in een soort van buurthuis, om op te warmen en de kleren uit te hangen. Ook is er een huis geregeld om te overnachten. Heerlijk! Geen tent opzetten en een natte tent in. Met zijn achten in een kamer, alleen je matrasje en slaapzak neerleggen. De stank van zwetende kleren en lichamen nemen we dankbaar op de koop toe.

Etappe 86 Villa Vanguardia- Glacier Collante 109 km 1244 hm

Na een prima nacht kunnen we weer redelijk droge kleren aantrekken. En na het ontbijt is het zelfs droog. We worden die dag slechts nat van wat spetters en het opspattende water van de wegen. 93% unpaved, waarvan later een paar procent meer asfalt blijkt te zijn. Het is een koude nacht geweest en het heeft gesneeuwd. De sneeuwgrens ligt een paar honderd meter hoger dan waar wij zijn en fietsen. We vertrekken dan ook met 4 graden op de teller. Onderweg horen en zien we veel watervallen, ten gevolge van de regen en sneeuwval. We fietsen door een dal langs de rivier waar het water doorheen dendert, een oorverdovend geluid producerend en spectaculair om te zien. Ja, we hebben weer oog voor het moois van moeder natuur.

Etappe 87 Glacier Collante- Lago las Torres 86 km 1425 hm

Voor het ontbijt is er de mogelijkheid om een wandeling te maken naar een zichtbare gletsjer. Via een prachtig pad omringd met grote groene planten en bomen en via een hangbrug kom je uit bij het meer waar de gletsjer zichtbaar is. Wat een heerlijk begin van de dag, zoveel natuurschoon en het geluid van de vogels erbij. De zogenaamd kortere route bestaat uit veel klimwerk, dus van een soort van rustdag is geen sprake. Wel krijgen we her en der een goed zicht op de besneeuwde bergtoppen. Tijdens de klim door het zeer beboste gebied, is het absoluut niet zichtbaar waar we naar toe gaan en krijg je dan ook steeds weer een andere top of een blik vanuit een andere kant te zien. Toch weer een pittig dagje met helaas een bushcamp in plaats van een camping, die gesloten bleek te zijn.m

Etappe 88 Lago las Torres- Coyhaique 130 km 1750 hm

Vandaag is de keuze tussen paved en unpaved, waarbij paved 14 km langer is. Toch kiezen de meesten daarvoor omdat het unpaved en vaak zwaarder is en de meesten het zat zijn. Ook ik sluit me aan bij de lange route. We fietsen door een zeer groen dal (dat krijg je natuurlijk als t veel regent...) met weidevelden en veel lupines in de bermen, van paars tot roze. Het blijft op en af gaan, wat het niet makkelijk maakt. Dag 7 op rij, het is voelbaar. Het laatste stuk lijkt het Oostenrijk, prachtige weides naast bergwanden. Zelfs een plek met windmolens. We staan op een camping buiten de stad, zonder WiFi. Geen echte mooie plek verder en we zitten met een hoop was. Hans heeft een appartementje geregeld, waar we met 4 man naartoe gaan. Eerst een heerlijke warme douche. Nog ff in de zon zitten en een heerlijk diner inde bushcamp meepikken voordat we naar de stad gaan.

Een lange zware serie zit erop. In 7 dagen 800 km waarvan de helft unpaved en elke dag meer dan 1000 hm. Maar op de teller staan nog maar 21 etappes, nog 2000 km te gaan. En dus al 9000 km erop zitten ????????!

Etappe 82-84

Etappe 82 Bariloche-camping El Bolson 123 km 1289 hm

Met frisse zin gaan we weer op pad. Tussen de meren door met af en toe een blik daar op, is het een mooie omgeving om te fietsen. De wind is redelijk en niet storend, ook prettig dus. Een relatief makkelijke etappe, ook het tweede deel. Het is heel leuk dat Wim en Sylvia weer terug zijn, savonds komt de muziek er weer bij en is het goed om te horen dat het fietsen ook weer goed gaat bij Wim, na zijn vak van 7 weken geleden en het scheurtje in zijn heup.

Etappe 83 camping El Bolson-camping Los Alceres 106 km 1233 hm

Als we wakker worden blijkt dat er twee fietsen zijn gestolen, die van Louis en Pauli. Belachelijk en vervelend. Gelukkig voor de twee zijn er nog een paar reservefietsen beschikbaar en worden die in orde gemaakt. Het weer ziet er dreigend uit maatregelen ook een paar blauwe gaten. Tot an de lunch gaat het glooiend en is het prima fietsen, met een fris windje. Na de lunch op een heel speciale plek, namelijk het huis waar Butch Cassidy gewond heeft, gaan we richting unpaved. En helaas richting de regen. Daar ben ik niet goed genoeg op voorbereid is de conclusie achteraf. Zeiknat ben ik in no time en krijg het kouder en kouder. En het is nog lang.... De sterke wind maakt het nog een beetje erger. Ik ben blij als we bergop mogen, daar krijg ik het nog een beetje warm van. De laatste afdaling gaat met een slakkengang, ik kan nog nauwelijks mijn stuur vasthouden en remmen. Bij de camping aangekomen, wordt ik snel door een paar mensen onder een warme douche gezet met mijn kleren nog aan. Dat doet me verschrikkelijk goed en daar krijg ik het weer warm. Gelukkig is er een soort van tipi voor 6 personen te huur op het terrein en daar gaat deze jongen mooi gebruik van maken. Morgen op weg naar Chili, hopelijk is het dan weer droog. En wat verlang ik er naar om op zondagmorgen thuis 2 1/2 uur te gaan mountainbiken, desnoods in de regen en daarna een heerlijke douche te nemen, de oven aan, broodjes afbakken en dan met de kinderen samen lunchen. Vervolgens 's middags op de bank te liggen en sport te kijken..... Zalig !

Etappe 84 camping Los Alceres-Futaleufu 125 km 1171 hm

Helaas heeft de lokale Pietje Pelleboer met zijn voorspellingen over dat het droog zou worden geen gelijk gekregen. Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nog steeds. Maar wat heb ik heerlijk geslapen onder een echt dekbedje. Al mijn regenkleren bij elkaar gezocht en na het ontbijt om 7 uur zitten we om 8 uur op de fiets. En dat op maandag 14 november, precies 22 jaar geleden op ook een maandag toen mijn allerliefste dochter werd geboren! Na een half uurtje begin ik het warm te krijgen, gelukkig maar. Na twee uur voel ik dat het overal nat is geworden en wordt ik ook weer kouder. Het ziet er niet naar uit dat het veel beter gaat worden vandaag, overal om ons heen een grijze lucht. Na 3 1/2 uur zijn we bij de lunch. We gaan direct op zoek naar een warme plek voor koffie. Bijna alles is dicht totdat we een bakkertje tegen komen die wel open is. Wauw, dat is mooi. We kunnen daar ook ff onze natte plunje uit doen en binnen is het warm. De kleren worden langs een oven gelegd en blijken na 3 kwartier toch een stuk minder nat te zijn. De koffie was niet te zui....maar wel lekker warm en meteen heerlijk stuk quiche achter de kiezen gaan we vol goede moed weer verder. En het wordt zo waar droog! De wind wordt wel weer sterk en komt vanuit het westen, van rechts dus. We gaan richting de grens van Chili en dat betekent juist naar rechts. Argentina is famous for the wind en Chile is famous for the rain is wat ze hier zeggen. Nou dan krijgen we vandaag van allebei wat. Oké, dan gaan we maar weer ook met beleid dat gevecht met de wind aan. En dat is nodig, want het schiet niet echt op. De wind, het onverharde en de klimmetjes zorgen ervoor dat we net voor vijf uur bij de Chileens grens zijn. Hoppa ! Dat is land numero vijf in de pocket. Dan lijkt het erop dat we pech hebben want de Chileense douaniers staken en werken steeds een paar uurtjes. We zijn net te laat en moeten wachten tot 19 uur. Balend nemen we binnen plaats, wat gelukkig wel kan. Er is een kachel en dus beginnen we maar weer met het uitkleden van onze natte spullen, onderweg is het toch weer gaan regenen. Misschien is het de geur van onze stinkende sokken en schoenen maar we mogen zowaar na een half uurtje alsnog de grens over na het invullen van de benodigde papieren en de controle van het paspoort. Welkom in Chili dus!

Etappe 76-81

Etappe 76 Chos Malal-Las Lajas bushcamp 161 km 1345 hm

De langste etappe uit de hele Tour staat op het programma. Het goede nieuws is dat alles op asfalt wordt gereden. Tot aan de lunch lekker doorfietsen ondanks het klimwerk. Na de lunch draaien we langzaam maar zeker de wind in, het tempo gaat omlaag. Het is steeds op en af en aardig heet. Dat zorgt ervoor dat ik helaas zonder water kom op nog minimaal een uur van het einde. Dat wordt wachten op de lunchtruck, het is en te ver en te warm om zonder water door te gaan. Ik sluit aan bij een groepje en zo kunnen we kop over kop tegen de wind in, de finish halen. Al met al doe ik er een dikke 7 uur over. Met 166,5 km op de teller.

Later op de avond krijgen we te horen dat de dag van morgen vaak problemen heeft gegeven in het verleden ivm de sterke wind op de route en de onverharde beklimming. Vaak moesten mensen daar lopend over de top en soms zelfs tijgerend met hun fiets achter zich aan sleurend. Om die reden is het ontbijt om 6 uur en het vertrek om 7 uur. Want het kan wel eens een hele lange dag worden.

Etappe 77 Las Lajas- camping Alumine 131 km 1516 hm

Dat is dus in het donker opstaan en je spullen en tentje inpakken. Om 5 uur eruit en inderdaad vertrekken we na een goed stevig ontbijt met heerlijke pap, om 7.15 uur. Al snel blijkt dat ook de wind vroeg is opgestaan. De klim tot aan de lunch op 52 km is verhard en daar doen we het rustig aan. Na de lunch gaan we nog 10 km omhoog, nu op het onverharde. Het valt mee met de sterkte van de wind, dus we kunnen fietsend de top bereiken. We zitten in een prachtige vallei waar vooral de speciale bonen opvallen geheten de monkey-puzzle trees. Prachtige bomen met zeer opvallende en diverse vertakkingen. Ook de diverse zandkleuren in de duinen geven het geheel een fleurend karakter. Verderop zien we een redelijke grote rivier die we lang volgen in de vallei. Kwa fietsen is het een kwestie van volhouden en doorgaan. Het unpaved duurt 62 km en wisselt van kwaliteit. Het begint redelijk goed maar het wasbord en hier en daar zand, zorgen voor een extra hindernis. Voor mij was dit de langste dag met 8.15 uur op de fiets. Desondanks een mooie rit en met beleid gefietst.

Etappe 80 camping- camping Villa Traful 52 km 738 hm

In het gebied wat kijkt op Noorwegen met de meertjes is het prachtig mooi fietsen. We fietsen tussen de bergen door en komen steeds weer bij een nieuw ander meertje. Dat maakt ook dat er zoveel toeristische mooie plakjes zijn. Vandaag wordt het Villa Traful, in het verleden was dat een andere plaats. Maar die weg is drukker. Wij zoeken de relatieve rust op op het onverharde en moeten daar regelmatig terug naar het allerkleinste verzet om de steile klimmetjes van 14-15% aan te kunnen. We komen in een prachtig bos terecht, waar we de bomen rondom ons heen horen zwiepen. En er zijn er al veel omgevallen waarschijnlijk door een storm. We eindigen op een mooie plek aan het meer en kunnen nog even genieten van de namiddagzon. Zoals gebruikelijk koelt het 's avonds snel af en hebben we de tweede nacht op rij nachtvorst. Die snelle wisseling van temperaturen zowel in de ochtend en avond is echt bijzonder. Twee kanten op, want ook in de ochtend zitten we met de winterjas aan het ontbijt om vervolgens een uur later met blote armen en benen op de fiets te stappen.

Etappe 81 Villa Traful- Barriloche 97 km 1412 hm

Op naar (San Carlos) Barriloche. We krijgen gelukkig te horen dat de camping die gepland stond is omgeruild voor een hotel. Toch wel lekkerder. Zeker ook omdat je de koffer met de weekspullen dan ook mee moet nemen en die past niet eens in de tent. Dus mijn laatste nacht op het lekke luchtbed zit erop. Ik had nog wel een extra ondermatrasje gekocht (dank voor de tip, lieve zus). Langs het meertje en vervolgens de rivier door het dal volgend met veel steile korte klimmetjes, is het zuinig proberen te rijden. Zeker de eerste (29) kilometers op het unpaved. Vervolgens rijden we door het dal langs de kronkelende rivier. Aan weerszijden begeleidt door bergen. Je voelt dat de wind weer sterker wordt en die komt soms verraderlijk (letterlijk) uit de hoek. We genieten van een lunch in de zon. Dat is toch wel een van de meest bijzondere dingen van deze reis, de zon bij de lunch. En als we dan uit de wind staan, is het echt heerlijk. De wind is wel koud, deels door het koude water en de sneeuw die onlangs nog in de bergen is gevallen. Na de lunch draaien we steeds meer naar het westen waar de wind vandaan komt en mogen we daar weer onze weg in zien te vinden. Dat is dan ook letterlijk. Ik heb ondertussen wel wat geleerd over de wind. In de vorige sessies was die vaak mijn grootste vijand. Het zal niet mijn vriend worden, maar bestrijden kan ik hem niet, weet ik ondertussen. Dus is het een kwestie van me aanpassen. Dan maar minder hard en op tijd een tandje terugschakelen. En dan duurt de dag maar langer. Het motto blijft aankomen en Ushuaia halen.

Bedankt voor jullie steun!

Hartstikke bedankt voor jullie positieve reacties! Die doen me erg goed! Helpen me weer op pad! Love you!

Dank voor jullie steun!

Jullie berichten doen me erg goed!! Daarvoor heel hartelijke dank! Helpt me om het einde te halen! Love you!

Etappe 73-75

Etappe 73 Malargue- Buta Billon 115 km 916 hm

De wind heeft de hele nacht doorgebulderd. En dan staan we op een plek waar heel veel populieren staan, dus dat geeft me een hels concert. Vooral als de wind nog meer aanwakkert dan hoor je het volume toenemen en wacht je af of diezelfde bomen wel overeind blijven staan. De rit gaat over asfalt en ook daar krijgen we te maken met deze sterke wind. Ploeterend vooruit. Af en toe stilstaan en fietsen tegelijk. Meer dan 7 uur hebben we vandaag nodig om de 115 km te overbruggen. Another day at the office...hard werken dus.

Etappe 74 bushcamp Buta Billon- camping Barrancas 101 km 1208 hm

Op weg naar het echte Patagonië, alhoewel de wind waar het om bekend staat, zich dus al veel eerder heeft aangekondigd. Bij de start nog even schrikken als mijn achterband half leeg staat. Blijkt aan het ventiel te liggen, gelukkig maar. Snel achter de rest aan over het asfalt dat na 10 kilometer overgaat in unpaved. Waar ons ook nog een klim van 20 kilometer staat te pwachten. Onderweg langs een riviertje dat overgaat in een meer, dat is een mooi uitzicht en geeft glans aan de tocht. Met een totaal van 50 kilometer unpaved tot aan de lunch moet ik me zelf af en toe ernstig toespreken om ervan te genieten en door te gaan. Dat lukt maar ten dele.... Na de lunch weer op asfalt waar de wind ons weer eens begroet van de voorzijde. Dat blijft de hele weg zo en dat betekent al met al een kleine 7 uur op de fiets. Dat vreet energie. Ik voel mijn zware benen. Gelukkig kan ik op de camping een bedje regelen, dat doet mijn lijf goed, evenals de massage van mijn bovenbenen door Geri, de nurse.

Etappe 75 camping Barrnacas- Chos Malal 122 km 1465 hm

Er is een keuzemenu vandaag: of 94 km unpaved of 122 paved (asfalt). Ik ga met 4 anderen voor het asfalt. Het unpaved zo lang vind ik maar niks. Al snel komen we tot de ontdekking dat we daarmee weer eens de wind opzoeken. Ploeterend gaan we door, het nodige klimwerk zorgt voor snelheden van maar liefst 6-7 km per uur. Dat wordt dus een lange dag. Een hele lange dag. Ik blijf het zo vervelend vinden, kilometer na kilometer tegen de wind in. Er komen allerlei gedachtes voorbij van stoppen en opgeven. Het lijf en de geest willen niet meer op dag zes. Gelukkig krijgt Gerard me in zijn wiel en zorgt er daarmee voor dat ook deze rit op eigen kracht wordt volbracht. In de truck stappen is geen optie wat mij betreft. Nog niet in ieder geval. Naast een krampaanval werd de tocht vooral gekenmerkt door mooie plaatjes en rukwinden, die me een enkele keer naast het asfalt doen belanden. Op naar een broodnodige rustdag, lichaam en geest laten herstellen.

Ik weet dat het allemaal zwaar klinkt en overkomt. Het voelt nu ff zo. Maar daar moeten we doorheen. Ik wil zeker niet zeuren en klagen; wel eerlijk delen hoe het is.

Hartelijke groet uit Patagonië (geheten "le Fin del Mundo" / het einde van de wereld).