Etappe 37

Abancay-bushcamp Lintambo 120 km en 2500 hm

Een zware lange etappe met timing. Te beginnen met een klim van 40 km. Die onderaan redelijk steil begint. Echt zo'n etappe die je moet indelen. Want na die 40 km. Klimmen komt er een hele lange afdaling maar daarna wacht weer een klim van 20 kilometer. Ik kies ervoor om het wiel van Johan te houden. Vervolgens gaan we met Italo voorop naar boven. Stevig tempo, maar niet op de max, zijn we na 3 uur klimmen op de top, toch weer op 4000 meter. Met een schitterend uitzicht op verschillende besneeuwde bergtoppen. Na de lunch volgt de lange afdaling. Johan en ik zijn beide snel afdalers maar we worden nog ingehaald door Charles. Een mooi richtpunt en ik er achteraan. De afdaling zit vol met stukken bergop, dus dat is schakelen. Daar haakt Charles af. Als ik vervolgens Louis inhaal, die de lunchpauze heeft gemist en daar op Johan wacht, komt die in volle vaart voorbij. En neemt een voorsprong. Die langzaam groter wordt. Wat te doen? Al mijn energie verbruiken in de afdaling om Johan bij te halen, met het risico in de laatste klim de tol daarvoor te moeten betalen. Lijkt me niet verstandig. Als ik vervolgens een bocht niet goed inschat neem ik het besluit om niet volle bak af te dalen. Normaal gesproken kan ik in de klim tijd terug winnen. Als we in het dal aankomen en over de brug aan de klim beginnen, hebben we de wind in de rug. Dat betekent dat het daar erg heet is en er geen afkoeling is. 41 graden heb ik me laten vertellen. Ik zie in de verte iemand fietsen, dat moet Johan zijn. Dat motiveert en ik loop hem snel in. Maar die hitte.....Daar kan mijn motortje niet tegen. Het zweet breekt aan alle kanten uit en de hartslag vliegt omhoog. Normaal gesproken kan ik dat ook in mijn benen voelen. Maar nu is het echt puur door de hitte, die me doet besluiten om drie keer te stoppen om bij te komen. Het is een lastige innerlijke strijd tussen stoppen en tijd verliezen. Voor mijn gevoel is elke minuut niet fietsen veel verlies. Maar ik merk dat mijn lichaam de warmte niet kwijt kan en dat is ook niet vol te houden. Dus toch maar ff naar de rivier voor afkoeling. Dat helpt. Weer op weg en gelukkig wordt het minder steil en kan ik weer op jacht naar de gevlogen Belg Johan. Net voor het dorpje Limtambo krijg ik hem in het zicht. Yes! Dat levert voldoende extra energie op en net buiten het dorp rijd ik naar hem toe. Hij is net gestopt en zegt dat hier de track eindigt. Dat is waar de route zijn eindpunt heeft. Aangezien wij geen vlag zien, rijden we verder. En verder, bocht naar bocht en ik doe er een schepje bij, zie Johan niet meer achter me. Maar ook mijn teller geeft aan dat we toch al voor bij de finish moeten zijn. Ik besluit te wachten om te kijken of Johan er aan komt. Na een minuutje draai ik om en begin ten einde raad de weg terug. Shit, wat een tijdverlies. Gelukkig is Johan ook omgekeerd en gaan we naar beneden. Plots zie ik de vlag rechts staan en roep Johan, die me niet hoort in de afdaling. Ik rijd rechts een zandpad in, met nog steeds de nodige twijfel. Na een paar honderd meter zie ik de truck. Gelukkig! Ik doe mijn verhaal en 10 minuten later komt Johan binnen. Bruisend van woede. Hij wil meteen niet meer meedoen met de timing, hij is er klaar mee. Ik snap zijn emotie, na een dag volle bak fietsen en dan dat overkomen. Heb dat zelf ook (al eerder) meegemaakt. In combinatie met zijn plan om tijd terug te winnen, eerst te worden achterhaald op het laatste moment en dan ook nog tijd verliezen bij het vinden van de finish.

Ik denk wel dat deze etappe duidelijk weergeeft hoe de verhoudingen liggen kwa klassering, zover dat nog niet duidelijk was. Waarbij ik wel steeds meer onder de indruk ben van het fietsen van Theo, de huidige nummer twee. Elke dag gaat die weer op zijn stevige tempo de rit aan. Timing of geen timing. De huidige nummer 1 Paul is een hele goede fietser en met name bergop de beste, maar zal ook geen meter kopwerk doen. Blijft bij Theo in het wiel en rijdt superzuinig en neemt zijn rust op de dagen dat er geen timing is. Vervolgens volg ik op eerbiedige afstand en doet Johan verwoede pogingen om daar verandering in te brengen.

Etappe 38 Lintambo-Cuzco 78 km 1358 hm

Een rustige etappe naar de grote stad Cuzco. Alhoewel er een klim van 20 kilometer na het ontbijt als opwarmer staat te wachten. Onderweg veel wegversperringen. Bomen over de weg, stenen, blokkades door zandbergen. We vragen ons af waardoor dit komt. Is er een hevige storm geweest. Maar de vele politie. En militairen die we onderweg tegenkomen dien anders vermoeden. Later blijkt het een protest van met name boeren uit de regio tegen de stijgende waterprijzen. De drukte naar zo'n stad neemt al ruimschoots van tevoren toe. Ik weet niet of het komt door het drukkere verkeer en daarmee ook de wegen slechter worden. Wat een toeristen in deze stad. Ik besef dat we eigenlijk al lang geen westerse mensen meer hebben gezien. Allemaal gekomen voor een van de zeven wereldwonderen, de Macchu Pichu.